Yosemite National Park: Je kijkt je ogen uit

Na een uur rijden begonnen de rechte woestijnwegen in Californië plots te kronkelen en maakten de verdorde struikjes plaats voor hoge, groene bomen. In slechts een paar minuten tijd veranderde de omgeving in een compleet andere wereld en kwamen we aan bij het laatste nationale park van onze reis: Yosemite National Park. Daar keek ik mijn ogen uit.

Op de zesde dag vertrokken we vanuit Bishop en lieten we de rode rotsen van Zion en Bryce en de uitgestrekte woestijnvlaktes achter ons in ruil voor een zee van groen. Hoe dieper we Yosemite in reden, hoe uitgebreider het kleurenpalet werd: groen en geel van de vele bomen, bruin van eindeloze boomstammen en blauw van de meren.

Rust op een rots

Bij Tenaya Lake stopten we en klom ik op een rots om gewoon eens om me heen te kijken en alles in me op te nemen. Van al het moois dat ik zag, hoorde en voelde – de reusachtige bergen, het azuurblauwe meer met koperkleurige stenen aan de rand die glinsterden als dure schatten, het zachte briesje dat zorgde voor een lichte rimpeling in het water en die de blaadjes aan de groene bomen deed knisperen – viel me vooral op hoe rustig en sereen het er was. Ik werd overvallen door het ultieme gevoel van rust, van kalmte, van even helemaal niets moeten. Gewoon genieten en kijken naar de omgeving, naar de kanoërs, naar het stelletje dat kleffe cliché foto’s maakte en naar die bergbeklimmers zo klein als mieren op de berg achter me.

Gigantisch, hoog, bizar

Met die beelden en dat gevoel sprong ik na een tijdje weer van de rots af en reden we naar het volgende uitkijkpunt. Het eerste dat ik daar zag, was een nieuwsgierig koppie dat tussen de rotsen uit piepte. Voor ik het wist lag ik (weer) op de grond om het wildleven vast te leggen, dit keer een brutale grondeekhoorn die steeds verder tevoorschijn kwam. Gaaf!

Pas toen ik iedere millimeter van Knabbel in het geheugen van onze camera had geprent, viel me op hoe waanzinnig het uitzicht bij dat uitkijkpunt was. We stonden op een schuine vlakte van gigantische rotsen terwijl we immens ver uitkeken over de andere bergen en bomen – een totaal ander beeld dan toen we bij Tenaya Lake waren. Van meren naar bergen naar torenhoge bomen zonder begin of eind; ik kwam ogen tekort tijdens onze dag in Yosemite. Ik keek omhoog, op zoek naar de toppen van de bomen waar we langs reden, of omlaag, zoekend naar de stam, om ze vervolgens nooit te vinden (en ertussen voor een hopelijke glimp van een beer). De bomen waren zo hoog, dat je begin noch eind kon zien. Buitengewoon bizar; het deed me des te meer beseffen hoe klein we eigenlijk zijn op deze aarde (of in ieder geval ik met mijn 1,66 meter). El Capitan had ik toen nog niet eens gezien…

Lunchbezoek

Aan de voet van El Capitan voelde ik me zo mogelijk nóg kleiner, want El Capitan is me een joekel van een berg! Al die imponerende indrukken maakten hongerig en na een laatste blik op El Capitan reden we verder naar Yosemite Village. Daar aten we een late lunch terwijl we omsingeld werden door twee wel erg geïnteresseerde rode eekhoorns; wij bezochten de natuur en de natuur bezocht ons (of eigenlijk onze broodjes, als ze de kans hadden gekregen).

Omdat we daarna nog wel een stukje moesten rijden naar Modesto, waar we zouden overnachten, vervolgden we gelijk na de lunch de kronkelweggetjes tussen de hoogste bomen door richting de uitgang van het park. Dat duurde wel even, want ook op die weggetjes wilde ik om de haverklap stoppen en kijken. Er is zo ontzettend veel te zien en Yosemite is zo ongelofelijk mooi. Uiteindelijk moesten we toch echt al dat moois achter ons laten voor weer een nieuwe wereld: de volgende dag zouden we naar San Francisco gaan. Onze avonturen daar lees je binnenkort in deel vijf!

Tussenstand dag 6

Aantal nieuwsgierige grondeekhoorns: 1
Aantal beren: 0 (maar wel om de haverklap waarschuwingsbordjes)
Aantal rode eekhoorns bij de lunch: 2
Aantal bomen: ontelbaar
Aantal miles: 214 (344 km)