Schrijfmeisje.nl
Ken je dat, het gevoel dat je er klaar mee bent? En dan bedoel ik niet, “ik ben er echt he-le-maal klaar mee,” zelfs al ben je dat op dat punt waarschijnlijk wel, maar ik bedoel vooral het moment waarop je je laptop dicht doet en er een last van je schouders valt.
Je kent het wel, dat je een gênante fout maakt en roept dat dit nog nooit eerder gebeurd is. Of dat je ineens Paris Hilton op straat tegenkomt, ook nog nooit gebeurd. Zoiets maakte ik deze afgelopen week dus ook mee.
Knikkende knieën en trillende handjes: de symptomen van een zenuwachtige student die een presentatie moet houden. De grootste nachtmerrie van deze student is natuurlijk een blackout. Zit niemand trouwens op te wachten, ook de niet-zenuwachtige student niet. En dat je daar dan staat, klaar om het komende kwartier je best te doen voor een goed cijfer, en dat er geen woord uit je mond komt.
Als klein kind plande je je toekomst al: je wilde astronaut worden en de week erna weer prinses. Je moet altijd een beetje te groot en ambitieus dromen, toch? Over tien maanden is het moment dat ik “groot” ben daar echter al en heb ik een master Writing, Editing and Mediating op zak. Maar goed, daar word ik niet zoiets duidelijks als brandweerman of ballerina mee (blijkt altijd weer uit de vragende blikken als ik mijn studie noem). Wat ik er wel mee word? Een puntjes-op-de-i-perfectionist (beter bekend als eindredactrice), en dat gaat zo.
Gisterochtend. Alsof ze met een drilboor aan de gang waren. En dan niet bij de buren, maar in mijn hoofd, met gratis een luchtalarm (beter bekend als wekker) erbij. Na drie jaar een brave bachelorstudent te zijn geweest was het op de avond van mijn diploma-uitreiking feest. En hoe.