Schrijfmeisje.nl
Toen ik nog bij mijn ouders woonde, hoefde ik alleen maar over te steken of ik stond al in de winkel – over “even snel boodschappen doen” gesproken. Nu heb ik met tien minuutjes lopen/vijf minuutjes fietsen/met de auto niet te klagen, hoor. Ik doe nog steeds even snel boodschappen, iedere dag weer. Ik ren wel even die supermarkt door.
Mijn bril en ik zijn onafscheidelijk. Grote kans dat je me zonder bril niet eens herkent en als je ver weg genoeg staat, herken ik jou ook niet. Of de verkeersborden als ik in de auto zit, bijvoorbeeld. Des te blijer ben ik met mijn glaasjes, want op een botsing zit ik niet te wachten.
Nietsvermoedend zit je op een terrasje. Ineens zie je X en voor je het weet gaat vol enthousiasme je arm in de lucht en zwaai je uitbundig naar X. Maar X zwaait niet terug. Nee, X loopt niet alleen door, hij kijkt je ook nog eens schaapachtig aan. Alsof ‘ie je niet kent; sterker nog, alsof ‘ie je nog nooit eerder gezien heeft.