Wervers op je rug

Ik loop rustig door de stad. Eigenlijk heb ik niets nodig, het is gewoon een momentje voor mezelf. Ik schuifel door de mensenmassa (op zaterdag) en glip hier en daar een winkel in, om me vervolgens weer in die massa te mengen. En dan gebeurt het: ineens heb ik een werver op m’n rug.

Daar gaat mijn rust, want probeer ‘m dan nog maar eens af te schudden. Met hondenoogjes brengen ze hun verhaal over arme, hongerige kindjes in Afrika, bossen, mieren en ga zo maar door. En ach, het is “maar €2,- per maand.” Als ik al die kindjes, bossen en mieren moet steunen… Ja, maar dan neem ik toch gewoon één wijntje per maand minder? Jammer joh, ik drink geen wijn (bah!). En ik ben ook niet gierig, maar ik houd niet van jouw opdringerige verkoopgedrag. Ik steun dat doel heus wel als ik dat wil. Nu wil ik verder winkelen.

“Mevrouw!”

Om nog maar te zwijgen over hoe ze je benaderen. Het was een keer rustig en ineens hoorde ik: “Mevrouw! Mevrouw!” Goed, ik zie mezelf nog niet als een echte mevrouw, dus het was gewoon een achtergrondgeluid voor mij. Ik liep een paar passen verder en ineens stond er een jongen van mijn leeftijd voor mijn neus. Juist ja, de mevrouw-roeper. Natuurlijk wilde hij mijn leeftijd weten (want dat willen ze heel vaak), maar als hij me met mevrouw aan wist te spreken, dan zou hij het toch wel moeten weten?

“Hm ja, ik dacht van veraf dat je al heel oud was…” Dit is dé manier om iemand te werven. Hij gaat verder: “…maar van dichtbij ben je veel kleiner en klink je heel kinderlijk.” Lijkt me duidelijk dat ik natúúrlijk op zijn aanbod in ga straks.

Hoe dan ook zat hij er flink naast. Ik was pas twee dagen 21 en nu al werd ik voor oude taart aangezien (“Wow, dat is echt veel ouder dan ik van dichtbij dacht!”). Gelukkig was ik dan weer niet mevrouwerig genoeg voor zijn goede doel en scheelde dat weer een smoesje.

Ander soort ‘wervers’

Als je de werver dan toch eindelijk hebt weten af te schudden, heb je er binnen no time wéér een op je nek zitten. Zo had ik laatst een keer haast – even snel iets halen – maar na twintig minuten was ik nog niet eens halverwege, terwijl ik al lang weer thuis had kunnen zijn. Wat bleek? Die zingende groep mensen omringd door een kudde publiek waar ik langs moest, stonden vol met Jehova’s Getuigen. “Denkt u wel eens na over God?” (weer dat u). En dan begint het verhaal. Dat het nog niet te laat is en dat God heus nog wel mijn zonden wil vergeven. Daar ben ik natuurlijk heel blij om, maar dat is niet waar ik nu op zit te wachten. In alle respect laat ik diegene haar verhaal doen en ik knik beleefd. Eindelijk is ze klaar en ik sprint er haast vandoor. Op de terugweg loop ik met een grote boog om de groep heen. Drie maal raden. Ik kreeg nummer twee op mijn nek. Weliswaar niet voor een goed doel, maar wederom wel aan het werven. Voor hun kerk. Dat mag best, maar ik kom zelf wel als ik daar behoefte aan heb.

Topsmoesjes

Gegarandeerd succes! Nou ja… In ieder geval zijn ze de moeite waard om te proberen.

• Ik moet mijn trein halen (ook al zou ik best een snellere manier kunnen bedenken dan door de drukke stad lopen)
• Ik ben student (lijkt me duidelijk)
• Uw collega heeft me net al aangesproken (als ze omkijken naar die “collega” kun je vluchten)
• Ik steun uw doel al (mentaal in ieder geval)

Ik ben heus de kwaadste niet. Zo danste ik een marathon voor KiKa, kocht ik een superschattige ijsbeer om datzelfde goede doel te steunen en zoals jullie weten brei ik nu mutsjes. En ik vind het prima dat mensen geloven en erover willen praten, maar dring het mij niet op. Net als de goede doelen, trouwens.