Waar ik niet over schreef in 2016

Weten jullie nog, 2016? Dat jaar dat het een week geleden nog was? Ik heb daar nog wat ongeschreven verhaaltjes over te vertellen.

Ik weet nog hoe het bloggen ging toen ik in 2012 startte met Schrijfmeisje. Ik zou alleen schrijven wanneer ik dat wilde, maar ik had meteen de ‘blogbug’ te pakken en tikte iedere dag een stukje, of ik nou iets beleefd had of niet. Hoe anders is dat bijna vijf jaar later, wanneer er in mijn vrije tijd nog maar weinig wordt geschreven; iets met veel spannende, leuke, memorabele dingen beleven, naast een minstens zo spannende twist in mijn werkleven met aan het begin van 2016 kansen, keuzes en een supertoffe nieuwe baan. Dat zette mijn (werk)leven best een beetje op z’n kop.

Yoga (ook al heel veel)

Niet alleen mijn werkleven stond op z’n kop, ook ikzelf: als ik niet aan het werk was, dan was ik te vinden op mijn yogamat. Ja, dat lees je goed. Sinds mijn epistel in 2012 over niet één met het laminaat willen worden, is er heel wat veranderd. Tegenwoordig lig, zit en sta ik iedere dag op de mat, thuis of in de studio, niet om “gewoon een boom” te zijn (zoals ik destijds schreef), maar vooral om mezelf te (leren) zijn; een Laura 4.0. De zweverige details zal ik jullie besparen en bewaren voor bijvoorbeeld bakhasana (crow pose), maar deze ontdekkingsreis wordt in ieder geval mede mogelijk gemaakt door de video’s van Yoga With Adriene en ik kon mijn geluk dan ook niet op toen mijn grote yogaheld Adriene Mishler afgelopen oktober naar Amsterdam afreisde. Zo kwam het dat ik, die yoga ooit wegwuifde onder het mom van ’te zweverig’, samen met vierhonderd andere yogi’s op de mat lag tijdens Adriene’s bijzondere masterclass. Dat was een onbeschrijflijke ervaring (wellicht daarom het ontbreken van een blogje) om nooit te vergeten!

Goodwood Revival

Een andere ervaring om nooit te vergeten was de Goodwood Revival, een klassiek auto-evenement waar ik volgens mijn vriend ook echt naartoe moest; een evenement waarbij je je echt even in een ander tijdperk begeeft. De Revival gaat namelijk veel verder dan alleen maar bijzondere klassieke auto’s en brengt verschillende tijdperken tot leven. Het hele circuit en omliggende terrein worden ieder jaar weer omgetoverd tot de jaren 50, 60, 70 en een klein beetje 80 met bijvoorbeeld een heuse Kenwoodwinkel, kapsalon en rolschaatsdisco. Maar wat het zo bijzonder maakt, is dat de bezoekers een integraal onderdeel zijn van het succes van het festival: iedereen trekt petticoats en bretels uit de kast, slaapt met krulspelden in of smeert een halve pot Brylcreem in zijn haar. Ik keek er mijn ogen uit: de mensen, de sfeer, de auto’s, de vliegtuigen, de races (met alleen maar klassiekers)… Een uniek evenement dat we zeker nóg een keer gaan bezoeken!

Harry Potter

Iets anders dat ik ongetwijfeld nog een keer ga bezoeken, is de Warner Bros. Studio Tour London – The Making of Harry Potter. Die pakten we in september gelijk mee toen we naar Harry Potter and the Cursed Child gingen. Deze tour is zo de moeite en het geld waard! Je kunt er niet alleen je favoriete sets, kostuums en props bewonderen of door Diagon Alley lopen, maar vooral ook genieten van persoonlijke achtergrondverhalen van onder andere regisseurs en producenten, en het allerleukste: ontdekken hoe zij, samen met de rest van de crew, de magie tot leven brengen. Dat doen ze bijvoorbeeld met enorm oog voor detail in de keuze voor props (denk aan Dumbledore’s kantoor, Snape’s klaslokaal of de handgemaakte Gringotts-kluisdeur) of juist met simpele machientjes die een strijkbout op ‘magische wijze’ zelf laten strijken. Maar om zulke elementen echt tot leven te brengen, moeten ze alles in kleine stukjes filmen en op het juiste moment samen laten komen. Dat is pas magie – filmmagie. Daar hebben we zes uur van genoten, met tussendoor een glas butterbeer en met aan het eind het meest betoverende van de tour: een gedetailleerd schaalmodel van Hogwarts dat gebruikt wordt voor de buitenshots van de school. We keken onze ogen uit. Ook geschikt voor niet-Potterheads.

Nog meer Harry Potter

Als je dan denkt dat ik na dat alles wel mijn portie Potter heb gehad in 2016, dan heb je het mis. In november ging ik namelijk nog naar Harry Potter in Concert, waar ik mijn geluk als Harry Potter-fan en bewonderaar van klassieke (film)muziek niet op kon: een vertoning van Harry Potter and the Philosopher’s Stone met live soundtrack, gespeeld door het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Een flinke uitdaging om dat te spelen, want iedereen kent deze filmmuziek uit zijn hoofd. Eén misstap en het hele publiek hoort het. Niets van dat gelukkig; het Rotterdams Philharmonisch voerde ons mee in een trein van emoties en herkenning. Ook erg leuk om eindelijk te zien hoe sommige klanken en geluiden in de muziek eigenlijk gemaakt worden. Ik sta al in de rij voor Harry Potter in Concert 2 (of in ieder geval staat er een herinnering in mijn agenda voor de start van de kaartverkoop)!

Concerten en balletten

In 2016 heb ik dus cultuur bewonderd, maar niet alleen bij Goodwood en Harry Potter (en Fantastic Beasts and Where to Find Them): ook bij allerlei concerten en balletten. Zo luisterde ik naar nog meer live filmmuziek bij een concert van de bijna negentigjarige Ennio Morricone die zelf dirigeerde (wat een baas!) en genoot ik van meerdere beeldschone balletten, zoals het drieluik Transatlantic (met als hoogtepunt het adembenemende “Chroma” van David Dawson) en het droomachtige La Bayadère. Als ik over allemaal een blogje zou schrijven zoals ik wilde, dan zou de conclusie steevast zijn: fantastisch, magnifiek!

En dat is ook mijn conclusie voor mijn 2016 – een bewogen jaar vol belevenissen. Fantastisch. Magnifiek.