Samen naar Sisi: Een weekend in Wenen

Er was eens een dochter die haar moeder meenam voor een verjaardagsweekend in Wenen. Ze zouden de typische toeristendingen doen, zoals samen naar Sisi en ook naar het ballet in de Wiener Staatsoper. Maar toen… Toen gebeurde er iets waardoor het weekend een avontuurlijk randje kreeg.

Maar eerst spoelen we twee jaar terug, naar zaterdag 8 februari 2020, de dag voor Moeders verjaardag en een dag waarop Covid nog een ver-van-ons-bed show was. De dag waarop Moeder nietsvermoedend in de auto voorbijreed, niet wetende dat ze vlak daarna verrast zou worden door een huis vol mensen die ze liefheeft – anderhalve meter afstand houden bestond gelukkig nog niet. De echte verrassing kwam toen Moeder ontdekte dat het cadeau voor haar zestigste verjaardag een moeder-dochterweekend in Wenen zou zijn, met op de planning bezoekjes aan Sisi-bezienswaardigheden en een balletvoorstelling bij de Wiener Staatsoper. Alleen… Daarvoor moest ze wel het vliegtuig in – niet haar favoriete vervoersmiddel (lees: Moeder kon wel twee weken van tevoren buikpijn krijgen van het idee alleen al).

De reis begint

Twee weken later, op 21 februari, concludeerde Moeder naderhand dat het eigenlijk wel meeviel, dat vliegen. Een last van hun schouders, tijd voor het échte genieten! En dat deden Moeder en Dochter volop, want het was zo’n weekend waarin alles op z’n plek leek te vallen: heerlijk eten op pittoreske plekjes, struinen door de weelderige straten van Wenen, omringd door prachtige Barok-architectuur en imperiale uitzichten (niet voor niets staat dit stadscentrum op de Werelderfgoedlijst van UNESCO), eindeloos kletsen en relaxen, zittend op het gras in een parkje met zonnestralen op hun gezichten, en dan niet alleen letterlijk. Onze helden genoten volop van dit hemelse februariweekend.

Van Sisi tot Schmetterlingen

Op zaterdag lieten ze zich betoveren door Das Sisi Museum in der Hofburg Wien en de Imperial Apartments. De weelde, de sieraden, de jurken, de oneindige zilvercollectie, de gouden details – de wereld van Sisi lijkt op het eerste oog een sprookje. Maar ook dit museum vertelde hetzelfde verhaal als de tentoonstelling waar Moeder in 2015 mee verrast werd door Dochter: achter Sisi’s schoonheid en keizer Franz’s liefde schuilde de tragedie van het overlijden van haar tweejarige dochter, de zelfmoord van haar enige zoon, en uiteindelijk de moord op Sisi zelf. Ondanks dat Moeder en Dochter dit verhaal maar al te goed kenden, waren ze erg onder de indruk van hun bezoek aan het winterverblijf van deze iconische keizerin.

Daarna was het wel tijd voor iets luchtigers, en dat vonden ze in het Schmetterlingenhaus. Een lust voor het oog van buiten, een gevoel van magie binnen, met de kleurigste vlinders die voorbij fladderden en flaneerden op exotische bloemen. En op zo’n zonnige zaterdag moest er natuurlijk ook genoten worden van temperaturen waarbij je je jas uitdoet en zonnebril opzet. Zittend in het gras en op de jas, kijkend naar de mensen om hen heen, en pratend over vroeger, over de fijne dingen en de kleine dingen. Een echt moeder-dochterweekend, dat was het.

Sensatie in de Staatsoper

Na de nodige kilometers klik-klakken met hakken over de klinkertjes van Wenen, streken ze hoog in de Staatsoper neer voor een drieluik van balletchoreografen MacMillan, McGregor en Ashton. Alleen al door het gebouw met alle details en schilderingen keken ze hun ogen uit, maar de balletten, die waren pas echt spectaculair. Beginnend met een neoklassiek stuk van Sir Kenneth MacMillan, in het midden een fenomenaal werk over de relatie mens-technologie van Dochters favoriet Wayne McGregor, en als afsluiter terug naar traditioneel ballet met Sir Frederick Ashton. Drie totaal verschillende stukken met karakteristieke muziek en unieke decors, en een gemene deler: een genot om naar te kijken. Voldaan gingen Moeder en Dochter terug naar het hotel, zich alvast verheugend op de volgende dag.

Maar toen…

Werden ze wakker door de fluitende geluiden van de wind die door de straten raasde. Grauwe wolken trokken in rap tempo over hen heen, soms met een spatje regen. Dochter stelde voor om “echt de toerist uit te hangen.” Tien minuten later zaten ze in een dubbeldekker die hen twee uur lang langs de mooiste plekken van Wenen voer, en waarmee ze een tussenstop maakten bij Prater Wien, een stadspark en amusementspark tegelijk, dat er met het druilerige weer onheilspellend bij lag.

De plottwist

Ondanks de stormachtige start van de dag hadden Moeder en Dochter het wederom leuk, dus het was met tegenzin dat ze hun koffertjes pakten en op de trein stapten richting het vliegveld. Daar kreeg Dochter het beruchte bericht.

“Onze vlucht is geannuleerd,” zei ze tegen Moeder, die een beetje bleek wegtrok. “Wegens storm,” vervolgde ze. Gelijk probeerden ze de vlucht om te boeken, maar met wisselende ontvangst bleek dat onmogelijk in de trein. Op het vliegveld werden ze omringd door lotgenoten die net als zij niet meer op zondagavond naar huis zouden kunnen. Dinsdagmiddag zou de eerste mogelijkheid zijn – een gedachte waar Moeder en Dochter de zenuwen van kregen.

Maar ze gaven niet op en bleven zoeken. En hoewel het drie keer meer zou kosten, vonden ze toch nog een vlucht via een andere maatschappij en naar een ander vliegveld. Een telefoontje of tien en een paar honderd euro extra later, was het geregeld. En net op tijd, want de mensen achter hen konden niet meer mee met dat vliegtuig; hen restte het lot dat onze helden bespaard bleef.

Einde…?

Eind goed al goed, zou je denken. Toch bleef het spannend, want terwijl Moeder en Dochter samen met hun vliegangst en de rest van de reizigers stonden te wachten, werd de ene na de andere geannuleerde vlucht omgeroepen. Storm. Het is de storm waar we de afgelopen dagen telkens over hoorden, waar telkens naar verwezen werd als de laatste storm met een vergelijkbare impact als Eunice dit weekend zou hebben. Met bibberende knietjes (en nog steeds met tweemaal vliegangst) hoorden Moeder en Dochter de aankondigingen aan. Tot overmaat van ramp stonden de andere Nederlanders te grappen over wat er allemaal mis kon gaan. En toen ze na een paar uur zenuwpezen eindelijk konden boarden, begonnen diezelfde Nederlanders grappen te maken over de passagiers met mondkapjes – ze zouden toch geen Covid hebben?

Het vliegtuig schudde aan alle kanten. Het licht was uit, de turbelentie volop gaande. De bilspieren waren aangespannen, de gezichten bleek. Tenminste, die van Moeder en Dochter dan. De opluchting was dan ook groot toen het vliegtuig na wat cirkelen veilig kon landen.

Een avontuur, dat was het. En memorabel, dat zeker ook, niettemin omdat we allemaal weten wat erna gebeurde, en waar we nu langzaam uit ontwaken. En dat maakt dat we dit konden doen vóór die bizarre wending nóg bijzonderder en dankbaarder.