Rollen naar The Stones

Een Cinquecento is niet de eerste auto waar je aan denkt bij het woord “roadtrip.” Zeker niet als je bedenkt dat je op de achterbank onderhand je knieën in je nek moet vouwen om comfortabel te zitten, dat de Cinq geen fluisterstille Prius is en dat hij geen airco of überhaupt enige andere autoluxe heeft (zelfs een airbag is te modern). Maar wij doen dat dus wel.

Het is zaterdag 6 juli 03:45 als mijn vriend naast het bed staat omdat ik aan de kant van de wekkers ben gaan liggen. Als vrouw heb ik immers de meeste tijd nodig en sta ik eerder op, helemaal nu ik een uur en een kwartier in slechts 45 minuten moet proppen. Uitgerekend dan slaap ik door de wekker heen. Toch weet ik in die 44 minuten die ik over heb niet alleen mezelf aan te kleden, mijn haar te doen en mijn ontbijt te vinden; ik vergeet ook nog eens niets en uiteindelijk loop ik volgens onze strakke planning op tijd zonder jas de deur uit, want die gaan we de rest van de dag (25 graden, geen wolkje, geen wind) toch niet nodig hebben. En ach, zo ben ik tenminste klaarwakker (want het is buiten altijd kouder dan je denkt).

De reis begint

Als ik om stipt 04:30 de motor start om te beginnen aan de gaafste reis die ik tot nu toe gemaakt heb, voelt het alsof ik dit iedere dag doe, tot ik me op de snelweg begeef: wat is er nu mooier dan op een superstille weg rijden? Gezien heel Nederland nog ligt te slapen is er geen file, zijn er geen mensen die op de middelste rijstrook blijven hangen en zo de boel ophouden en kan ik gewoon lekker doorkarren. Als een droom.

Alsof ik dit regelmatig doe

Pas als mijn telefoon (ergens verstopt in mijn tas die in het holst van mijn kofferbak ligt tussen de andere tassen en mijn Cuddlebug) twee sms’jes heeft gekregen van de provider om mij te verwelkomen in België en Frankrijk, en we uiteindelijk in Calais aankomen, besef ik me dat ik “even” 350 kilometer heb gereden en vooral hoe natuurlijk het voelde, hoe heerlijk het was. Hoe ik moeiteloos door het verkeer heen gleed en hoe ik daarvan genoot. Zo moeiteloos, dat we twee treinen eerder konden nemen. De Eurotunnel is sowieso iets heel moois: bij aankomst scant een apparaat je kenteken, weet precies wie je bent en biedt eerdere opties aan als die er zijn. Voor we het weten rijd ik de trein op en waar de meeste mensen zich krakend en stijf uit de Cinquecento zouden wurmen na een rit van 3,5 uur, stap ik topfit uit en voel me fantastisch, zelfs al was het een belachelijk tijdstip om op te staan (maar een goede oefening voor de colleges die om 09:00 beginnen als ik in Groningen studeer).

In de tussentijd

Het is 04:00 (zondag) als de wekker weer gaat. In de tussentijd heeft mijn vriend ons van Folkestone naar hartje Londen gereden, hebben we genoten van The Rolling Stones in hun volle glorie, reden we weer terug naar Folkestone met mijn vriend aan het stuur en kwamen we zo vroeg aan, dat we weer twee treinen eerder konden nemen met vooraf een powernap van twee uur, iets dat nog niet meevalt in de Cinq. Ik vouw me op met mijn CuddleBug op de passagiersstoel en sluit mijn ogen. Binnen twee minuten hoor ik naast en achter mij steeds zwaarder wordende ademhalingen, en boven mij het gekrijs van een stel meeuwen.

Afkickverschijnselen en andere verschijnselen

Om 04:00 gaat de wekker dus weer. Voor de verandering ben ik het een keer die hem uitzet – ik ben immers al wakker (meeuwen werken net zo goed als een haan) en kan niet wachten om de trein op te gaan. Na een reis van zo’n 40 minuutjes (typisch een voorbeeld van quick and painless) kruip ik in Calais weer achter het stuur, gezien ik al last begin te krijgen van afkickverschijnselen. En wat ik daar meemaak…

Honderd kilometer lang op de snelweg zonder ook maar enige andere ziel. Een droom zoals ik al zei, maar als je niet oppast, werkelijk een droom, want een weg die zo recht toe, recht aan en doodstil is vergt meer concentratie dan je verwacht. De spits is dan haast nog relaxter dan deze oase van rust, die je brein niet de uitdaging biedt om ook werkelijk gefocust te blijven, wat de concentratie vasthouden dus nog uitdagender maakt.

Fantastisch

Als we dan vlak voor twaalven ’s middags thuiskomen, kan ik niet geloven dat we twaalf uur eerder nog in Londen arriveerden, of dat mijn eerste roadtrip er alweer op zit, en dus ook de verschillende geluiden van het asfalt, de trajectcontroles waarvan je niet weet wanneer ze eindigen (tenminste, in België en Frankrijk), warme croissants bij de benzinepomp (en jammer genoeg ook toiletten waar je niet eens boven durft te hangen) en natuurlijk het leven in de Cinq. Hij blijkt namelijk zowel een aan- als afrader voor een roadtrip. Stap vooral niet in een Cinquecento als je behoefte hebt aan luxe en comfort, maar pak ‘m zeker wel als je aan de portemonnee wilt denken (1 op 16), iets betrouwbaars zoekt (wat je niet hebt kan ook niet kapot) en iets dat praktisch is (hij past letterlijk overal tussen: perfect voor een drukke stad). Na deze fantastisch reis in dit dappere wagentje voel ik me intens gelukkig, voldaan en toch ook moe, want zelfs al verliep de reis nog vlekkelozer dan vlekkeloos, de afstand en lange tijd achtereen rijden vergen flink wat concentratie. Maar het was leuk en ik zou het zo weer doen.

• Aantal files: Nul.
• Aantal kilometers gereden: 944 en vast nog een beetje. Inclusief de kilometers die mijn vriend maakte.
• Aantal leuke liedjes op de radio (die ik meezong terwijl de rest sliep): Veel, vooral op Studio Brussel.
• Aantal bijzondere auto’s gespot: Twee.
• Aantal rondslingerende stangen op de weg: Eén.
• Aantal bananen: Vier (waarvan drie door mij verorberd en één door een bewakingsmeneer ingevorderd in Hyde Park).
• Aantal punten voor deze reis: 8/10 (wie weet wat de volgende trip brengt…).

Zo rolden wij dus naar The Stones.