Categorieën
Genieten

Rechts inhalen (en links rijden)

Als er een rijtje auto’s op de middelste rijstrook blijft hangen en jij daar op de rechterbaan achter die slome vrachtwagen zit, dan wil je stiekem niets liever dan rechts inhalen. Maar goed, dat kost je wel €150,- en is ook nog eens bloedlink (het feit dat ze daar blijven hangen zegt vaak al genoeg over hoe goed ze opletten). Soms is er ineens een situatie waar je wel rechts moet inhalen, omdat ze in de UK nu eenmaal allemaal links rijden. En dat is best een beetje… anders.

Net als tijdens de eerste roadtrip rijd ik in één ruk (fileloos) door naar Calais (o nee – eerst nog per ongeluk naar Dunkirque, want de TomTom moet je niet vertrouwen, waardoor je perfecte, relaxte planning verandert in “omg halen we de boot wel?!”), waarna ik mijn vriend de UK weer in laat rijden (met als eerste aanblik de white cliffs van Dover – wauw!). Dat links rijden vind ik namelijk best een beetje spannend. Oké, ik geef toe dat ik het misschien zelfs wel eng vond. Ik had mijn vriend namelijk goed geobserveerd de vorige keer en bij iedere situatie mee zitten denken. Hoe vaak ik mezelf erop betrapte dat ik eerst naar links in plaats van naar rechts keek en de verkeerde baan zou kiezen. Maar uiteindelijk kruip ik dan toch in de UK achter het stuur zodra ik het mezelf wel

Aankomst in Dover

Rotondes

Nog voor we de eerste paar meter mile hebben gereden, is er een rotonde. Het is wat met rotondes in Engeland, want je komt ze overal tegen, in alle mogelijke vormen en maten. Iedere snelweg eindigt met een massive rotonde bestaande uit een stuk of drie rijbanen (á la de horror-rotondes in Utrecht) en een miljoen exits. Dan heb je nog de rotondes die bestaan uit niet meer dan een witte cirkel op het wegdek, oftewel het soort waarvan je je afvraagt wat het voorstelt en waarom je in hemelsnaam om een stukje verf heen rijdt. En werkelijk, er is geen snelweg, stad of dorp zonder rotonde in dit land. Links afslaan gaat nog wel. Rechtdoor is ook easy-peasy. Alleen rechtsaf valt de eerste keer een beetje tegen en is net als die eerste keer dat je op een Nederlandse horror-rotonde werd losgelaten. Even voel ik me weer een kip zonder kop, terwijl er in werkelijkheid niets misgaat en ik alles onder controle heb (maar ik plotseling ook weer de bevestiging van mijn vriend nodig heb dat ik ècht de juiste rijbanen kies).

Kruisingen

Het meest bizarre is nog dat die rotondes eigenlijk een eitje zijn ten opzichte van de rest van de kruisingen. Daar moet je namelijk ineens nadenken over welke rijbaan je moet hebben, welke richting je opgaat en vooral welke kant je eerst op moet kijken. Maar goed, eerlijk is eerlijk: ik ben slechts één kruising tegengekomen want tja, de rest waren rotondes natuurlijk.

Crossing pedestrians en free recovery

Ik was het meest in mijn element op de snelweg, waar ik voor het eerst van mijn leven rechts mocht inhalen en tot mijn verbazing ondervond dat ze hier niet zo vaak als een malle voorbij blazen (alsof jij stilstaat in plaats van 70 mile – ±113 km – per uur rijdt). Maar goed, dat kan natuurlijk ook niet als je zomaar een pedestrian tegen kan komen. Ja, echt: verschillende keren kwamen we borden tegen die waarschuwden voor crossing pedestrians. Ook op de snelweg. Geen enkele pedestrian op de snelweg gezien, behalve in Frankrijk. En dan nog iets over borden: er zijn er ook veel met Free recovery erop. Alsof je een videogame speelt en gratis een nieuw leven krijgt als je de mist ingaat.

Hobbeldebobbel en gekronkel

Binnendoor rijden is ook iets bijzonders in de UK, afgezien van het feit dat je er werkelijk de meest prachtige landschappen tegenkomt en af en toe wat schattige dorpjes (op slag verliefd op Royal Tunbridge Wells). Die landweggetjes zijn namelijk supersmal (vooral met de grote Amerikaan van mijn vriend), hobbeldebobbel (niet van de drempels, maar echte heuvels) en je mag er negen van de tien keer veel harder dan wij gewend zijn. Zelfs op een weg met allemaal uitritten mag je rustig 60. Mile hè, niet kilometer. Om nog maar te zwijgen over hoe onoverzichtelijk ze zijn met alle bochten en heuvels. Vooruitkijken is dus praktisch onmogelijk en ik zag het dan ook niet te zitten om op die wegen te rijden met mijn vriends slagschip waarmee ik op Nederlandse wegen al het gevoel heb dat ik er niet op pas. Laat mij maar uit het raam kijken en genieten van de landschappen.

Uiteindelijk

Ik was vooraf nerveus. Met mijn grote mond riep ik vooraf dat ik dat wel zou doen, maar ik vond het enger dan gedacht. En toegegeven, die smalle landweggetjes zijn nog steeds niet iets waar ik me nu al aan wil wagen. Misschien als ik een keer in zo’n kleine auto rijd waarmee ik lekker vlot door de bocht kan (een Lotus Elise, bijvoorbeeld). Maar zoals altijd met zulke dingen, kom ik tot de cliché conclusie dat het best wel meegevallen is. En eigenlijk is het best fijn om een vrachtwagen rechts in te halen, want je weet precies hoe ver je van hem af bent. Nee, dat links rijden is zo gek nog niet, het vergt alleen extra concentratie en aandacht.

Als ik dan weer in Calais aankom en naar Amersfoort rijd, dan weet ik het toch zeker: rechts is de juiste plek op de weg. En ik weet dat ik dus géén stoeprandjes ram en velgen mol als ik toevallig wèl een keer links moet rijden, want vanaf nu kan ik me ook veilig (en met zelfvertrouwen!) op de Britse wegen begeven.

  • Aantal crossing pedestrians: 0 in de UK, 1 in Frankrijk.
  • Aantal kilometers gereden: zo’n 750 van de 1.100 die we in totaal hebben afgelegd.
  • Aantal spamcomments op Schrijfmeisje.nl toen ik thuiskwam: 82.
  • Aantal pechgevallen langs de weg (zonder free recovery): 11.
  • Aantal punten voor deze reis: 9/10 (als de ferry niet zo’n vertraging had op de terugweg, waren het er 10/10 geweest).

3 reacties op “Rechts inhalen (en links rijden)”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *