De Britten staan erom bekend gek te zijn op “queuen.” Ik sta erom bekend gek te zijn op alles dat Brits is. Dat bleek woensdag maar weer des te meer, want ik heb online gequeued met nog 25.000 medequeuers voor me. Dit deed ik natuurlijk niet zomaar.
Alles leek goed geregeld. Ik had me netjes aangemeld voor priority booking en een paar dagen voor de voorverkoop kreeg ik een mail waarmee ik mij alvast moest registreren bij een van de twee ticketsystemen (die werden automatisch toegewezen). Op de dag van de voorverkoop zou ik dan een kwartier van tevoren een link ontvangen waarmee ik bij het ticketsysteem uit zou komen. Perfect!
Die link kreeg ik inderdaad netjes in mijn mailbox (ik wel, duizenden anderen niet) en ik klikte erop. Ik kwam in een pre-queue (hoe kan het ook anders) en wachtte tot het 12:00 uur lokale tijd was. Als je er klaar voor zit bij de voorverkoop voor concerten van grote bands als Muse en Coldplay, dan kom je er met een beetje geluk in het eerste kwartier wel doorheen (al greep ik laatst tijdens de voorverkoop van Muse alsnog bijna mis). Dit keer zat ik er ‘nog meer’ klaar voor dan normaal – net als die 25.000 andere mensen voor mij. Dit zou meer dan een uur gaan duren volgens de website, dus ondertussen ging ik verder met mijn werk. Want ja, hoe groot zou de kans zijn dat er na die 25.000 mensen die ongetwijfeld meer dan één kaartje zouden bestellen, nog twee kaartjes voor mij over zouden zijn (en al helemaal tijdens de wereldpremière op mijn verjaardag!)?
Hoewel ik de hoop dus al een beetje opgegeven had, spiekte ik na dat uur op social media. Mensen met het ene ticketsysteem hadden een vastlopende koop-knop; Mac-gebruikers van het andere systeem konden überhaupt geen datum selecteren, laat staan tickets kopen. De moed zonk me in de schoenen – ik was aan het queuen op mijn MacBook voor het tweede systeem.
Na twee uur hoorde ik plots een sjieke ping zoals je die in warenhuizen hoort voor aankondigingen: ik was aan de beurt! Met mijn fingers crossed logde ik in en… ik kon op magische wijze de kalender wél zien en aanklikken (alsof ik Felix Felicis op had)! De wereldpremière stond er niet in – bummer – maar de twee dagen ervoor waren nog wel beschikbaar én groen (de rest was angstaanjagend rood).
Ik klikte en werd teleurgesteld. Ze waren groen, maar ik kon geen tickets bestellen. Na tien minuten proberen ontdekte ik dat ik op 28-29 juli klikte, maar naar 28-29 juni werd gestuurd, die inderdaad uitverkocht waren. Ik mailde het ticketsysteem en besloot boodschappen te gaan doen.
Eenmaal thuis bleken er nieuwe tickets voor latere data vrijgegeven. Ik ging opnieuw in de queue (slechts 10.000 mensen voor mij dit keer) en hoorde de warenhuispling zo’n drie kwartier later (op een PC, want twee keer een Felix Felicis-moment klonk te mooi om waar te zijn). Daar ging ik weer…
Het kostte wat tijd, frustratie en moeite, maar ik was The Girl Who Queued en die zo twee tickets voor Harry Potter and the Cursed Child wist te bemachtigen! Weliswaar niet voor mijn verjaardag, maar ik ga het achtste deel van de legendarische Harry Potter-serie in ieder geval zien. Bloody brilliant, zoals Ron Weasley zou zeggen.
Afbeelding: © J.K. Rowling & Warner Bros. Ent.
Één reactie op “The Girl Who Queued”
Zo zie je maar, de aanhouder wint. Gefeliciteerd met je kaartjes.