Van ganzen-wiebelkontje tot teenblokjes-tred

Als echte fashionista vind ik hakken een must. Ze zijn sexy, vrouwelijk en elegant, en als kers op de taart passen ze ook nog eens bij iedere outfit. Tenminste, als je erop kan lopen. Anders zie je er al gauw uit als een gans met een wiebelkont en ziet niemand hoe fantastisch jouw glazen muiltjes bij je outfit staan.

Neem nu mijn moeder. Haar schoenenkast bestaat uit pumps, pumps, pumps, slippers voor op vakantie, en pumps. Het hangertje aan haar ketting is een paar pumps, en dit alles is al van toepassing sinds ze achttien is. Ze gaat door weer en wind, van modder (als het ècht niet anders kan) tot pumps bij tien graden onder nul. Hoe hoger de hak, hoe beter. Ze loopt erop alsof ze nog nooit anders gedaan heeft. Je zou denken dat het in de genen zit.

Ganzen-wiebelkontje

Die liefde voor pumps heb ik in ieder geval wel van haar gekregen. Mijn loopskills lijken eerder van mijn vader af te komen (gezien hij niet ver zou komen op hakken). Zelfs op mijn korte laarsjes met vijf centimeter hakken (en dan niet van het model naaldhak) presteer ik het om minstens tien keer per halfuur te zwikken. Op pumps voel ik me vrouwelijker dan ooit. Tenminste, zo lang ik gewoon sta. Dat lopen blijkt namelijk altijd weer een grotere uitdaging dan ik denk, want ik heb dus wel een beetje zo’n ganzen-wiebelkontje.

Hetzelfde riedeltje

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de echte nadelen van pumps. Hoe vaak gebeurt het dat je langs een winkel loopt, dé pumps spot, je voeten erin perst (onder het mom van, ze moeten strak zitten want ze lopen flink uit) en binnen tien minuten met de buit onder je arm weer in de winkelstraat staat? Eerlijk is eerlijk, heel vaak gebeurt het mij niet, maar als het zo ver is, is het altijd hetzelfde verhaal. Vol enthousiasme doe ik mijn gloednieuwe pareltjes aan mijn voeten om ze een dagje in te lopen. ’s Avonds kom ik haast kruipend thuis. Blaren, samengeperste tenen (zelfs als je daar aan gewend bent) en pijnlijke voeten zijn geen uitzondering.

Teenblokjes

Als je die helse heels eindelijk ingelopen hebt (of een soort van, omdat ze telkens in de kast blijven staan vanwege die blaren), dan wil je natuurlijk niets anders dan ze zo vaak mogelijk dragen. Vorige week stond ik in een chique jurkje op het station te wachten met daaronder natuurlijk mijn prachtige pumps. Eindelijk had ik ze ingelopen (in ieder geval had ik zelfs na een halfjaar niet dragen nergens last van) en kwam ik in de buurt bij de elegante tred van mijn moeder. Nog even en ik zou op torenhoge palen over een catwalk kunnen paraderen zoals modellen dat moeiteloos doen. Ik zei het al, het zit in de genen. Na vijf minuten wachten veranderde alles en ontdekte ik waarom ik nooit in de winter pumps aan heb: simpelweg omdat je tenen eraf vriezen, waardoor je nog eleganter zal lopen dan normaal. Zelfs mijn ganzen-wiebelkontje was nog gracieuzer dan de teenblokjes-tred, en dat wil wat zeggen.

Droom en nachtmerrie

Pumps: ze zijn de droom en nachtmerrie van iedere vrouw. Ze zijn stijlvol, chique en charmant als je erop kan lopen, maar een ware hel van blaren, bevroren tenen en een behoorlijk ongemakkelijk uitziend loopje als je een beetje pech hebt. Vooral bij dat laatste heb ik alleen maar extra bewondering voor mijn moeder, die nergens naartoe gaat zonder haar trouwe pumps. Die er zelfs auto mee rijdt of door het bos wandelt. Wat een powervrouw. Het mag dan wel in mijn genen zitten, maar ik doe vandaag mooi weer korte laarsjes aan. Met hak. Maar die pumps blijven mooi in de kast tot het zonnetje zich weer laat zien bij een temperatuur boven tien.