Ken je dat, dat je ineens een fantastisch plan te binnen schiet? Zo kregen een vriendin en ik een keer het heldere idee om van Zeist naar huis (Bilthoven) te lopen. Je hoort het al, een fantastisch plan. In de stromende regen. Zo’n plan dat in werkelijkheid toch niet zo glorieus blijkt te zijn.
We waren niet helemaal gek, hoor. Het was best logisch. De bus reed gewoon door (wisten wij veel dat je je hand op moest steken – met de bus gaan was nog geen dagelijkse kost voor onze studententijd) en de eerstvolgende zou, dankzij de geweldige vervoersmogelijkheden naar Bilthoven, pas een halfuur later komen. Ach, waarom zouden we niet alvast naar de volgende halte lopen om de tijd te doden?
Fijn… niet
Voor we het wisten liepen we op de Utrechtseweg. Als je uit de omgeving komt, dan weet je best dat daar veeeel (wat extra e’s zijn wel gepast) meters zit tussen de haltes. De volgende bus kwam dan ook vrolijk voorbij sjezen terwijl wij door de regen sjokten, elkaar aanmoedigend. Haltes? Die waren nergens te bekennen. Wat een geweldig idee was dit, vooral omdat één van ons hakken aan had. En ik was het niet.
Achteraf met een lach
Nu is het een verhaal waar we nog steeds heel hard om kunnen lachen. “Dat moeten we snel weer doen,” roepen we altijd. De realiteit? No way dat we weer helemaal naar huis gaan lopen vanaf daar – laat staan op hakken of in de regen – want zo’n fantastisch plan was het nu ook weer niet.
Vaker
Ik heb dat wel vaker, die goede ideeën. Gisteravond nog. Ik bedacht me dat het heel slim was om vanochtend om zes uur op te staan zodat ik veel kon doen voor de laatste loodjes. Wat een prachtplan.
De werkelijkheid
Jullie hebben jezelf misschien al achter je oren gekrabt en de ‘briljantheid’ van dit plan in twijfel getrokken, maar ik deed dat pas toen de wekker vanochtend ging. Om zes uur, ja. Ik kon mezelf wel schieten. Met kleine oogjes staar ik naar mijn scherm. Ik heb een meest elegante uitstraling ’s ochtends vroeg, vooral met mijn net-uit-bed look (maar dat schijnt modieus te zijn). Voor de volgende keer moet ik misschien wat voetnoten toevoegen aan zulke plannen. Dat het bijvoorbeeld niet zo handig is als je ruim na twaalven naar bed gaat. Kijk, ik hoef niet na Tik Tak er al in te liggen, maar een uurtje of elf klinkt best redelijk. Nog zo’n voetnoot: dat het überhaupt nooit een feest zal zijn. Wakker worden is immers niet mijn ding, dat weten jullie wel.
Mijn plannen
Terwijl ik net zat te studeren schoot me weer zo’n geweldig plan te binnen, voor morgen. Het klinkt wederom fantastisch en succes is gegarandeerd: uitslapen! Wat kan daar nu mis aan gaan?
7 reacties op “Wat een goed plan”
Jaaaa, hier in mijn dorp stoppen ze gewoon als je je hand niet opsteekt, maar ik had een keer in Leiden deze situatie: ik stond bij een bushalte. Daar heb je van die mooie tegeltjes om aan te geven waar je in moet stappen. Ik stond bij de tegeltjes, dus zeg maar één centimeter van de weg verwijderd, niet in het bushokje ofzo. Ik pakte mijn ovchipkaart. De bus kwam eraan. Ik keek naar de bus, heel mijn lichaam was in de richting van de bus gekeerd. Het was duidelijk dat ik die bus in wilde. Rijdt de bus door. Ik loop een stukje mee. Bus stopt.
Een speech van een half uur van de buschauffeur dat ik mijn hand op moet steken, anders kan hij toch niet zien dat ik mee wil? Ik ben er eerst nog tegen in gegaan, maar om de lieve vrede te beware, heb ik ‘ja meneer’ gezegd.
Pfffff. Ben er nog steeds boos om 😛
Sindsdien steek ik wel altijd mijn hand op in Leiden als ik met de bus ga.
Haha ja frustrerend hè 😛 Ik steek eigenlijk overal mijn hand op, behalve in de Uithof (Utrecht). Eigenlijk is dat meer omdat het redelijk duidelijk is dat er met mij nog zo’n vijftig studenten (of honderd of meer) die bus in willen 😛
Precies zo had ik het ook een keer. Kan me er ook nog steeds boos om maken.
Haha! Ik heb ook altijd van die goede plannen. Hakken als ik een stuk moet lopen bijvoorbeeld.
Haha, ja, daar zitten een paar honderd meters tussen, en als je pech hebt, kom je zelfs boven de duizend meter!
Haha ja we zijn uiteindelijk helemaal naar huis gelopen. We kwamen als ijsklontjes aan 😛
Haha leuk stukje!