Toen ik zes jaar oud was, droomde ik van de prins op het witte paard. Twaalf jaar daarna vond ik hem pas. Zonder wit paard, trouwens. Voor Clare Abshire geldt dat niet: zij weet al sinds de eerste ontmoeting op haar zesde dat ze met hem gaat trouwen, want zij is The Time Traveler’s Wife.
Het verhaal
Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Audrey Niffenegger. Eén van mijn favoriete boeken, moet ik zeggen. De twintigjarige Clare Abshire (Rachel McAdams) ziet de 28-jarige Henry DeTamble (Eric Bana). Ze is overenthousiast en dolblij om hem weer te zien, terwijl hij haar voor het eerst ontmoet. Daarna gaat het verhaal naar het verleden: de jonge Clare die een volwassenen, naakte man ontmoet, Henry. Op dat moment wist ze het nog niet, maar ze gaat hem nog veel vaker zien tijdens haar jeugd, want hij kan door de tijd reizen. Zo springt de film ook regelmatig naar de toekomst, waar Henry stukjes van hun getrouwde leven ziet. Een leven dat vooral voor Clare zwaar is, als ze weer eens op hem moet wachten zonder te weten waar – of vooral, in welk jaar – hij is. Twee weken lang. Een dag, een nacht. Houd ze dat vol?
Vind ik leuk
Het boek vond ik ontzettend bijzonder door haar complexiteit en ik vind het dan ook heel knap dat de film zo dicht bij de oorspronkelijke verhaallijn is gebleven. De cinematografie (camerawerk) was verrassend en had door de ongewone hoeken een dromerig effect, iets dat goed bij het verhaal past. Rachel McAdams en Eric Bana speelden hun rol heel intens, wat de film des te emotioneler maakte (zakdoekjes zijn geen overbodige luxe). Bovendien was het best duister: nooit heeft Clare een Henry meegemaakt ouder dan veertig. Zou dat betekenen dat hij op zijn veertigste al dood gaat? Heeft hij zijn eigen dood al in de toekomst gezien?
Vind ik niet leuk
Het mysterieuze van het boek ontbreekt helaas een beetje. De film begint met een scène waarin we er gelijk al achter komen dat Henry kan tijdreizen, wat de spanning doet wegvagen. Natuurlijk weet ik best dat een film niet zo veel tijd heeft om een verhaal te vertellen als een boek, maar het voelde alsof ik een intercity keek ten opzichte van de wandeling die ik maakte toen ik het boek las. Het ging allemaal zo snel en hoewel de film emotioneel was door de intense momenten, was het geheel lang niet zo intens als het boek door de vaart die werd gemaakt. Jammer, want daardoor werd ik er niet zo ingezogen als toen ik het boek las.
Kijken?
Ja, maar lees wel eerst het boek. The Time Traveler’s Wife is zeker geen slechte film, noch een slechte verfilming, maar toch blijft dit een gevalletje waarbij ik het boek beter vind dan de film. Het is een zwijmelfilm met een geheel extra dimensie. Zeker de moeite waard om te kijken!
Al het beeldmateriaal is eigendom van New Line Cinema.
5 reacties op “The Time Traveler’s Wife”
Ik heb het boek gelezen, maar vond het vaag en heb het nooit uitgelezen. 😛
Lijkt me een mooi boek. De film heb ik nog nooit gezien!
Ik heb het boek niet gelezen, maar ik ga de film wel kijken. Bedankt voor de tip!
Heb de film ooit gezien, vond hem ‘wel leuk’. Qua tijdreizen raad ik trouwens ook aan H.G. Wells’ The Time Machine, of kijk de Back to the Future-trilogie 😀
Van Wells’ boek zijn trouwens meerdere verfilmingen gemaakt. Meest recente is uit 2002 met Guy Pierce.
Ben niet zo’n lezer maar ga de film toch maar eens kijken!