The Rolling Stones in Hyde Park

The Rolling Stones. Dat ze legendarisch zijn en waarom hoef ik niemand te vertellen. Maar zijn ze dat na vijftig jaar, als ze hun jubileum vieren met een kleine concerttour in de VS en UK, nog steeds, of zouden we terecht komen bij the Rollator Stones? We betaalden voor dit concert weliswaar de hoofdprijs en maakten een bizarre reis, maar het was het meer dan waard (en dat is heel zacht uitgedrukt).

Verrassing! Een festival

Als we na een mini road trip rond een uurtje of twee ’s middags bij de entree van het British Summer Time terrein in Hyde Park aankomen, begrijpen we gelijk waarom de kaartjes zo belachelijk duur zijn, afgezien van het feit dat we dus de legendarische Stones gaan zien. Aan de ene kant een reuzenrad, aan de andere kant een zweefmolen en nog talloze andere kermisattracties. De randen van het terrein worden in beslag genomen door huisjes, alsof je je in een dorp begeeft. Het ene dorp heel exotisch en een tikkeltje Mexicaans, terwijl de andere kant weer een heel andere sfeer heeft. De huisjes zijn natuurlijk niets minder dan eettentjes waar alles vers wordt bereid. Of je nu op zoek bent naar iets Japans, Italiaans, flame grilled, een verse salade of pulled pork with crackling, je vindt het er allemaal.

Foto door Jantine Broek

Een enkel verdwaald velletje

En dan nog iets. Als je trauma’s hebt over gehouden aan de festivaltoiletten waar je ooit bent geweest en dus bij voorbaat bepakt en bezakt met zakdoekjes op pad gaat, dan zul je opgelucht terug komen, niet alleen omdat je die druk op je blaas kwijt bent. Er zijn namelijk toiletten in overvloed waarbij je niet alleen niet hoeft te wachten, maar zelfs de hokjes voor het kiezen hebt. Afgezien van een verdwaald velletje toiletpapier hier en daar (want ook dat is er in overvloed), zijn de hokjes netjes en een penetrante urinelucht kennen we, ondanks de hitte en mensenmassa, niet in deze toiletten. Helemaal goed dus.

Wat nog het allerbeste geregeld is, zijn de beveiligings- en EHBO-mensen. Telkens weer krijgen we plastic bekertjes met water aangereikt en bieden ze aan om onze flesjes te vullen. Alles om ervoor te zorgen dat we niet uitdrogen. Als tijdens het concert iemand flauwvalt, zijn ze razendsnel ter plekke en handelen zorgvuldig.

Topplekken

Dit weet ik allemaal omdat het recht voor onze neus gebeurt. We staan namelijk direct achter de hekken, wat een enorme verademing is als je niet bepaald een lange bonenstaak bent en altijd op je tenen staat te springen om een glimps van je favoriete artiest op te kunnen vangen. Niets van dat. In plaats daarvan heb ik perfect zicht op een prachtpodium dat opgaat in de achtergrond van Hyde Park. In feite is het podium één groot scherm omringd door bomen. Tot onze grote verrassing spelen daar de hele dag door bandjes, nog voor het voorprogramma begint. Er hangt een relaxte festivalsfeer waarbij mensen zich installeren op kleedjes, in zomerse kleding (of bikini) en iedereen geniet van de zon, want aan de hemel is geen wolkje te bekennen. Zo hoort het.

Niet op tijd, niet te laat

Wanneer de zon een klein beetje onder gaat en we na alle middagbandjes de twee voorprogramma’s (The Temper Trap en The Vaccines) hebben gehad, is het grote wachten op de grote Stones en of ze al dan niet met rollator op het podium zullen rollen. Alsof we nog niet genoeg verrast waren door dit festivalachtige evenement, komen The Rolling Stones niet te laat, niet op tijd, maar twintig minuten eerder dan gepland op het podium! Dit gebeurt nadat ze op filmachtige manier op de schermen gepresenteerd worden met beelden van het gratis concert dat ze in 1969 gaven in Hyde Park (waar een groot deel van het publiek nog bij is geweest, ook).

Woohoohoohoohoohoohoo

Het feestje start met een heel warm en persoonlijk welkom van Mick Jagger, alsof we hem gisteren nog gezien hebben. Het publiek gaat los (en dan bedoel ik het soort los waarbij je al haast doof bent van het gejuich voor het concert begint) als ze starten met “Start Me Up.” Luidkeels zingt iedereen “It’s Only Rock ‘n’ Roll (But I Like It)” mee en daarna blijft het geen moment stil. “Paint It Black” kennen we massaal woord voor woord, “woohoohoo’en” we “Miss You” en horen we al die bekenden geluiden en refreinen nog lang na het concert is afgelopen en we in de menigte naar de auto lopen.

Nootje ernaast

De setlist wordt dus goed ontvangen. Ook door mij: gezien ik maar één album heb, verwacht ik niet alle nummers te kennen, maar eigenlijk maakt dat niet uit. Het voordeel is dat ik die paar nootjes die ze er wel eens naast zitten ook niet ontdek. Alleen de die-hard fans merken het. We vergeven het ze, omdat ze als een stel twintigers een show van hier tot Tokio staan weg te geven. Mick Jagger beweegt als geen enkele andere performer en bestiert het hele podium. Zelfs met zijn bijna 70 jaar (de 26e deze maand is hij jarig) zou hij Matt Bellamy, die even wild het podium gebruikt, makkelijk bijhouden. Sowieso lijkt hij helemaal in zijn element. Flitsende jasjes en een beetje flirten met het publiek. Als ik dacht dat Muse prima was qua interactie met het publiek, dan heb ik Mick Jagger nog niet gezien. Als Keith Richards later een aantal nummers zingt, weet ook hij te charmeren door zijn interactie met het publiek.

Keith Richards ziet er trouwens wel wat fragiel uit als hij over het podium loopt, wat opzich niet gek is als je zijn wilde verleden in acht neemt. Gelukkig speelt hij alsof hij nooit anders gedaan heeft, alsof hij nooit zijn gitaar ook maar een minuut aan de kant heeft gelegd, laat staan dat hij jaren niet meer met de band gespeeld heeft.

Bijzonder

Het publiek gaat nog meer uit zijn dak als Mick Taylor ook nog even langskomt. Alsof het feit dat The Rolling Stones in hun huidige formatie nog allemaal leven en zo’n knalconcert kunnen geven niet bijzonder genoeg is.

Waar The Rolling Stones vooral qua performance heel sterk zijn, is het podium dat wat minder. Ja, het ziet er ontzettend mooi uit, maar afgezien van de videobeelden (die overigens heel goed bij de nummers passen) is het weinig innoverend zoals dat bij het laatste Muse concert wel het geval was. Niet dat dat erg is: we zijn hier voor de Stones en verwachten eigenlijk helemaal geen hypermoderne podiumrekwisieten. Dat hoort niet. Het is een avond om nooit te vergeten en het geld meer dan waard. Een fantastische dag met een heerlijke sfeer en een stel oude Stones die nog lang niet toe zijn aan een rollator. Want, zoals Keith Richards op de officiële website zegt:

It’s still too early for me to talk about the Stones’ legacy . . . We haven’t finished yet. There’s one thing that we haven’t yet achieved, and that’s to really find out how long you can do this. It’s still such a joy to play with this band that you can’t really let go of it. So we’ve got to find out, you know?

Maar toch. Wij hebben het zekere voor het onzekere genomen, gingen, zagen en genoten. Op een absolute toplocatie. Aan de ene kant een non-stop lachende Jantine, aan de andere kant mijn vriend, in zijn element, genietend van het concert zoals hij dat bij geen enkel ander concert heeft gedaan. En ik zou het zo weer doen. Zeg nu zelf, hoe vaak maak je een stukje geschiedenis nog live en levendig mee?

Waardering:

Setlist

Klik op de titel voor een filmpje van dat nummer tijdens het concert. Geen van de filmpjes zijn eigen beeldmateriaal, maar komen simpelweg van andere gebruikers op YouTube.