“Word één met het laminaat”

Dansen mag ik al een paar jaar niet meer, maar ik zal me altijd een dansmeisje voelen. Ik zal altijd lenig willen zijn en mijn spieren willen rekken tot het pijn doet, door bijvoorbeeld yoga te doen op de Wii Fit. Yoga in een groep, dat leek me ook wel wat…

Yoga. Misschien denk je wel aan Eat Pray Love, of aan geitenwollensokkenmensen die altijd wierook branden. Ik dacht vooral aan iets heel zweverigs. “Wordt één met het laminaat…”. Bij jazz-ballet gebruikten we yoga regelmatig als basis, maar dan zonder het zweverige of de geitenwollensokken (maar wel met beenwarmers).

Poweryoga voor een powervrouw

Zo deed ik een paar maanden geleden een proefles bij een yogaschool. Vinyasa yoga, beter bekend als poweryoga. Poweryoga voor een powervrouw, dacht ik bij mezelf. Als ik zoiets ga doen, wil ik me ook wel flink inspannen. Terwijl ik in één of andere slangachtige kronkel lag, parelden de druppeltjes zweet op mijn voorhoofd. Ik voelde aan alle kanten spieren trekken. Dit was precies wat ik bedoelde, maar toen gebeurde het. Ze zei het. Dat ik één moest worden met de grond. Dat was slechts het begin van de zweverigheid, en voor mij gelijk het einde van mijn yogacarrière daar.

Hoe ik toch weer een yogales deed

Toen ik lid werd van de sportschool, bleef ik een beetje op mijn hoede. Pilates stretch durfde ik nog wel aan en daar houd ik soms zulke spierpijn aan over, dat ik – ondanks het feit dat ik iedere spier in het menselijk lichaam kan benoemen – me soms weer verbaas over bepaalde spieren. Kan dié ook pijn doen? Ja, dat kan blijkbaar. Maar één lesje per week smaakt naar meer. Zo kwam ik afgelopen maandag toch in een yogales terecht.

Mediteren enzo

In tegenstelling tot de pilates stretch, ligt deze zaal helemaal vol. Ligt, ja. Een aantal vrouwen mediteren, maar van totale stilte is geen sprake: iedereen kletst zo enthousiast bij, dat het eerder een kippenhok lijkt. En dan geen zweverig kippenhok. Opgelucht doe ik mee en mediteer ik ook als de les begint (wat bij mij zo gaat: oh, ik heb honger! Wat zal ik straks eten? Hé, het hagelt buiten… Enzovoorts). De meeste yogalessen beginnen met wat meditatie, dus ik kijk er niet van op. Hierna gaan we vast en zeker los.

Zweten vs. slapen

Los. We moesten vooral veel loslaten en ontspannen. Ongeveer tweederde van de tijd lagen we in een houding (waarbij ik geen spier kon voelen – oh ja, we moesten ontspannen dus dit is de bedoeling) te ‘mediteren’ en ontspannen. Best gezellig en leuk natuurlijk, maar ik kom juist om me in te spannen. Terwijl ik daar lig, op mijn buik, met mijn benen wijd en mijn hoofd op mijn handen, precies zoals geïnstrueerd, bedenk ik me dat ik zelfs yoga op de Wii Fit leuker én inspannender vind.

Protesterende billen

De Wii Fit is namelijk niet zo ruk als veel mensen denken. Het is een prima ding om lekker een beetje te bewegen. Zonder zweverig gedoe. Zonder constant ontspannen. De dag na mijn Wii Fit yoga word ik wakker. Mijn billen protesteren bij de ene beweging, mijn hamstrings bij de andere. Dan realiseer ik het me: als ik yoga doe, wil ik gewoon een boom zijn, een brug zijn en de zon begroeten, en niet languit op de grond liggen zoals Poes zijn favoriete dagbesteding is. Of één worden met mijn yogamatje (dat ik trouwens niet heb), of de energie van mijn geitenwollensokken voelen. Die heb ik namelijk ook niet.