Categorieën
Columns

Tentamens en treinen

Om 05:00 uur opstaan: check. Aankleden: check. Ontbijten, naar het station fietsen en op tijd in de trein zitten: check. Ik heb alle maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat ik niet te laat kan komen bij mijn laatste tentamen ooit. En juist dan zul je net zien: alles gaat mis.

Ik zat dus heel rustig in de allereerste trein naar Groningen, met als vertrekpunt Amersfoort. Mooi, want dan kon ik de reis in ieder geval niet al beginnen met vertraging en met een gerust hart lekker lezen zodat ik helemaal zen zou zijn. Ik had mijn boek al open geslagen en zeker één hoofdstuk uit voordat ik me besefte dat we opzich vier minuten (en dat is veel met een vijf-minuten overstap) geleden hadden moeten vertrekken. Maar goed, dat zou betekenen dat ik nog één minuut zou hebben om van de ene kant naar de andere kant van het perron te rennen op Zwolle. Er was dus nog hoop.

Vijf minuten later

Vijf minuten later gooide ik de eerste noodkreten op Twitter.

Ik kan het!

Tweets die ook op Facebook verschijnen. Al snel komen er wat reacties. Mensen wensen me veel succes, want ik kan het! Zij het niet dat het lot niet in mijn handen ligt, maar in dat van de afwezige machinist die twaalf minuten na vertrektijd een keertje op komt dagen. Als we dan ook nog vertrekken, kan ik alleen maar hopen dat we heel, heel hard doorrijden.

Op station Zwolle

Drama dus, ware het niet dat ik tóch even de NS-app checkte, ook al was mijn lot al getekend toen we tien minuten na vertrektijd van mijn overstap eindelijk een keertje Zwolle bereikten (maar hé, we weten dat het ook anders had gekund, dus ik heb geluk). Ik twijfelde geen seconde en sprintte met mijn tas á honderd kilo (oké, vijf ofzo, maar met een woordenboek – zo’n bakbeest, weet je wel – twee English Usage-boeken, twee stijlgidsen en natuurlijk The Book Thief voelde het als honderd) het hele station van Zwolle door. Letterlijk, want probeer perron 14 daar maar eens te vinden als je nooit verder bent gekomen dan perron 5.

De supersprinter

Want wat bleek, de sprinter naar Groningen die al vertrokken had moeten zijn, had vijf minuten vertraging. Precies genoeg tijd om te verdwalen, tegen iemand op te botsen en mijn dank naar de wachtende conducteurs te schreeuwen. Dan nog zou ik flink op moeten schieten en zou een grote blaas me ook van pas komen, maar oké – het grootste gevaar was geweken en ik zou in ieder geval bij mijn tentamen aankomen.

Ook nog

En toen, geloof het of niet, kregen we vertraging. Ja, echt. Het maakte me zo moedeloos dat ik niet eens fut had om daar óók nog over te tweeten. Natuurlijk had ik mijn fiets al voor de kerst mee naar huis genomen, dus ik moest ook nog eens bepakt en bezakt praktisch rennen naar het Harmoniegebouw.

Ik kwam er aan om stipt 09:00 uur. Zweetpareltjes op mijn voorhoofd. Blaas op knappen. Stress en adrenaline in mijn lichaam. Een niet-werkende computer voor mijn neus terwijl ik net die halve bibliotheek uit mijn tas heb gevist en nu moet verhuizen naar de andere kant van het lokaal om een kwartier na tijd werkelijk te kunnen beginnen.

En dan het tentamen halen – gelukkig! Maar echt, tentamens en treinen… Doe. het. niet.

9 reacties op “Tentamens en treinen”

Oooooh zuchtttttt! Terwijl ik het las voelde ik echt met je mee, de mega stress die je op dat moment voelt en vooral dat gevoel dat je lot inderdaad niet in jouw handen ligt! Maar dat was je allerlaatste tentamen, dus dit-nooit-weer 😉

Oh ja, in Zwolle overstappen op Groningen is altijd een drama, al ben ik wel blij dat er een sprinter gaat inderdaad. Nu weet je waar perron 14 zit! Ook stom trouwens dat er geen bussen naar Harmonie/Academie gaan.

Haha ik ook, maar als ik moet kiezen tussen gratis reizen naar Groningen en een tank benzine + parkeergeld, dan is de keuze spijtig genoeg snel gemaakt. Normaal gesproken pak ik ook de auto, maar dat is met Groningen niet te doen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *