Verwend op mijn verjaardag

Eenentwintig. Het aantal lettergrepen is verdubbeld, maar de rimpels gelukkig nog lang niet. Na mijn rijles maandagochtend stroomden niet alleen de felicitaties binnen, maar ook de visite. En wat ben ik verwend, zeg. Ik voel(de) me echt een prinsesje.

Het begon een week eerder al, toen mijn moeder en ik op jacht gingen naar thee- en handdoeken voor in de keuken. Maar als wij de V&D ingaan, kunnen we niet zomaar voorbij de Desigual afdeling lopen. Binnen vijf minuten stond ik in een pashokje met vijf jurkjes. De eerste drie waren echte knallers en zaten me als gegoten. Die andere twee waren het net niet en verbleekten vergeleken nummer één tot en met drie. Ineens zei ze dat ik ze mee mocht nemen, want mijn ouders wilden me een dagje shoppen cadeau doen. Wachten had gekund, maar de kans dat ik dan die jurkjes tegen zou komen waar ik me zo fantastisch in voelde was klein. Zo kreeg ik ruim een week eerder al cadeautjes (die ik de rest van de week aankon met die tropische temperaturen – wat een timing!)

Nog meer kleding

Ik had maar een paar mensen uitgenodigd – zelfs mijn familie heb ik niet laten weten dat ik het vierde. Toch kwam er spontaan een tante langs, en dat vind ik natuurlijk altijd leuk! Van haar kreeg ik een vrolijk, felrood t-shirt en ik combineerde hem in mijn hoofd gelijk met een zwart, kort broekje. Top!

Boekenbeauties

Van al mijn vriendinnen kreeg ik boeken, en wat een beauties zijn het! The Land of Decoration stond op mijn lijstje en de cover doet me denken aan een snoephuisje. De glitters zijn natuurlijk een hit. The Imperfectionists had ik niet gevraagd, maar ik ben razend nieuwsgierig naar dit boek en vind de cover bijzonder mooi. Dreaming of Amelia raadde een vriendin van mij aan, vorig jaar al, en dit jaar gaf ze me het boek cadeau. Inclusief cover die dromerig aandoet. Maar het laatste boek – wel van mijn lijstje – is nog mooier dan ik had durven hopen: The Night Circus. De cover opzich is al adembenemend, maar die zwarte randjes op de pagina’s… Wauw, misschien is dit wel het mooiste boek dat ik heb!

Handig

Van mijn andere tante kreeg ik een Pandorabedel, en die cadeautjes vervelen nooit. Heb je ooit zo’n schattige slang gezien? Om het af te maken kreeg ik ook nog een hondje, maar dan eentje die naar rozen ruikt. Voor in de auto. En een autoradio.

Grootste verrassing

Woensdag schreef ik nog over het raadsel van mijn vriend en maandag om 00:01 uur was het dan zo ver. Ik lag weer eens half te pitten op de bank, maar van felicitatiekusjes word ik wel wakker. “Het is tijd voor je cadeautje!” zei hij, en ik werd mee naar boven genomen. ‘Waarom komt het cadeautje niet naar mij toe?’ vroeg ik me nog af terwijl ik op de trap liep. Ik wilde naar de slaapkamer, maar hij deed de badkamer open. Nog meer vraagtekens, want ik was daar anderhalfuur eerder nog geweest en had niets bijzonders gezien. “Kijk maar uit het raam,” was de hint. Ik keek voor me uit en zag de speeltuin. Ineens viel mijn oog rechts op een auto met een hond achterop. “Is dat de auto van mijn ouders?” vroeg ik nog. Nee joh, ik moest naar links kijken. En daar stond ‘ie dan. Een prachtig, klein autootje. Een hemelsblauwe Fiat Cinquecento uit ’94. Mijn eerste auto. Maar op dat moment kon ik dat amper beseffen. Volgens mijn vriend keek ik ernaar, draaide me om en vroeg: “Is die voor mij?” om hem daarna om de nek te vliegen. Natuurlijk had ik mijn rijbewijs nog niet, maar ik wilde wel een ritje maken. Als bijrijder, geen zorgen. Mijn ouders kwamen na de nodige, stiekeme kiekjes achter een caravan tevoorschijn en met z’n vieren gingen we, midden in de nacht, de weg op met mijn Fiatje. Een auto. Ik kan het nog steeds niet geloven. Wat een Super Sweet Sixteen-moment! Ik kreeg er zelfs een grote strik bij. Niet op de auto, maar op de kaart. Wat een droomcadeau en wát een verrassing. Hij heeft zich in allerlei bochten moeten wringen om te zorgen dat het een verrassing zou moeten blijven. Over wringen gesproken: de Cinquecento stond bright and shiny buiten, want mijn vriend heeft ‘m helemaal gepoetst. Van binnen en van buiten. Dit is ‘m dan (met één van de nieuwe jurkjes):

Terug in de tijd

Vlak nadat mijn vriend had verteld dat hij twijfelde tussen twee dingen, zag ik hem op zijn werkcomputer naar Cinquecento’s kijken. Er ging een lampje branden en ik kreeg het vermoeden dat hij naar een Cinq keek voor mijn verjaardag. Maar hij zei dat hij met een collega meekeek die er eentje zocht. En dat geloofde ik gelijk – immers, auto’s zijn hun leven dus kijken ze altijd met de zoektochten van anderen mee. Dacht ik. Ik zette het uit mijn hoofd en probeerde andere dingen te vinden die het konden zijn. En wat blijkt? Ik had het vanaf het begin al goed. Het was de Cinq. Mijn Cinq, waar ik vanaf vandaag 12:00 zelf in kan rijden. Wauw. Wat een verjaardag!

Foto’s van de jurkjes en het shirtje volgen.