Onze kat is echt een kletskous – een kletskat. Miauw jij, dan miauwt hij terug. Heeft ‘ie iets van je nodig (eten, aandacht), dan laat ‘ie zich horen. Heeft ‘ie geen reden om zich te laten horen, dan toch laat ‘ie nog wat van zich horen. Maar begin augustus kwam er ineens niet zo veel geluid uit onze praatjespoes.
Ontsteking of allergie
Jack werd schor en raakte uiteindelijk zijn stem bijna helemaal kwijt. Een ontsteking of allergische reactie, dacht de dierenarts. Er werd een kuurtje voorgeschreven die allebei tegen zou moeten gaan. In plaats daarvan trof ik op een gegeven moment een kat aan die niet alleen zijn eten liet staan, maar zijn volle bakje volledig negeerde – we hebben het hier over een kat die je al een paar uur van tevoren non-stop herinnert aan het feit dat hij om zes uur ’s avonds zijn avondeten krijgt, en die het vervolgens als een hond opschrokt wanneer het zo ver is. We gingen terug naar de dierenarts – een allergische reactie, zo bleek, op de medicijnen. Onmiddelijk gestopt daarmee natuurlijk en raad eens wat? Hij kreeg ook nog eens zijn stem terug.
Binnen no time weer normaal
Een paar weken later was het weer raak. Poes klonk weer nergens naar en we gingen terug naar de dierenarts. Ze keken in zijn keel en troffen twee kleine bultjes ter grootte van een speldenknop aan. Hoe en wat wisten ze niet precies, maar Jack kreeg weer een medicijn mee – dit keer met succes, want zijn stem was binnen no time weer normaal en dus maakten we ons geen zorgen.
Dat duurde niet lang, want vlak nadat hij gestopt was met die kuur, verloor hij zijn stem voor de derde keer. We kregen diezelfde pilletjes en net als de vorige keer, was het effect gelijk merkbaar: zijn stem werd iedere dag beter. Maar net als de vorige keer, verdween zijn stem even snel als hij was teruggekomen.
Raadsel
We stonden voor een raadsel. Onze dierenarts wist niet wat het was en wij ook niet. Jack is immers kerngezond en niets doet anders vermoeden: het is een enthousiast, sociaal, levendig en speels beestje al zo lang wij hem kennen en ook de dierenarts bevestigt dat. Waarom verliest hij zijn stem dan telkens? We besloten op aanraden van vrienden om voor een second opinion naar een andere dierenarts te gaan. Ook zij kwamen tot dezelfde conclusies als onze vorige dierenarts: we hebben een kerngezonde kat met een schorre stem. We werden doorverwezen naar een specialist, want zelfs al voelt Jack zich kiplekker, dat gedoe met die stem hoort niet.
Afgelopen woensdag
Bij de specialist werd Jack met een roesje onderzocht, zodat ze goed in zijn keel konden kijken en biopten konden nemen. Hij was wel een beetje mager, vond de dierenarts. Ik stond versteld: Jack is al jaren op dieet omdat hij te zwaar was…
De grootste tegenvaller
Toen kwam de dierenarts met mij praten. Ze hadden iets gevonden, vertelde hij. “Mooi,” zei ik, opgelucht dat er eindelijk een oplossing zou komen. Maar de dierenarts zei dat het helemaal niet zo mooi was, want de biopten lieten zien dat die bultjes in Jacks keel lymfomen zijn en dat Jack bloedkanker heeft. Dat we drie opties hebben – niets doen, Prednison geven tegen de zwelling en eventuele pijn, of chemo – maar dat hij nooit meer beter zal worden. Dat dit verklaart waarom hij zo mager is. Dat hij niets kan zeggen over of het snel zal gaan of lang zal duren. Ik kon het niet geloven, want heeft hij het echt over de kat die zelfs met schorre stem nog steeds pogingen doet tot zeuren om eten? De kat die door het huis rent, naar zolder sprint en daar naar ons gaat zitten miauwen tot wij reageren? De kat die een paar avonden geleden nog de hele nacht op de zoldertrap heeft zitten miauwen tegen het beddengoed aan de waslijn? Die heel fanatiek zijn eigen vlees (een vlieg) vangt? Kortom, een kat die allesbehalve ziek lijkt?
Als ik later die woensdag verslagen thuiskom en Jack, nog suf van zijn roesje, naar de keuken wankelt elke keer als ik naar de keuken ga, doet het me nog meer verdriet dat dit de nieuwe realiteit is. Zelfs na een roesje draait zijn leven nog om eten, slapen, aandacht.
Nu en de toekomst
We hebben nog steeds moeite om te geloven dat onze Jack ongeneeslijk ziek is en kanker heeft. Jack zelf heeft niets door en geniet van het leven zoals altijd. Omdat hij geen pijn lijkt te hebben (bevestigd door de specialist: “Dit is een kat die zich vooral bezighoudt met wanneer hij weer gaat eten”), hebben we besloten om van hem te genieten zo lang hij zich goed voelt, maar vooral ook dat hij absoluut niet mag lijden. Voor nu geven we hem dagelijks de Prednison (Jack komt iedere avond enthousiast aangerend bij het horen van het tabletstripje…), een extra lekker avondmaal en vooral al onze liefde.
