Schrijfmeisje.nl
Rijden op het circuit, een roadtrip naar Londen, en zelfs een poging tot diefstal: je zou zeggen dat ik in die anderhalf jaar zo’n beetje alles al heb meegemaakt met mijn Cinquecento, maar gisteren kwam ik toch weer voor een nieuwe verrassing te staan.
Daar zaten we dan bijna weer, op het politiebureau. Is het mijn auto niet, dan mijn fiets wel. Nog even en ik – meisje zonder bekeuringen en dat niet eens de klas uit gestuurd werd – had daar een abonnement kunnen nemen. Het scheelde namelijk niet veel of we hadden echt op het politiebureau gezeten om aangifte te doen van mijn gestolen fiets (die gelukkig dus niet gestolen is).
Knikkende knieën en trillende handjes: de symptomen van een zenuwachtige student die een presentatie moet houden. De grootste nachtmerrie van deze student is natuurlijk een blackout. Zit niemand trouwens op te wachten, ook de niet-zenuwachtige student niet. En dat je daar dan staat, klaar om het komende kwartier je best te doen voor een goed cijfer, en dat er geen woord uit je mond komt.
Een nieuwe studie, een nieuwe uni en een nieuwe stad. De meeste mensen zouden best een beetje zenuwachtig zijn voor het eerste college. Het college waar iedereen nog op tijd wil zijn en hoopt een goede indruk achter te laten. Ik niet. Het enige waar ik me druk om maak is of ik überhaupt wel in Groningen aan zal komen.
Nietsvermoedend zit je op een terrasje. Ineens zie je X en voor je het weet gaat vol enthousiasme je arm in de lucht en zwaai je uitbundig naar X. Maar X zwaait niet terug. Nee, X loopt niet alleen door, hij kijkt je ook nog eens schaapachtig aan. Alsof ‘ie je niet kent; sterker nog, alsof ‘ie je nog nooit eerder gezien heeft.