Toch verdwaald

Vorige week maandag moest ik naar Amsterdam en dat ik daar de weg wel weet is natuurlijk een leuke gedachte. Ik bedoel, ik heb er immers stage gelopen (wel twee maanden in 2011, vergis je niet) en moest toen een keer lopend naar het Tuschinski (in het tijdperk waarin ik nog geen 3G had, dus de weg vinden met Maps zat er niet bij). Dan weet je de weg wel.

Goed plan

Vorige week had ik twee afspraken in Amsterdam gecombineerd. Ik bedoel, als ik er toch al naartoe zou gaan en ik wist dat deze twee plekken niet ver van elkaar lagen (volgens zeggen, tenminste), én ik de weg zo goed wist, dan moest dat helemaal goedkomen.

De vorige keer

Op die momenten sta ik uiteraard niet stil bij de laatste keer “dat ik de weg wel wist,” zoals een jaartje geleden. Toen moest ik letterlijk naast een afslag van de A2 in Utrecht zijn. Eitje. Ik overwoog oorspronkelijk zelfs om de TomTom niet mee te nemen, maar uiteindelijk plakte ik ‘m toch op het raam, voor de zekerheid. Maar de TomTom moet je natuurlijk niet klakkeloos vertrouwen.

Of ik verdwaald was

Een halfuur later belde het vriendinnetje waar ik naar onderweg was terwijl mijn iPhone de weg wijst (de TomTom raakte namelijk gelijk van slag toen ik hem negeerde bij die afslag). Of het wel lukte, vroeg ze. En of ik verdwaald was. Ja, ik was verdwaald. Met de TomTom die ik niet nodig dacht te hebben.

Goede moed (maar een goed plan was handiger geweest)

Maar goed, het kan zelfs de beste een keer gebeuren, toch? Dus vol goede moed ging ik afgelopen maandag naar Amsterdam, waar ik zonder problemen of vertragingen (zelfs niet door treinen) op bestemming één aankwam. Vanaf daar moest ik dan naar het Spui om tram 16 of 24 te pakken voor bestemming twee. Geen probleem: ik had tijdens die stage van twee maanden iedere middag de tram vanaf het Spui richting station gepakt. Bovendien zit de Waterstones – de winkel waarvoor ik soms speciaal naar Amsterdam ga – er om de hoek, dus het Spui weet ik bijna met mijn ogen dicht te vinden.

Ja hoor

Tenminste, vanaf het station gezien. Het Waterlooplein is het station niet, dus ik liep als toerist in eigen land met mijn iPhone in mijn hand, om vervolgens de aanwijzingen praktisch direct te negeren (old school kaartlezen, dat zou ik wel even doen). Nu denk je vast dat je ‘m aan voelt komen, maar nee. Ik spotte al snel Tuschinski en propte gelijk mijn telefoon in mijn zak, want ik wist de weg. En ja hoor, binnen een paar minuten stond ik inderdaad bij de tramhalte op het Spui. Aan de juiste kant. Toen pas ging het mis.

Ik viste mijn telefoon weer uit mijn zak.

“Hoi! Ja, ik weet precies waar ik ben maar ik ben toch verdwaald.”

Zul je net zien

En dan zul je natuurlijk net zien dat het pas ècht mis dreigt te gaan. Dat je wegloopt van de halte, want lijn 1, 2 en 5 zijn 16 en 24 dus niet, en je dan – terwijl de desbetreffende tram eraan komt – toch maar in lijn 5 moet stappen. Je raadt het al: hollend terug naar de tram, hijgend instappen, aangekeken worden door praktisch iedereen.

But I made it. En daar gaat het natuurlijk om (en de volgende keer kan ik er gewoon heen zonder Maps of TomTom, dat snappen jullie natuurlijk wel).