Wachten, wachten, wachten. Dat is wat ik deed, eerst op 25.000 medequeuers om kaartjes te bemachtigen en daarna 329 dagen tot het eindelijk zover was: ons bezoek aan Harry Potter and the Cursed Child. Lees verder
De Britten staan erom bekend gek te zijn op “queuen.” Ik sta erom bekend gek te zijn op alles dat Brits is. Dat bleek woensdag maar weer des te meer, want ik heb online gequeued met nog 25.000 medequeuers voor me. Dit deed ik natuurlijk niet zomaar. Lees verder
Als ik zeg dat ik Shakespeare maar niets vind, dan kijken mensen me verschrikt aan. Hoe kan dat? Ik heb toch Engels gestudeerd? Ik ben toch gek op lezen? Ja en ja, maar als ik driekwart pagina aan voetnoten moet doorwerken om tien regels van het stuk te kunnen begrijpen, gaat de lol er snel af, om nog maar te zwijgen over mijn algemene desinteresse in die literaire periode. Maar de moderne versie van Shakespeare’s Much Ado About Nothing door het Amsterdamse Bostheater was allesbehalve saai: het was fris en verrassend. Lees verder
Ik weet helemaal niet wat ik kan verwachten op het moment dat ik in de zaal ga zitten, behalve dat hij Maarten van Roozendaal heet en muziek maakt. Het eerste dat me opvalt is zijn enorme bos haar en dat de eerste tonen die hij daar op zijn piano speelt een grote verrassing zijn. Lees verder