Update 1 december 2014
Ons Poesje leek zich, afgezien van zijn stem, top te voelen. Stiekem hoopten we natuurlijk dat hij, zeker met behulp van de medicijnen, nog wel even mee zou gaan, maar het mocht niet zo zijn. In drieënhalve week is hij rap achteruit gegaan. Hij verloor zijn stem, kon steeds moeilijker slikken en begon enorm te snurken – ook als hij niet sliep. Ik heb iedere week wel een keer aan de telefoon gehangen met de dierenarts. Vorige week maandag zijn we nog langs geweest, omdat we ons zorgen maakten. Maar zolang hij nog kon eten (en dat was nog steeds eerste prioriteit in zijn leven) en nog ontspannen op zijn zij kon slapen, zou hij nog prima adem kunnen halen. Voor een gestresste kat (want: dierenarts) was hij zelfs uitzonderlijk rustig.
Afgelopen vrijdagavond hoorde mijn vriend hem ook piepend ademhalen terwijl hij wakker was en rechtop zat. Zaterdag zagen we hem zitten en zijn hele lijf hard werken voor wat teugjes zuurstof. De dierenarts zei dat er in zijn geval, zeker met kans op stikken, geen “te vroeg” is, alleen maar “te laat.” Omdat ons Poesje niet mocht lijden en absoluut niet mocht stikken, hebben wij hem laten gaan.
Hij mocht nog geen zes jaar worden. Jack was een fantastische, sociale, grappige en levendige kat. We vergeten hem nooit.
12 reacties op “Ongeloof”
🙁 wat vreselijk naar. Gelukkig lijkt hij dan dus geen pijn te hebben. Hopelijk blijft dat nog lang zo. Moet meteen aan mijn eigen zwarte kat denken, ook zo’n kletskous die vooral altijd met eten bezig is. Lijkt mij vreselijk wanneer ze ziek worden 🙁 Sterkte!!
Oh nee, wat ontzettend naar zeg 🙁 Wel goed dat jullie door zijn blijven gaan met onderzoeken, zodat jullie nu in ieder geval de prednison kunnen geven. Knuffel!
Arme Jack, en arme jullie… Ik vind het zo ontzettend naar, en ik kan me heel goed indenken dat ongeloof nu vooral de boventoon voert.
Ik hoop dat jullie samen met Jack nog wel een hele mooie laatste tijd tegemoet gaan en dat jullie nog een tijdje van elkaar kunnen genieten zonder dat ’t manneke erg veel pijn lijdt. Heel veel sterkte, meis!!
Ahh wat verschrikkelijk zeg 🙁 Vooral omdat hij helemaal niet ziek lijkt/doet, is het nog moeilijker te geloven. Wel een fijn idee dat hij geen pijn heeft. Hopelijk blijft het nog lang op deze manier ‘goed’ gaan en is Jack nog lang bij jullie! X
Bah wat naar! Denk dat ik dezelfde keuze zou maken. Laten genieten van het leven zolang het kan. Sterkt en ik hoop dat Jack nog lang bij jullie is 🙂
Wat kan jij mooi schrijven, ook over de minder leuke dingen in het leven.
Hoop dat Jack nog lang zonder pijn gewoon Jack kan blijven.
Geniet ervan van dag tot dag en hopelijk nog heel lang.
Sterkte voor jullie alle drie.
Oh nee, wat een rotnieuws! Ik hoop dat jullie nog lang van Jack mogen genieten.
Nou, hier word ik echt verdrietig van. 🙁 Hopenlijk mogen jullie nog heel lang van Jack gaan genieten.
Och, wat vervelend. Ik heb ooit een kat met een maagtumor gehad. Die was ook niet te behandelen, en omdat hij geen pijn leed op dat moment, heb ik er ook voor gekozen om ‘m nog bij mij te houden. Voor mezelf was dit een periode van langzaam afscheid nemen, en gelukkig was ik daar klaar voor toen mijn kat echt pijn kreeg.
Geniet nog even van Jack, ik hoop dat het lang duurt voordat hij echt last van de kanker krijgt.
Dank voor alle lieve reacties! Voor nu lijkt het nog even goed te gaan. Jack is wat sloom van de medicatie, maar dat zit zijn prioriteiten (eten, slapen, aandacht) niet in de weg en hij maakt ons nog steeds aan het lachen.
Wat naar om te lezen 🙁 Hopelijk kunnen jullie toch nog een poosje genieten van Jack.
Het arme beestje! Naar dat hij zo vroeg moest gaan, maar fijn dat hij niet heeft geleden. Ik moet er niet aan denken dat mijn poes zo jong zou overlijden!
Veel sterkte!