Schrijfmeisje.nl
Vorige week maandag moest ik naar Amsterdam en dat ik daar de weg wel weet is natuurlijk een leuke gedachte. Ik bedoel, ik heb er immers stage gelopen (wel twee maanden in 2011, vergis je niet) en moest toen een keer lopend naar het Tuschinski (in het tijdperk waarin ik nog geen 3G had, dus de weg vinden met Maps zat er niet bij). Dan weet je de weg wel.
Ik heb het wel eens gedaan. De andere mensen in de trein vermoedden niets. Ik haalde rustig mijn bolletje wol en haaknaald uit mijn tas. Binnen een milliseconde waren alle ogen op mij en mijn bol wol gericht, alsof ik in een coupé vol met katten zat. Een meisje van mijn leeftijd (en dan word ik ook nog altijd jonger geschat) met zo’n antieke omahobby? Die mensen moesten eens weten.
Onverklaarbaar. Nog nooit heeft mijn iPhone me in de steek gelaten, zelfs mijn toen vier jaar oude iPhone 2G niet. Maar gisteravond gebeurde het onmogelijke: ik maakte een foto en ineens kreeg ik zo’n ‘denkcirkeltje’ in beeld, gevolgd door een zwart scherm. Reanimatie leek niet te baten.
Mijn sms’jes worden halve e-mails en voor je het weet is ‘een snel telefoontje’ met mij ineens een gesprek van een halfuur. Of langer. Pasgeleden zei mijn vriend dat ik de app Voxer op mijn iPhone moest installeren. Zou dit dan een oplossing zijn?