Zij die zen is

Yogadocent Laura, je weet wel, ‘zij die zen is’, die kent geen stress. Die blijft altijd relaxed en lost het zonder zorgen op, zelfs als alles in de soep loopt of er een flinke blunder (of spin, of kikker) op de loer ligt. Toch?

Dit is het beeld wat veel mensen van mij hebben. Klopt ook wel een beetje, want ik houd van structuur, van dingen regelen en overzien, en ik zie het onvoorziene dus vaak al van mijlenver aankomen. Net als Ferrari heb ik minstens een plan B tot en met E paraat voor ieder scenario. En dan ben ik ook nog eens een yogi; wat kan daar nou nog misgaan?

“Zal ik ‘m voor je pakken?”

Flashback naar de eerste keer dat ik in een heuse yogastudio lesgaf (oktober 2017). Helemaal leuk, in een multifunctionele stadsboerderij met wat groen en boerderijbeestjes eromheen. Bijna helemaal zen ook (want vooraf zorgvuldig alles voorbereid en uitgedacht, maar de eerste keer in een studio, dus toch een beetje spannend). Ik hoefde alleen nog maar de matten neer te leggen en de lampen aan te doen; dan was ik er helemaal klaar voor. Terwijl ik in een hoekje zoek naar de schakelaar van een lamp, zie ik daar ineens een gigantische spin, met zo’n groot, zwart lijf, van die kriebelige poten, alles erop en eraan. Ik wist niet hoe voorzichtig ik die lamp aan moest doen (armen op standje Zo Lang Mogelijk), maar hé, ik overleefde het en kon dus met een gerust hart lesgeven – die spin zat immers bij de lamp, de lamp stond een paar meter verderop in de hoek, alles onder controle.

Totdat ik ineens vanuit mijn ooghoek iets naar me toe zag bewegen. Het kroop en het kwam dichterbij, steeds dichterbij. Ik deed alsof ik het niet zag (ik had tijdens mijn eerste opleiding immers net geleerd dat ik in zo’n situatie onverstoord moest doorgaan), tot mijn lichaam helemaal verstijfde en een van de cursisten (ja, echt) vroeg: “Zal ik ‘m voor je pakken en weghalen?” en ik alleen maar ja kon knikken. De cursist stond op, liep naar Het Beest toe en terwijl hij bukte om ‘m te pakken… vloog het beest weg! We hadden hier te maken met een overduidelijk levensbedreigende… vlieg. Je snapt, ik kon wel door de grond zakken.

“Sorry, ik moet even twee kikkers vangen”

Als je dan denkt, ach, dat kan een keer gebeuren: is ook zo, heel menselijk. Ik mocht dan ook nog een paar keer invallen bij deze studio en kreeg er uiteindelijk mijn eigen les, dus eind goed, al goed. Doordat ik er mijn eigen les had, kwam ik er natuurlijk ook heel vaak. Zo ook die ene dinsdagavond in augustus 2019. Ik deed nietsvermoedend de deur open en zag in de hoek (altijd die hoeken…) een zwart gevaarte zitten. Op zich was dat niets nieuws, want er lag wel vaker nog iets van de kinderopvang die overdag in deze ruimte zat, ware het niet dat het gevaarte ineens begon te springen!

Gewapend met het zeil van een Playmobil-schip en zo’n gekleurde plastic Ikea-beker en natuurlijk mijn armen weer op standje Zo Lang Mogelijk (want stel je eens voor) wist ik het kikkertje te vangen en buiten in het gras weer vrij te laten. Wederom kon ik weer met een gerust hart gaan lesgeven. Alle cursisten lagen ontspannen in Savasana en terwijl ik opstond om de lampen uit te doen, zag ik ineens niet één, maar twee kikkers vrolijk richting de cursist rechtsvoor hupsen! En ja, ik wilde ze wel weghalen zonder dat iemand het doorhad, maar ze hupsten zo hard dat ik niets anders kon dan fluisterend maar urgent zeggen (topcombi): “Sorry, maar er komen twee kikkers jouw kant op en ik moet ze even vangen” (de kikkers leefden daarna nog lang en gelukkig buiten).

“Hoi, ik ben Siri”

En dan zijn er natuurlijk de klassiekertjes. Links, rechts, armen en benen door elkaar halen, een les zorgvuldig voorbereid hebben in je eentje en ontdekken dat het in een groep heel anders werkt en daardoor de slappe lach krijgen middenin de les. Of wat dacht je van muziek afspelen met je telefoon via een bluetoothspeaker en dat Siri ineens keihard zegt: “Hoi, ik ben Siri. Hoe kan ik je van dienst zijn?” (natuurlijk precies als iedereen de ogen dicht heeft en zich een hoedje schrikt). Of die ene keer via Zoom, waarbij het me een extreem goed idee leek om mijn draadloze koptelefoon op te zetten – dan kon iedereen me goed horen. Was ook zo, tot we bij een oefening over de grond gingen rollen en ik dat demonstreerde zonder aan de koptelefoon te denken.

Dus ja, ook bij zij die zen is, gaat er regelmatig genoeg mis!