Ik weet best dat dit behoorlijk paradoxaal klinkt, tactisch treinen. Toch blijven we het massaal proberen. Ik moet toegeven – zo bescheiden ben ik wel – dat ik er een ster in ben. Ook gisteren deed ik weer een sublieme zet.
Als ik rustig op het station loop en iemand voorbij zie razen (op naaldhakken), dan bedenk ik me dat rennen voor een trein zó nutteloos is en dat ik dat dus echt niet doe. Nou ja, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Gisteren kwam ik één minuut voor de trein zou gaan aan en ik trok een sprintje (hobbeltje) naar perron elf. Tot mijn grote verbazing stond daar een andere trein, blijkbaar met tien minuten vertraging en deuren die net dichtgingen, waardoor ik er niet meer even snel in kon springen. En de trein die ik probeerde te halen? Die was spoorloos verdwenen. Ik moest nog ruim een kwartier wachten op de volgende trein en installeerde me op de bank met Harry Potter and the Chamber of Secrets.
Tragische tactiek
Terwijl mijn eReader opstart, tuur ik naar de overkant. Het wemelt er van de mensen en ik kijk welke kant ze opgaan. Verhip. Dáár is de trein die ik wilde hebben gebleven. Vertraagd. Hij zou over twee minuten aan moeten komen. Ik twijfel geen moment, spring op en race naar de roltrappen waar ik een omaatje aan de kant duw – sorry! – en bij de roltrap naar het andere perron haast van de bovenste tree naar beneden spring (en dat met mijn hoogtevrees). Ik moet nog minstens zes passen, maar dan gaat het mis: ik ga keihard door mijn enkel en kan nog net voorkomen dat mijn gezicht de grond raakt.
Slim spel
In werkelijkheid blijf ik zitten en overweeg ik of ik mijn eReader weer in mijn tas stop en nog een sprintje zal trekken, de trap op, sprintje, de trap af en een sprintje zodat ik op het laatste moment in die trein kan springen. Dit typen duurde ongeveer vier keer langer dan dat ik nodig had om de knoop door te hakken, terwijl ik best vlot typ. Ik zou mooi blijven waar ik was, op een uitgestorven perron, zodat ik over vijf minuten een plekje kon bemachtigen in de trein zonder daar hijgend en bezweet aan te komen. Tevreden keer ik terug naar mijn boek, terwijl andere mensen wel naar de overkant sprinten.
Epic fail
Met boeken verlies je de tijd uit het oog. Naast me hoor ik een diepe, zucht en wat gemopper. Dat de NS er zo’n potje van maakt. Nietsvermoedend kijk ik naar het meisje naast me – op naaldhakken en met een flinke laag plamuur. Type prinses op de erwt, zeg maar. Het is koud, nat, noem het maar op. En die trein? Ja, die is tien minuten te laat (dat ontdekte ik op het bord). Dat is balen als een stekker. Prinses op de erwt heeft namelijk best gelijk: het is koud (ik voel mijn vingertoppen niet meer) en inmiddels heb ik straks een halfuur zitten wachten omdat ik zo tactisch aan het treinen ben. Dan bedenk ik me weer: tactisch treinen is gewoon niet mogelijk. Zelfs niet als je zo’n natuurtalent bent als ik.
4 reacties op “Tactisch treinen”
+1 voor Chamber of Secrets!!
Haha, groot gelijk heb je hoor, ik had hetzelfde gedaan 😉 Ik kan me nooit zo druk maken om die dingen, dan maar een trein later. Wel enigszins afhankelijk van de bestemming natuurlijk.
Rust en kalmte is het enige wat op stations belangrijk is,blijf vooral een keertje zitten en kijkvoooral naar al die sukkels die zo’n haast hebben, het kan namelijk erg lach wekkend zijn als ze net die ene trein missen!!!!!!!!
Als ik mijn trein nog kan halen, trek ik dat sprintje zeker wel. Zeker als het betekent dat ik daarna 40 minuten moet wachten op de volgende. Nee, dankje 😉