Trashy in Bolo

Ik fiets door de stad. Niet alleen zie ik ze, ik voel ze in mijn rug (en op mijn borsten): de starende, priemende blikken. Een man roept “sexy ding” naar me terwijl ik stug doorfiets, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is (je weet wel, zoals een celebrity, die non-stop nagestaard wordt, dat zou doen). Maar ik ben natuurlijk geen celebrity. Nee, ik ben gewoon een studentje in een trashy outfit, en dit is hoe dat gaat zo open en bloot op straat.

Om toch nog even terug te komen op die celebrities: zo voel ik me wel een beetje met mijn klakkende hakjes op de stationsvloeren, enigszins gehaast, alsof ik een vliegtuig moet halen. En dan heb je dus al die starende mensen èn toeterende mensen als ik later oversteek bij stoplichten op een groot kruispunt in Amsterdam. Mensen in de trein die van plaats verwisselen om een betere blik op mij te kunnen werpen. Zeker met een ware eyecatcher als jurkje en met de grote zonnebril op mijn neus; die anonimiteit lijk ik namelijk hard nodig te hebben. En dat heb ik ook, maar om heel andere redenen.

Dit is de werkelijkheid

Ik blijf stug doen alsof ik iedere dag zo door de stad fiets, terwijl ik tegelijkertijd uit wil stralen dat jongens, ik natuurlijk niet zo’n trashy outfit draag in het dagelijks leven, en bovendien is dit niet het dagelijks leven (het is vrijdag). Dat ziet er ongetwijfeld superelegant uit, helemaal als je daaraan toevoegt dat dit een flodderjurkje is dat alle kanten opwaait (vooral omhoog) waardoor ik in een verwrongen houding en met mijn hand praktisch tussen mijn benen (de enige remedie) me naar het station begeef, waar ik op mijn pumps en met mijn flodderende jurkje over de spekgladde vloer naar de trein “sprint” (trippel, dus) en hijgend de trein in spring, na een verbijsterde blik van de conducteur (kwam dat nu door mijn sprint-skills of outfit?).

Ik zag jullie wel staren hoor

Zelfs verstopt in de trein, verdiept in een boek, voel ik ze. De blikken. De man schuin achter mij verplaatst naar een plek waar hij nog iets minder onopvallend naar me kan staren. De man aan de andere kant van het gangpad doet handcrème op, iets dat ik alleen maar opmerk door de goddelijk geur die van het goedje afkomt (maar daar gaat dit blogje niet over). Ik slaak dan ook een zucht van verlichting als ik op Amsterdam Centraal iemand in zie stappen die van nature een trashy outfit aanheeft: allemaal net iets te strak, iets te bloot en iets te veel van het goede. Niemand trekt zich echter iets van haar aan en zij evenmin van zichzelf. De vragende blikken blijven op mij gericht, alsof ze nog nooit een vreemder voorkomen hebben gezien.

Tips voor de ware celebrity experience

Mocht je nu ook in zo’n situatie zitten, dan heb ik nog wat tips die er toch nog een ware celebrity experience van kunnen maken. Als je op het station aankomt (Sloterdijk, om specifiek te zijn), neem dan vooral de trap. Daar zitten namelijk gaatjes in waar de hak van je pump precies in past, waardoor je gegarandeerd met een opvallende tred de trap afkomt. Een beetje zoals Assepoester, maar dan een tikkeltje… dramatischer. Steek ook vooral over bij stoplichten op grote kruispunten met veel verkeer en tramrails waar je geheel in stijl overheen tippelt. Een stel mannelijke enthousiastelingen zal gegarandeerd de claxon gebruiken en je wat schunnige dingen toeschreeuwen. En voor het echte rode loper-gevoel moet je zeker de straat ingaan die één grote zandbak is en waar je nog net iets luider over de loopplaten heenklakt. De persoon voor je – in een sjonnie outfit – draait zeker weten zijn hoofd om, om vervolgens te vragen: “Hé, ben jij ook onderweg naar Trashy in Bolo?”

Er klopt iets niet

Tussen al die andere starende mensen zit er slechts één die het werkelijk durft te vragen.

“Ga je naar een feestje?” Ik weet hoe snel ik dat moet bevestigen, inclusief een disclaimer dat ik er normaal ècht niet zo uitzie.

“Ja, ik dacht al, er klopt iets niet,” antwoordt ze. Van binnen moet ik heel hard lachen. Daar sta ik dan, met mijn tijgerprintjurkje inclusief voorgevormde stukken (dan weten de andere feestgangers nu waarom ik dus plotseling een cup groter leek te hebben – dat was niet het werk van Robert Schoemacher), mijn rode pumps die vloeken bij het oranje, mijn hoge, grote paardenstaart (hieronder helaas verstopt achter mijn hoofd). Met een zwart jurkje had ik er volkomen normaal uitgezien. Met dit jurkje “klopte er iets niet.” En ik moest zo hard lachen bij het idee dat ik van plan was om een trashy haltertopje aan te doen waarbij je mijn buik kon zien, mijn borsten nauwelijks bedekt zouden zijn en met hotpants eronder waarbij zelfs de cellulitis die ik niet heb niet verborgen zou blijven. Ik was van plan om me uit te leven met de “smokie eis les met Samantha uit Utreg me stadsie” (maar ontdekte dat ik niet ver zou komen met slechts één oogpotlood, oogschaduw en mascara).

Eenmaal trashy in Bolo…

• Zingen we foute liedjes met SingStar.
• Zingen we die foute liedjes heel fout (en vals en dwars door het ritme heen).
• Dansen we heel fout terwijl we die net zo foute liedjes zingen.
• Lachen we heel hard daarom (waardoor we nog slechter zingen).
• Heeft iedereen een nog foutere outfit aan dan ik (ik lijk wel een Gooische Sjonnie in plaats van een Samantha uit Utreg).
• Is er leverworst.

En ontdek ik dat het best leuk is om even een avondje een trashy versie van jezelf te zijn (oh, en ik weet dus dat ik wel opgewassen ben tegen die celebrity madness).