Het is alweer even geleden dat ik het eerste deel schreef en nog langer geleden dat we op vakantie gingen, maar ik had wat tijd nodig om goed te gaan zitten voor het volgende deel van onze roadtrip door West-Amerika. We verruilden het verpletterende Vegas, de stad die nooit slaapt, voor ellenlange wegen door de woestijn die ons zouden leiden naar de mooiste schoonheden van de natuur die ik tot nu toe gezien heb.
De eerste stop na Vegas was Zion National Park, maar om daar te komen, hadden we behoorlijk wat miles af te leggen door de woestijn. Dat lijkt misschien heel saai, maar dat was het totaal niet. Ik vond het eigenlijk heel rustgevend en vooral fascinerend. Ik had voor deze reis immers nog nooit zulke lange wegen met zo weinig eromheen gezien, om nog maar te zwijgen over mijn verbazing dat er dan plots een minidorpje verschijnt. Zomaar, uit het niets en in het niets.
De Dixie Pizza Wagon
Na een paar uur rijden kregen we best een beetje trek. Probeer dan maar eens in the middle of nowhere te gaan lunchen. We hadden nog geen seconde besloten dat we ergens moesten stoppen voor de lunch (we reden toevallig in zo’n spontaan dorpje) of ik spotte een houtovenpizzakraam, de Dixie Pizza Wagon. Het kraampje werd gerund door een vader en zijn twee home-schooled kinderen; de pizzakraam was één van hun lessen. De pizza werd vers gemaakt waar we bij stonden en had een heerlijk dunne bodem belegd met verse Italiaanse ingrediënten. Dat is toch prachtig, dat je zoiets tegenkomt op een plek waar je dat het minst verwacht?
Van Fort Zion naar Zion National Park
Voldaan vervolgden we de route naar Zion. Onderweg stopten we nog bij Fort Zion, ook weer zoiets dat je spontaan tegenkomt. Het was een souvenirwinkeltje verpakt in een stereotypisch idyllisch dorpje. Na een korte pauze hier legden we dan het laatste stukje naar Zion af. Daar keek ik pas echt mijn ogen uit.
Toen we Zion binnenreden, werden we begroet door een zachte zalmroze gloed van de grote gebergtes om ons heen. Ik wist niet wat ik zag en het was haast vervreemdend om in deze canyon te zijn. Zo groots, zo overweldigend en zo anders dan wat ik ooit gezien heb. Ik kon (en kan) niet bevatten dat dit allemaal geschapen en ontstaan is door de natuur.
Vol verrassingen
Eenmaal in Zion kun je met een hop-on-hop-off-bus door de vallei rijden, omringd door hoge rode rotsen en bergen. Er zijn talloze trails die je kunt lopen om zo te genieten van de mooiste uitkijkpunten waar je telkens weer totaal andere dingen ziet. Na een korte trail met fantastische uitzichten gingen we op zoek naar de Weeping Rock Trail, die kort en steil zou zijn, maar na een halfuur lopen op een vlakte zo plat als Nederland, besloten we terug te gaan. Plots zagen we twee herten in het wild grazen – ongelofelijk! Dolblij met onze nieuwe zoomlens schoot ik veel plaatjes terwijl ik steeds een stukje dichterbij kon komen. Waanzinnig.
De Weeping Rock Trail vonden we uiteindelijk ook nog. Binnen tien minuten stonden we bovenaan de trail bij de Weeping Rock en keken we omhoog naar een rotsenpartij bedekt met mos waar straaltjes water uit sijpelden. Die kwamen uit Echo Canyon, een van de vele kloven in Zion. Heel bizar en heel bijzonder (en niet goed vast te leggen, dus sorry, geen foto hiervan, we hebben gewoon genoten van het moment).
Nog meer moois
Als je dan denkt dat je na een prachtpark als Zion het mooiste van de dag wel gezien hebt, dan zit je ernaast, want de weg tussen Zion en Carmel was even onvergetelijk (Zion Park Scenic Byway). We kwamen grandioze rotsvlakten tegen en later nog een hele kudde herten. We eindigden de dag bij Zion Ponderosa Ranch Resort, waar we, na een prima maaltijd, in een schattig hutje sliepen en waar we de volgende ochtend weer wakker werden bij een prachtige zonsopgang, klaar voor een nieuwe dag en een nieuw nationaal park. Wordt binnenkort vervolgd in deel drie!
Tussenstand dag 3
Aantal pizzakraampjes in het wild: 1
Aantal herten in het wild: hele kuddes
Aantal kakkerlakken in het hutje: 1 (maar dat vertelde mijn vriend de dag erna pas)
Aantal miles in de auto: 454 (730 km)
Één reactie op “De zinderende gezichten van Zion National Park”
Wat een heerlijke blog om te lezen en te kijken, ik verheug me nu al op het volgende deel.