Waar ik niet over schreef in 2014

Het mooie van een blog is dat je er alles kwijt kunt: hersenspinsels over onbelangrijke dingen, over leuke dingen en over de bijzondere, grote dingen. Maar dan moet je natuurlijk wel tijd hebben om al die dingen op te schrijven.

Als er iets was wat ik niet had in 2014, dan was het wel tijd, dus er werden meer blogjes niet dan wel geschreven. Nog nooit eerder zat er niet een paar dagen, niet een paar weken, maar zelfs een hele maand tussen twee blogjes. Voor alles moet een eerste keer zijn natuurlijk, maar dit was wel een beetje veel van het goede, zeker omdat er toch wel wat dingen waren waar ik heel graag over wilde vertellen.

Mijn eerste opera

Zoals mijn eerste opera. In mei begon ik namelijk als balletliefhebber (en vooruit, als masterstudent) met mijn stage bij Nationale Opera & Ballet (ook zoiets dat ik alleen maar tussen neus en lippen door verteld heb. Voor “de grote aankondiging” was weer geen tijd) en maakte ik kennis met opera bij Charles Gounods Faust.

Bij opera dacht ik altijd aan flink gevormde vrouwen met zo’n ouderwetse krullenpruik en een stem die champagneglazen doet breken. Dat van die stem zou trouwens waar zijn als er champagneglazen in de zaal (1.600 stoelen, trouwens) waren geweest – wat een ongelofelijk volume hebben operazangers en -zangeressen. Onversterkt hè, daar had ik nog niet eens bij stilgestaan. Dat volume komt bovendien uit alle vormen en maten: van grote, sterke mannen, tot kleine, slanke vrouwen. En dan nog iets: opera is echt niet “stoffig” of alleen maar klassiek. Tegenwoordig wordt opera ook regelmatig in moderne vormen gegoten, zoals deze versie van Faust, waar je een abstract en deels digitaal decor aanschouwt en er levensechte Barbiepoppen op het toneel paraderen.

(En als ik dacht dat ik opera leuk vond na het zien van Faust, dan heb ik het nog niet gehad over het heerlijk humoristische Falstaff, met prachtig gedetailleerde decors en kostuums, en adembenemend gebruik van licht en schaduwen).

Mijn eerste demo

Tussen alle stage- en scriptiedrukte door trainde ik ook nog met het formatieteam op zondagochtend – tijdelijk zelfs met “heer,” want onze eerste demonstratie met het team van dat moment stond in de planning. Dat was een droom die werkelijkheid werd, want sinds ik als dertienjarig meisje met stijldansen begon, kon ik alleen maar dromen van de dag waarop ik ook in zo’n prachtige ballroomjurk op de vloer zou staan. Bijna tien jaar later, op 1 juni 2014, was het dan zo ver. Een ballroomjurk dragen is nog zo veel fantastischer dan ik had gedacht: alsof je een prinses bent die de top bereikt heeft. Als je zo’n jurk aanhebt (waar je ook nog eens in mag dansen en die dan zo mooi zwiert), dan kun je alleen nog maar lachen en genieten.

Met toestemming van mijn teamleden laat ik hier met trots onze eerste demonstratie zien:

Mocht je dit er trouwens heel leuk uit vinden zien en ook willen formatiedansen, stuur dan even een berichtje. Het team is momenteel namelijk te klein om door te kunnen gaan, dus we zoeken nieuwe teamleden!

Onze eerste vijfsterrenbadkamer

Alsof mijn leven in 2014 nog niet genoeg op zijn kop stond met het halve land doorreizen naar Groningen, mijn masterscriptie, mijn stage en de banenjacht in het vooruitzicht, zetten we ook nog het huis op zijn kop in juli. Of nouja, “we” hebben het samen bedacht en “ze” (mijn vriend, mijn vader en de tegelzetter) hebben het uitgevoerd. Oude badkamer er helemaal uit, vijfsterrenbadkamer erin. Dat hebben ze gedaan in – geloof het of niet – slechts twee weken en het resultaat is dat de badkamer nu mijn lievelingskamer in huis is. Dat verdient best een apart blogje binnenkort (je weet wel, met voor en na foto’s, en als bonus ook “tijdens” foto’s). Voor nu alvast een voorproefje:

Mijn eerste keer op banenjacht (en mijn eerste baan)

Terwijl mijn vriend en vader de badkamermeubels aan het monteren waren, zat ik beneden te zwoegen op sollicitatiebrieven. Die heb ik natuurlijk wel vaker geschreven (ook als je die je voor Engels moest schrijven op de middelbare school niet meetelt), maar als je “voor het echie” gaat solliciteren, is het toch anders. Dan moet het ineens gebeuren. En het heeft wat brieven en gesprekken gekost, maar het is gebeurd: vorige week maandag begon ik het nieuwe jaar met een nieuwe, parttime baan als content editor bij een internationale start-up. Ik ben de enige Nederlander, heb superleuke, veelal jonge collega’s en ga met plezier naar mijn werk.

Met het behalen van mijn masterdiploma, het opzetten van mijn eigen bedrijf en het vinden van een baan is 2014 een jaar van grote veranderingen geweest, maar daarnaast was het ook een jaar waarin “het leven” er telkens tussen kwam. Ik hoop dat 2015 het jaar zal zijn waarin alles een plekje krijgt, een jaar van rust, zodat ik weer tijd heb om zelf te leven (en te bloggen).