Voor het eerst in een bakbeest rijden

Soms zie je wel eens van die kleine vrouwtjes in een enorme auto. Er steekt dan een hoofdje boven het stuur uit en dat is dat. Zo voelde ik me ook bij het idee dat ik in een Isuzu pick-up zou gaan rijden. Hoe kan ik nu fatsoenlijk manoeuvreren in zo’n bakbeest?

Ik roep altijd dat ik in alle auto’s kan en wil rijden. Dat is ook echt zo, maar die pick-up was toch even iets anders. Ik bedoel, mijn Fiat past er minstens zes keer in, hij is zo breed dat hij amper op de weg past waardoor je het gevoel hebt dat je ieder moment een stoeprandje kan beuken en je hebt nog een lange bak aan je kont hangen. Niet voor niets zitten er zijspiegels op die onderhand nog groter zijn dan mijn hoofd, om nog maar te zwijgen over het feit dat je boven iedereen uit torent (nogal onnatuurlijk voor een klein meisje). Kortom: alles lijkt verkeerd aan deze auto. Tenminste, als je de Isuzu D-max vergelijkt met mijn Fiat.

Hik

Al sinds maandag hikte ik er een beetje tegenaan. Maar… ik laat me toch niet kennen alleen omdat het een beetje een bakbeest is? Zo kwam het dat ik gisteren toch achter het stuur zat. Voor het eerst in zeker twee maanden dat ik weer een andere auto besteeg dan mijn eigen Cinq. Over dat stuur gesproken: dat is een stuk groter dan mijn stuur. Ben ik met die van mij in twee keer wel rond, moet ik hier behoorlijk meer overpakken. Dat overleef ik gelukkig nog wel.

Rijtjeshuizen vs. villa’s

Toch is het een beetje raar en onwennig. Alsof ik niet één ben met de auto (jeetje ik klink nu bijna als een yogaguru), maar alsof ik de Isuzu op afstand bestuur. De koppeling heeft een lang aangrijpingspunt en zelfs al ben ik gewaarschuwd, toch ervaren we de nodige schokken omdat ik te enthousiast ben met de koppeling op laten komen. Rare ervaring is dat de pedalen huge zijn en kilometers bij elkaar vandaan zitten. Waar de pedalen van de Cinq zo dicht bij elkaar lijken te zitten als rijtjeshuizen, voelen die van de Isuzu aan als losstaande villa’s. Dat is niet erg, maar wel gek. Net als de pook trouwens. Mijn auto komt natuurlijk uit ’94, heeft al wat kilometers gemaakt en de pook gaat soms wat moeilijk. Niet dat je dat merkt als je het gewend bent. De Isuzu-pook is amper gebruikt en gaat heel strak. Hij trekt zichzelf haast in de versnelling die jij voor ogen hebt. Best handig, maar ook een vreemd gevoel, net als de hoge positie, waarvan ik nog steeds niet weet of ik fan ben of niet.

Paardjes

Kijk, dit is natuurlijk een zware auto, dus het is logisch dat hij wat meer pk heeft dan de Cinq. Met 163 pk komt hij vlot van zijn plek, misschien nog wel vlotter dan mijn vederlichte Cinq met 39 pk. Dat is best leuk als je eindelijk op een stuk snelweg komt waar je 130 mag. Moet je er natuurlijk wel aan denken dat je bij het inhalen niet te snel terug gaat naar de rechter rijbaan, want voor je het weet gooi je je kont (zoals ik al zei, dat is een flinke bij de Isuzu) in iemands gezicht. Daar gaat diegene niet blij van worden, maar jij ook niet. Dat geld kan je beter aan iets anders besteden.

Stoeprandjes enzo

Normaal sta ik er niet zo bij stil en race ik zowat over die rotondes heen, maar hallo, zo’n Isuzu past toch nooit? Ik geef het liever niet toe, maar dat was toch wel een beetje mijn gedachte. Gelukkig heeft een Isuzu ook een stuur en zijn rotondes helemaal geen probleem. Wat dacht je van drempels? Terwijl mijn Cinquecento er vrolijk overheen huppelt, merk je drempels amper op in de Isuzu. Dat is best wel lekker.

Vind ik leuk

Eigenlijk is zo’n Isuzu zo gek nog niet. Je hebt overzicht, die grote spiegels zijn ideaal en je merkt nauwelijks iets van drempels. En dan trekt ‘ie ook nog eens behoorlijk vlot op. Maar ik heb het natuurlijk nog niet over het belangrijkste gehad.

Vind ik niet leuk

Dat uiterlijk. Het is best strak en simpel, maar ik vind pick-ups gewoon echt niet mooi. Lelijk, om het maar zo te noemen. Daarbij kijkt de Isuzu ook nog een beetje te lief voor een pick-up. Het interieur is niets bijzonders: netjes, simpel en vooral gemaakt van goedkope materialen. Maar zeg nu zelf, dit is toch ook niet het soort auto waarin je – opgetut in je mooiste jurk – naar het ballet of dat chique diner gaat? Dus zo erg is dat lieve nog niet. Je hebt wel een zee van ruimte in de achterbak, maar of je daar je tasjes die je bemachtigd hebt tijdens dat dagje shoppen in wilt leggen, is nog maar de vraag. Achter de stoelen is wat ruimte waar je perfect die grote tas met boodschappen kwijt kan, maar als je een compleet nieuwe garderobe inslaat, wordt het wat lastiger. Niet onmogelijk, maar makkelijk is anders. Wat ook alles behalve makkelijk is, is dat je de spiegels met de hand moet afstellen en dan bedoel ik dat je het raampje open moet draaien, je arm naar buiten moet slingeren en letterlijk met de hand aan je spiegel moet zitten tot hij naar wens staat. Dat voor een auto uit 2012! Zelfs mijn eigen Fiatje heeft van die kleine dingetjes om de spiegels van binnenuit af te kunnen stellen. Minpunten voor de Isuzu, want dit is wel heel onhandig.

Spring

Van z’n looks moet de Isuzu het niet hebben als je het mij vraagt, maar dat rijden is lang niet verkeerd en best leuk voor een keertje. Maar eerlijk is eerlijk, het is een echte mannenauto. Zo’n auto waarmee je door de modder baggert en waarin je vooral geen pumps aanhebt. Aandachtspuntje voor de vrouwen onder ons: de Isuzu is zo hoog dat ik eruit moest springen. Doe dus vooral geen korte of zwierige jurkjes aan. Gewoon een tip.