Categorieën
Columns

Telefoon-vrij uur

Onverklaarbaar. Nog nooit heeft mijn iPhone me in de steek gelaten, zelfs mijn toen vier jaar oude iPhone 2G niet. Maar gisteravond gebeurde het onmogelijke: ik maakte een foto en ineens kreeg ik zo’n ‘denkcirkeltje’ in beeld, gevolgd door een zwart scherm. Reanimatie leek niet te baten.

Daar zit ik dan, achter mijn computer. Het is elf uur en meestal belt mijn vriend rond deze tijd als hij weg is voor zijn werk. Laat hij nu net weg zijn. Binnen drie minuten voel ik me al volledig afgesloten van de wereld, zelfs al staat Facebook op de achtergrond aan. Die Facebook-vrije week was dan misschien een succes, op een telefoon-vrije week zit ik echt niet te wachten. Wat zeg ik nu, week? Nacht. Zelfs dat wordt ‘m niet.

Nooit meer wakker

Binnen vijf minuten loop ik al tegen iets aan. Hoe ga ik morgenochtend wakker worden als mijn telefoon het niet doet en mijn vriend er niet is? Even bedenk ik me dat het een goed idee is om aan iemand te vragen of diegene me wakker wil bellen. Een topoplossing natuurlijk als je telefoon niet meer aan gaat. Het is maar goed dat ik geen tentamen heb maar ‘slechts’ een scriptiegesprek. Om 14:30 u. Hoe groot is de kans dat ik dan nog in bed lig? Mij kennende – ondanks het feit dat ik mezelf eruit moet sleuren nu het onder de dekens zo lekker warm is en daarbuiten… – behoorlijk klein. Maar toch. Ik heb wel meer te doen dan slapen.

Skypen

Een halfuur later zijn de reanimatiepogingen nog steeds niet geslaagd. Ik leg mijn iPhone aan de kant. Wát een drama queen ben ik, zeg. Ik bedoel, als ik niet eens een nachtje zonder mijn telefoon kan… Toch is het behoorlijk onhandig. Mensen stelden het voor: “Waarom probeer je niet een telefoon-vrije week?” Nou, hierom (vooroordelen onder voorbehoud):

  • Ik ben onbereikbaar. Oké, je kan me Skypen als ik niet weer eens per ongeluk op cmd + Q (afsluiten) in plaats van cmd + w (scherm sluiten) heb gedrukt en me drie dagen later besef dat Skype niet aan staat.
  • Wakker worden zal dus onmogelijk zijn. Oké, ik geef toe dat dit echt divagedrag is: op tijd wakker worden zal onmogelijk zijn.
  • Mijn agenda staat erop. Ja, diezelfde agenda staat ook op mijn computer, maar die neem ik echt niet mee als ik een feestje heb en daar met iemand een nieuwe afspraak plan.
  • Ik kan niet meer overal en altijd mijn mail checken (want dat doe ik natuurlijk non-stop. Ik vergeet nooit dat ik 3G heb…), en dan vooral tijdens een goed, serieus gesprek natuurlijk, precies zoals het hoort.
  • Als ik weer eens de verkeerde bus of trein heb gepakt, moet ik weer via de ouderwetse weg mijn ouders bellen, hen uitleggen welke site ze moeten hebben en hoe die gebruikt moet worden (gezien gebruiksvriendelijkheid niet in het woordenboek van die sites voorkomt) om vervolgens te ontdekken welke trein ik om welke tijd moet hebben. En dat ik die, dankzij dat lange gesprek, toevallig net gemist heb.
  • Omdat ik nog altijd het richtingsgevoel van een cavia heb, is Maps voor mij best een uitkomst. Ik zie het niet zo zitten om donderdagavond in Groningen te verdwalen.
  • Hoe ga ik ooit nog iets timen met koken? Een kookwekker heb ik niet en al zou ik hem hebben, dan zou ik ‘m alsnog niet vertrouwen…
  • Ik zal alle cute kattenkiekjes en andere fotomomentjes missen.

Mijn leven is voorbij

Duidelijk dus. Zonder iPhone is mijn leven gewoon voorbij. Terwijl ik dit allemaal geschreven heb, zit ik nog altijd pruilend en rouwend op de bank met mijn dode telefoon naast me. Hoe moet ik nu verder? Treurend besluit ik naar bed te gaan – beter niet te laat nu de wekker me niet wakker kan maken. In de slaapkamer sluit ik – toch maar wel – mijn telefoon op de oplader aan.

Huilen, geuren en kleuren

Ineens gebeurt het. Er verschijnt een finaal lege batterij op het scherm. Mijn hart begint spontaan sneller te kloppen. Zou het…? Ik druk op de aan-knop en binnen no time is hij weer terug. Gelijk begint hij te vibreren als een malle. Ik heb een oproep van mijn vriend gemist en een sms’je van hem. Hij kon me niet te pakken krijgen (en had blijkbaar mijn Tweets ook nog niet gezien). Ik bel hem direct terug en huil mijn opluchting eruit (oké, dat is niet waar. Maar hij heeft het verhaal wel in geuren en kleuren aan moeten horen).

No way

Het is mij overduidelijk. No way dat ik een telefoon-vrije week inlas. Ik ben echt niet zo’n mail- en social mediaverslaafde als ik lijk, maar het is toch wel fijn dat ik in ieder geval kan bellen als er iets is en ik dan niet afhankelijk ben van een mailtje. Om maar een voorbeeld te noemen: mijn ouders kijken één keer per week. Niet zo handig als ik met een gebroken been onderaan de trap lig terwijl ik alleen thuis ben. Nog nooit gebeurd overigens, maar wel een situatie waarin een mobieltje verdomd handig is.

11 reacties op “Telefoon-vrij uur”

Haha om eerlijk te zijn vind ik dit verhaal best wel schattig. Ik gebruik mijn telefoon ook als wekker, maar buiten dat kan ik makkelijk zonder… maar mijn vriend en ik hebben niet iedere dag contact, met mijn vriendinnen ook niet iedere dag, de reisopties vraag ik dan wel aan een conducteur en als ik me verveel neem ik wel een boek mee. Het ergste zou ik nog vinden dat ik niet meer het nieuws kan checken wanneer ik wil, maar mijn telefoon blijft makkelijk een dag thuis. 😀

Ik had een keer dat mijn scherm bevroor net op het moment dat ik uit verveling een heel erg nare foto van een jongen aan het bewerken was op mijn telefoon. Dus die jongen bleef me maar aanstaren. Uitknop werkte niet meer, dus ik dacht, ik haal gewoon even de batterij eruit. Blijkt dat die dingen tegenwoordig helemaal geen batterij meer hebben! Wat is dat nou. En intussen bleef hij maar naar me grijnzen, een erg naar moment.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *