Ik moest voor het eerst in tijden in het weekend met het openbaar vervoer naar Utrecht (wat gelijk verklaart waarom ik niet met de auto ben gegaan als je weet hoe duur parkeren daar is). Ik checkte in op Amersfoort en een kwartier later checkte ik voor €2,50 weer uit in Utrecht. Klinkt makkelijk, toch? Maar op de terugweg mis ik mooi mijn trein dankzij dat prutpaaltje, en wel hierom.
Ik weet dat ik moet rennen om mijn trein nog te kunnen halen. Ik weet dat ik ‘m dankzij (ja, dat lees je goed) mijn OV-chipkaart ook kan halen. Gewapend met het plastic kaartje race ik langs de poortjes, ram mijn kaart er haast tegenaan en bij het horen van het verkeerde piepgeluid ga ik in de remmen. Dit meen je niet.
Probeer dat de paal maar wijs te maken
Ik loop terug naar het poortje en probeer weer in te checken, maar het welbekende gele vlakje verschijnt en vertelt me dat ik mijn saldo moet opwaarderen. Ik weet heel goed dat er iets meer dan €5,00 op mijn kaart staat en dat ik dus makkelijk naar huis kan, maar probeer dat de kat maar wijs te maken bij dit poortje.
Te moe om te mopperen, loop ik stilletjes naar de kaartjesautomaat en plak mijn OV tegen het witte vlak aan om er wat geld op te zetten. Ineens zie ik een nieuw knopje waarmee ik precies kan bekijken of ik mijn reis kan maken met mijn tegoed. Omdat ik die trein toch al gemist heb, geef ik het een kans (en omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen).
Liegbeesten
Ik denk het antwoord al te weten na die hysterisch gillende poortjes, maar ik moet me echt even vastgrijpen aan de automaat van verbazing (of was het toch de vermoeidheid die als een bom insloeg?). De kaartjesautomaat vertelt mij namelijk dat ik genoeg saldo heb om mijn reis te maken. Joh. Ik ren gelijk weer terug naar zo’n poortje en probeer het nog eens, om vervolgens weer diep teleurgesteld te worden.
Terug bij de automaat volg ik die nieuwe wizard nog een keer. Beide apparaten liegen tegen mij: het paaltje, dat mij vertelt dat ik te weinig saldo heb, en de kaartjesautomaat, die het met mij eens is, maar er niet bij vertelt dat het paaltje dat dus niet vindt. Ik laad mijn kaart op met €5,00 en check dan uiteindelijk in met de wetenschap dat ik de volgende keer weer dit frustrerende tafereel moet doorstaan met dit fantastisch universele systeem waarbij je bij de bus met ieder saldo kan in- en uitchecken, tot je in de min staat, terwijl de trein al zeurt als je nog makkelijk twee keer tussen Amersfoort en Utrecht kunt reizen.
De OV-chipkaart. Het is echt altijd wat.
8 reacties op “Van het paaltje naar de kaartjesautomaat”
Verschrikkelijke uitvinding, die OV chipkaart. Ik ben afgestudeerd en doe nu eigenlijk alles met de fiets en auto, maar ik weet nog hoe erg ik baalde toen we overgingen van de papieren versie naar de OV chip. Stom!
Och, de goede, oude, papieren OV! Mijn OV-chipkaart stamt uit de eerste lichting dus hij is binnenkort zelfs verlopen. Kan niet eens mijn MA helemaal doorkomen met dit ding, haha.
Overigens vind ik het idee van één kaart voor alles goed bedacht, maar er zitten gewoon te veel haken en ogen aan.
Leuk artikel,ben waarschijnlijk de enige die weet hoe het zit,het minimale saldo om met een kortingskaart met de trein te kunnen reizen is 10 euro, zonder korting zelfs 20 euro.
Dus ook als je maar een euro wilt verreizen moet er toch minimaal 10 euro beschikbaar zijn.
Verder ben ik voorstander van het papieren kaartje en voor de bus de strippenkaart.
Ik ben blij dat ik vrijwel alleen reis wanneer het gratis kan!
Reizen met het OV vind ik al een verschrikking, maar de OV chipkaart heeft het nog net wat erger kunnen maken.
Ik ga gewoon lekker door de weeks. Lekker gratis 😀
Ik doorgaans ook maar ik moest werken op zaterdag dus weinig keuze 😉
Ik vind het raar dat dat nergens aangegeven staat, dat je er minstens 10 of 20 euro, of wat is het, op je kaartje moet hebben staan wil je kunnen treinen. Gelukkig ga ik bijna nooit met de trein, ik word er altijd helemaal zenuwachtig van, helemaal met dat stomme ovchipkaartje.