Categorieën
Columns

Weer of geen weer

Je hebt van die mensen die gewoon gaan. Weer of geen weer, ze springen op hun fiets en doen wat ze moeten doen. Dat doe ik ook altijd. In mijn verbeelding, in ieder geval. Het wil best nog wel eens voorkomen dat ik, bij geen weer, liever thuis blijf en andere dingen doe.

Daar heb ik best goede redenen voor (vind ik zelf dan). Met sneeuw bijvoorbeeld zul je mij nooit op mijn fiets zien. En ook niet op een andere fiets. Ik loop wel. Op snowboots die van mijn moeder zijn geweest en zo uit de mode zijn, dat ze toch nog regelmatig een complimentje weten binnen te halen (waar ik ook versteld van sta). Dat terwijl je bijna de tegels nog door de sneeuw heen kunt zien en iedereen hier in de stad nog lekker op zijn fietsje heen en weer crossed. Laten we zeggen dat ik zonder sneeuw of gladheid al vaak genoeg met een kneuzing hier en daar of kapotte knieën thuis ben gekomen…

Dag zon

Weet je wat, dacht ik gisteren, morgen sta ik vroeg op en ga ik bijtijds sporten. Vanochtend ging mijn wekker inderdaad om half zeven. Ik hees me uit bed, kleedde me aan en na een ontbijtje ging ik dan op pad. Tenminste, dat was de bedoeling.

Ik had de wekker nog niet uitgedrukt of ik hoorde dikke druppels al op het raam tikken. Bah, het is weer gedaan met het mooie weer van gisteren. Ik was dolgelukkig dat ik verbrandde (de zon doet eindelijk zijn werk!) en zelfs de zonneallergie (want door dat slechte weer vergat ik dat ik had moeten beginnen met de medicijnen) kon me niet zo veel deren. Immers, eindelijk zon!

Watje

Nog heel even bleef ik vanochtend in bed liggen en ging er eindelijk uit. Maar na dat ontbijt zat ik nog steeds thuis. Om half acht – de tijd waarop ik in de sportschool wilde staan – zat ik er nog steeds. Niet zozeer vanwege de regen. Ik bedoel, ik ben niet van suiker. En al ben ik af en toe een echte fietskluns, ik ben ook niet van porselein, dus regen weerhoud me er niet van om te gaan fietsen.

Flits KLABAM

Dat dus wel. Sinds ik samenwoon heb ik gewacht op het moment dat mijn vriend er niet was en ik alleen thuis zou zijn terwijl het met bakken uit de hemel kwam. En dan flitsen met flinke klappen erbij (wat afgelopen zomer, na ruim een jaar, gebeurde). Ik zit dan als een rillend rietje op de stoel en hoop maar dat er iemand is waar ik tegen kan kletsen. Alle lampen gaan uit, ik haal de laptops uit het stopcontact en no way dat de tv nog aan staat. Of dat ik nog van mijn plek durf te komen. Wat een watje.

Mijn excuus

Dat is dus als ik veilig binnen ben. Kun je nagaan hoe ik erbij loop als ik naar buiten moet. Vanochtend, ruim een uur nadat ik in de sportschool had willen staan, leek het eindelijk klaar te zijn met onweren. Ik schoot in mijn schoenen (maar moest dat voorzichtig doen omdat ik nèt mijn nagels gelakt had – en dus duurde het lang) en rende met mijn sporttas naar beneden. Mijn sleutel raakte het slot van de garagedeur nog niet eens of flits KLABAM en ik vluchtte als een malle weer naar boven. Waar ik nu nog steeds zit. Was het maar weer gisteren…

Weer of geen weer

Als een verzopen kat ergens aankomen is vervelend (vooral met make-up) maar dat overleef ik wel (zeker als ik een panty aanheb). Weer of geen weer, ik ga dus trouw op pad met mijn fietsje. In mijn verbeelding…

5 reacties op “Weer of geen weer”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *