Tina: The Musical

De afgelopen weken hoor je haar weer iedere dag op de radio dankzij de “What’s Love Got to Do With It”-remix met Kygo, maar de muziek van rocklegende Tina Turner vormde altijd al een rode draad in mijn leven. Ik groeide op met haar muziek dankzij mijn vader (megafan), dus natuurlijk gingen we vorig jaar samen naar Tina: The Musical.

Wat eraan vooraf ging

Maar eerst gaan we even terug in de tijd, naar mei 2019. Mijn vader en man stonden al de hele dag te zwoegen in het benedentoilet. Je kent het wel: je denkt dat je dat wel even doet, want hoeveel werk is zo’n klein kamertje na een gehele badkamerrenovatie? Maar met een tegelsnijder die zo scheef sneed als een hoelemetoeter (zoals mijn oma zou zeggen), spontane en onverklaarbare lekjes, en nog wat meer tegenslagen die meer vloekwoorden dan benedentoilet teweegbrachten, was de realiteit behoorlijk frustrerend. En dan was het nog niet eens lunchtijd…

Ondertussen was ik aan het nadenken. Ik had namelijk al een plannetje gesmeed om papa voor zijn verjaardag (jarig in oktober) een weekendje Londen te geven, zodat we Tina: The Musical konden zien. En ik had ook al bedacht dat we dat in de zomer al zouden gaan doen, aansluitend op mijn eerste module van mijn yoga teacher training. Maar hoe geef je zoiets cadeau? Dus terwijl de mannen beneden stonden te zwoegen, sloot ik me op in mijn kantoor met rood, dik papier, een schaar en wat lijm. Ik printte wat dingen uit, knipte ramen en lo and behold, ik had uiteindelijk een rode dubbeldekker met daarin mijn vader en ik, en Tina Turner. De dubbeldekker had zelfs een advertentie (voor Tina: The Musical) en op de zijkant zonder ramen stond nog een ‘advertentie’ voor Tina met een datum erbij. Dat zou hem vast opvrolijken.

En dat deed het, want ja, het is niet iedere dag dat je (toen nog) 27-jarige dochter iets voor je knutselt en dat je ontdekt dat je samen een weekend weggaat (zoiets heb ik nog nooit met m’n ouders gedaan). Er verscheen een grote lach op zijn gezicht en het benedentoilet leek alweer vergeten. Ik moest niet zo gek doen, zei hij. “Ja maar je bent mijn vader,” zei ik, en daarop kreeg ik een grote knuffel (want toen mocht dat nog) en begon het aftellen naar ons vader-dochterweekendje.

Samen naar Tina

Fastforward naar donderdag 29 augustus 2019. Ik stond bij de tube in Peckham om mijn vader op te halen. Het kostte niet veel moeite om hem te spotten, want hij torent met zijn 1,95 m boven iedereen uit. En was het zijn lengte niet geweest, dan wel zijn brede glimlach. We begonnen ons vader-dochterweekend met de zon aan een strakblauwe hemel, koffie (voor mijn vader dan) aan een meer in Hyde Park, een wandeling met stops bij Buckingham Palace en Trafalgar Square, en een Italiaanse lunch om je vingers bij af te likken in het bruisende Covent Garden. We liepen, we bewonderden, we kletsten, we genoten. En toen was het zover: tijd om naar het sfeervolle Aldwych Theatre te gaan voor de uitverkochte matinée-voorstelling.

Zo muziek, zo musical

We zaten in de volle zaal met goed zicht op het toneel. We konden alles zien – ieder detail, iedere gezichtsuitdrukking. Misschien dat dat was waarom ik bij het eerste nummer al moest slikken van de emoties. Dat was trouwens niet de enige keer, want Tina’s verhaal en hoe het vertaald werd in deze musical was zo intens. We werden meegezogen in een wervelwind van passie en gevoel, en we zongen mee, we lachten mee, we huilden mee, we leefden mee.

We werden getransporteerd naar de tijden en plaatsen waarin Tina’s leven zich heeft afgespeeld. Dat begon met de jonge Anna Mae Bullock in Tennessee, waarbij het decor en de kleding wat ingetogener waren, het lokale accent wat sterker was, en het vurige karakter van Anna Mae van het toneel spatte. Dan door naar de turbulente jaren met Ike: de decors werden uitbundiger, de emoties heftiger, de stemmen luider. Toen de transformatie van Ike en Tina naar Tina, die klein begon en groots eindigde, waarbij ik steeds meer en meer de muziek herkende en dacht aan de Tina waar ik mee ben opgegroeid: de krachtige rock-koningin met ruige pruiken, stoere maar vrouwelijke outfits en torenhoge hakken, en dansmoves waar je u tegen zegt. Door zo slim gebruik te maken van decor, kostuums en acteerwerk kwam haar verhaal nog meer binnen dan het al doet. Want laten we wel zijn, Tina’s verhaal is er een van veerkracht, hoop en vertrouwen. En dat is wat deze musical telkens weer liet zien en voelen.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de enorme taak die de hoofdrolspeelsters (er werd gerouleerd gedurende de week) hadden om zo’n bijzondere vrouw te spelen en haar hits te mogen zingen. Nee, dat klinkt niet hetzelfde als wanneer Tina het zelf zou zingen, want van haar rauwe stem zijn er geen twee, maar wat de hoofdrolspeelster neerzette was wél steengoed en voelde geloofwaardig.

Aan het eind van de voorstelling zat ik met natte wangen in de zaal. Ik pakte mijn vaders hand en kneep erin; aan alles merkte ik dat hij minstens zo geëmotioneerd was als ik (ondertussen zat er achter ons een man luid te brullen. Wat zeg ik, de hele zaal!). Deze musical grijpt je aan, overdondert je, blijft je bij, net als Tina Turners muziek.

De dag erna

Met de muziek nog altijd gonzend in onze oren begonnen we de dag erna met iets dat op mijn vaders lijstje stond: een bezoekje aan Harrods. We combineerden dat dan maar gelijk met het ontbijt, wat een enorme aanrader bleek te zijn. Geheel in stijl koos mijn vader een full English breakfast, wat natuurlijk geen gewoon ontbijt was – immers, we waren in Harrods. In plaats van geroosterd brood kreeg hij een briochewafel, bijvoorbeeld. Daarna dwaalden we nog wat rond door dit bizarre warenhuis, om vervolgens een dubbeldekker te pakken voor onze laatste uurtjes in Londen. Die bracht ons via de vele highlights naar Tower Bridge, waar we ook nog verrast werden door een privéconcert van een doedelzakspeler. Het was zo heerlijk relaxed en de tijd vloog uiteraard voorbij; voor we het wisten, was het alweer eind van de middag, tijd om naar het vliegveld en uiteindelijk Nederland te gaan.

Genieten

Natuurlijk ging dit weekend veel te snel voorbij. Als ik zeg dat we allebei genoten hebben van dit weekendje, de musical en de quality time, dan is dat een understatement. Maar waar ik nog het meest van genoten heb, is mijn vader beter leren kennen door de verhalen en anekdotes die naar boven kwamen – over die keer dat hij als kind in Londen was, over die keren dat hij Tina live heeft zien optreden – maar ook de diepere gesprekken en de stiltes. Zo onbeschrijflijk waardevol om zo samen tijd door te brengen; die herinnering zal ik voor altijd koesteren. Het was “simply the best!”