Weeralarm

Gisteravond zat ik rustig te genieten van mijn moeders heerlijke hutspot terwijl de sneeuwvlokjes naar beneden bleven dwarrelen, precies zoals ik het wil wanneer het sneeuwt. Zoals het al jaren gaat. Het nieuws verkondigde op de achtergrond dat er veel file was (goh), dat er weinig treinen reden (ook geen verrassing) en dat het bij de EHBO storm liep. En dat het KNMI overweegt om sneller een weeralarm af te geven. “Wat?!” zei ik verbaasd.

Het fenomeen weeralarm ken ik eigenlijk nog niet zo lang. De eerste keer dat zo’n alarm werd afgegeven zat ik nog op de middelbare school, maar vraag me niet in welke klas, zo’n oma ben ik inmiddels al. Wat ik wel nog weet is dat ik bijna van mijn fiets afwaaide en als dat niet gebeurde, was het wel een tak die op een haar na mijn hoofd miste. Rondvliegende takken, brokstukken van het één of het ander en zware windstoten. Naar buiten gaan was op geen enkele manier verantwoord, al helemaal niet voor fietsend Nederland met die dunne bandjes.

Regenbui

Afgelopen zomer werd er ook een paar keer een weeralarm afgegeven omdat er onweer, regen en al het andere onheil dat je kunt voorspellen op ons afkwam. NS paste gelijk de dienstregeling aan en Nederland bleef braaf thuis voor wat uiteindelijk een harde regenbui bleek. Had ik al gezegd dat dit een paar keer gebeurde?

Heftig, die sneeuw

Nu zitten we in het lastige pakket dat er drie vlokjes sneeuw zijn gevallen en dat er ook nog eens 1.000 kilometer file stond. Heftig natuurlijk, maar hier kunnen we dus niet mee aankomen. Mensen waren niet voorbereid op de sneeuw en dat is de enige reden van de file. Althans, dat is wat het nieuws impliceert. Het kan namelijk helemaal niet zo zijn dat Nederland te goed voorbereid was door vooral de trein – die van tevoren al aangaf minder te zullen rijden – te vermijden. En daar moet je altijd een paar mensen bij optellen die ècht van niets wisten.

Sneeuwvlokjes: levensgevaarlijk?

De conclusie is dus dat er nog sneller een weeralarm afgegeven moet worden. Ik staakte verbaasd mijn avondeten en staarde voor de zekerheid nog een keer naar buiten, naar dat prachtige wit, dat dunne laagje en de vederlichte vlokjes. Ineens veranderde het vlokje in een vuurbal en… Goed, dat gebeurde niet, want sneeuwvlokjes zijn niet gevaarlijk. Ze bijten niet, schreef ik eerder al.

Megafile

Kijk, ik snap het best. File is op alle manieren stom, frustrerend, noem het maar op. Bevroren sneeuw maakt wegen glad, zorgt ervoor dat we niet abrupt kunnen remmen en vraagt voor twintig keer meer aandacht dan het normale verkeer al dat. Op normale dagen gebeuren al de nodige ongelukken. Nu zijn er glijgevallen en mensen die onvoorbereid waren (al lijkt het me redelijk onmogelijk om sneeuw te missen en zelfs met zomerbanden kun je nog rijden, al dan niet met nóg meer aandacht) naast de ‘normale’ ongevallen. Om nog maar te zwijgen over die megafile. Logisch dat we daar iets aan willen doen.

Impending doom

We zouden het nieuwe werken (daar heb ik vorige week voor het eerst van gehoord) kunnen proberen. We zouden buiten kunnen spelen in de sneeuw en dus gewoon niet weg kunnen gaan (als je student bent en die vrijheid hebt). We zouden… Ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. We zouden kunnen proberen om gewoon het beste ervan te maken, die drie zeldzame dagen per jaar. Maar nee, er moet eerder een weeralarm afgegeven worden en dus komen er strengere criteria. Want als we een aantal maal per jaar een weeralarm krijgen en er blijkt in essentie niets aan de hand te zijn, dan zullen we dit weeralarm – zeker gezien de weersvoorspellingen zo vaak juist zijn gebleken wat betreft sneeuw – heel serieus nemen. Maar als er dan echt een keer zo’n impending doom-situatie is waardoor heel Nederland kan overstromen, dan zijn we ineens verrast, want het was toch maar weer zo’n weeralarm… En op die verrassingen kunnen we niet meer inspelen, want daar zijn we na al die alarmen niet meer aan gewend. Een echt succesnummer, lijkt mij.