Schrijfmeisje.nl
De bevroren oren, de ijsklompen in plaats van voeten en de koude handen met een coördinatie die niet veel beter is dan dat van een baby mis ik niet. Voor geen cent – ik ben een enorme koukleum. Ik zou het dan ook heerlijk moeten vinden dat ik mijn muts nog niet eens uit de kast heb hoeven halen (en hoera, mijn haar er dus ook niet mee heb hoeven verpesten). Toch zou ik dat allemaal graag inruilen voor een beetje sneeuw en een laagje ijs (op de grachten, niet op de weg).
Afgelopen vrijdag gingen mijn medestudenten en ik met onze docent naar de Portugese Synagoge in Amsterdam, gevolgd door een bezoekje aan het Joods Historisch Museum. We hadden een gids en hoewel ik haar schoen- en jaskeuze niet snapte, begreep ik wel wat ze vertelde. Er waren vooral een aantal andere dingen die ik niet snapte.
Gisteravond zat ik rustig te genieten van mijn moeders heerlijke hutspot terwijl de sneeuwvlokjes naar beneden bleven dwarrelen, precies zoals ik het wil wanneer het sneeuwt. Zoals het al jaren gaat. Het nieuws verkondigde op de achtergrond dat er veel file was (goh), dat er weinig treinen reden (ook geen verrassing) en dat het bij de EHBO storm liep. En dat het KNMI overweegt om sneller een weeralarm af te geven. “Wat?!” zei ik verbaasd.
Het lot van Nederland is al een paar dagen onderwerp van gesprek. Ik denk dat we door alle drama en ophef een beetje vergeten dat sneeuw echt niet het einde van de wereld is. Dat we vroeger juist stonden te trappelen om – aangekleed en ingepakt als Eskimo’s – naar buiten te gaan en die wereldveroverende sneeuwpop te bouwen.
Dat ene leuke jurkje hang je toch maar weer terug in de kast, want die panty die je eronder aan moet… Wat een ellendige dingen! Ze zakken af, je krijgt er snel ladders in en als ze niet afzakken, komen ze tot je oksels. Is er dan helemaal niets positiefs aan panty’s?