Daar zat ik weer afgelopen maandag, gewapend met een boek en koptelefoon. Het landschap (lees: de weilanden) en de treinstations zoefden voorbij. Ik zat weer vertrouwd een uur en drie kwartier in de trein, onderweg naar Groningen voor college, maar met een nieuw gevoel, want ik ging niet meer als student naar dit college…
Hetzelfde en toch anders
Dezelfde treinreis en looproute naar hetzelfde gebouw en zelfs hetzelfde lokaal als waar ik de colleges van twee van mijn drie vakken volgde; alles voelde vertrouwd, alsof ik de week ervoor nog naar college was geweest. Ik hing mijn jas over de stoel en legde mijn spullen klaar. De docent – mijn scriptiebegeleider – ging zitten. Ik bleef staan, want ik kwam niet meer naar dit college als student. Nee, dit keer zou ik voor de klas staan, als gastspreker.
De rollen omgedraaid
Dus stond ik daar, mij ineens bewust van hoe komisch het eruit moest zien: zo’n klein (zelfs met die extra 7,5 centimeter van mijn hakken), tenger meisje dat waarschijnlijk niet veel ouder was dan de studenten zou het college geven. De rollen waren plotseling omgedraaid en dat was best een beetje spannend (ook als je niet klein en tenger bent, trouwens). Kon ik ze wel iets bijbrengen? Het was tenslotte net anderhalve maand geleden sinds ik zelf voor het laatst student was.
Onverwacht
Toen begon ik met spreken en voelde ik de zenuwen wel een beetje, maar op een gegeven moment leek ik in een ritme te komen en vertelde ik gewoon mijn verhaal, op mijn gemakje (het ik-doe-dit-voor-het-eerst gevoel was op slag verdwenen). Ik stelde vragen en kreeg wat respons (wel een beetje bedeesd – misschien ben ik toch enger dan ik dacht). En toen kwam het, geheel onverwacht.
En nee, ik ga nu niet iets gênants vertellen – ik ben niet gestruikeld (ook niet over mijn woorden), heb geen spontane ladders in mijn panty gekregen of de computer vast laten lopen. In plaats daarvan gebeurde er zoiets tofs. De student achterin, die ook geboeid had zitten luisteren en actief reageerde op mijn vragen, stak zijn hand op: of hij goed begreep dat ik a, b en c zei, want hij had het alleen op manier d en e bekeken. Dat was toch zo fantastisch: dat je je eerste gastcollege ooit geeft en dat iemand niet alleen begrijpt wat je zegt, maar ook nog iets geleerd (!) heeft.
Mooie ervaring
Ook zo mooi: dat er ook echt leuke ideeën kwamen uit de mini-brainstormstessies die ik gepland had en dat een student achteraf naar mij toekwam met de vraag of ik mee wilde denken met haar scriptie-onderwerp, en meer van die dingen. Dat mijn docent tevreden was en vroeg of ik volgend jaar weer terug kom.
Het mooiste
En als kers op de taart: dat ik, die altijd riep dat ik nooit les zou willen geven, het ongelofelijk leuk vond, jubelend thuiskwam en stiekem niet kan wachten op een volgend gastcollege ergens.
4 reacties op “Weer naar college”
Ahh, wat ontzettend gaaf!
Ik ben blij dat het college zo goed verlopen was, en wat een leuke bijkomstigheid dat iemand je zelfs om advies vroeg bij haar scriptie-onderwerp!
Dat moet een hele mooie ervaring zijn geweest. 🙂 Zeker als je zulke reacties krijgt.
Wat ontzettend fijn dat het zo een positief resultaat heeft gehad.
Trouwens dat je het zelf zo leuk vond zit in je genen, dus wie weet wat het ooit nog voor je brengt.
Ha, superleuk!