Muse in het Ziggo Dome

Toen we gisteren de zaal van het Ziggo Dome binnenliepen, vroegen we ons gelijk af hoe die enorme mensenmassa waar we buiten in stonden (en die zich waarschijnlijk nog altijd uitbreidde) in hemelsnaam in dat kleine zaaltje zou passen. En waar was die bizarre set? Al snel zou blijken dat we te vroeg geoordeeld hadden, want ook dit optreden was weer fenomenaal – met bijzondere set. En we pasten ook nog eens allemaal in de zaal.

Ongelofelijke opener

Na twee keer bij Muse te zijn geweest probeer ik te voorspellen waar ze mee zullen beginnen. Supremacy zou logisch zijn, maar Panic Station is heel aanstekelijk en ook een goede keuze. Als de lichten uitaan en ik nog meer een stuiterballetje word dan ik al was (samen met de rest van het publiek, aan het gejuich te horen), komt de grote verrassing. De eerste tonen verklappen al dat dit het beste beginnummer is dat ze hadden kunnen kiezen: mijn favoriet The 2nd Law: Unsustainable. Zo te horen en zien ben ik niet de enige, want de hele zaal gaat helemaal los en doet er nog een schepje bovenop als Matthew Bellamy, Christopher Wolstenholme en Dominic Howard op het podium te zien zijn. Het feestje is begonnen en die bizarre set die ik dacht te missen, mis ik geen seconde.

Favoriet feestje

De opening wordt gevolgd door een lijst van favorieten: Supremacy, waar iedereen gelukzalig “Your Supremacyyyy” meelalt. Bij de indrukwekkende intro van Christopher op zijn bass valt de halve zaal haast flauw van blijdschap en tegen de tijd dat Hysteria afgelopen is hebben we onszelf al bijna schor gezongen (ik in ieder geval wel). Panic Station doet ons evenmin kalmeren en de zaal is dynamisch en half aan het dansen, want dat is wat dit nummer doet.

Muse Ziggo Dome

Oud en vertrouwd

Voor mij is Sunburn de grote verrassing van de avond. De pianotonen klinken door de zaal en de zaal wordt wild. Gelijk weet ik weer extra goed waarom ik dit nummer als ringtone heb. Van Undisclosed Desires, mijn all-time favourite (denk ik, maar dat denk ik van veel nummers) word ik zo mogelijk nog blijer. Ook uit de ‘oude’ doos en met open armen ontvangen is Time Is Running Out, maar je zou het publiek pas echt moeten horen bij Plug In Baby. Ik weet niet hoe hard ik begin te gillen wanneer ik de gitaar hoor met de welbekende tune. Zodra Dominic invalt op de drums sta ik voor de zoveelste keer die avond te springen als een malle.

En nog een encore

Zoals we gewend zijn van Muse laten ze het niet bij één encore, die in dit geval bestaat uit The 2nd Law: Isolated System, waar het drietal in een bizarre piramide van schermen verdween alsof het concert afgelopen is (maar ons houden ze niet voor de gek), Uprising en natuurlijk Knights of Cydonia, ingeleid door de man met de harmonica (Christopher) en gepaard met een hoop armen en vuisten in de lucht op iedere lettergreep, inclusief die van mij. Maar wat kunnen we dan nog verwachten voor de tweede encore? Ik voorspel dat Survival het concert zou afsluiten, maar dat Starlight daarvoor zit is een aangename verrassing.

Het podium en een piramide

Natuurlijk, hoe kon ik zo naïef zijn om te denken dat ze dit keer op een gewoon podium zouden spelen? Tijdens de Interlude na Supremacy komt er een piramide van schermen naar beneden en eindelijk kunnen ook de kleintjes een glimp opvangen van het trio op het podium zónder dat ze non-stop op de tenen hoefden te staan. De piramide neemt verschillende vormen aan gedurende het concert en is iets dat je echt op de foto’s moet bewonderen, want wat een bizar ding is het! De beelden erop passen bij de nummers en de effecten die over de live beelden ge-edit worden maken de sfeer net een beetje af. Niet dat dat nodig is, want Muse staat op het podium. Dat is al sfeer genoeg. Doe daar een publiek bij dat uit zijn dak gaat en het plaatje is eigenlijk al compleet.

Muse Ziggo Dome

Matthew Bellamy en zijn voet

Wat? Een gebroken voet? Zo’n twee weken voor het concert verschenen er berichten over afgelaste shows omdat Matthew twee botbreuken in zijn voet had. Gelukkig ging het feest voor ons wel door, maar het optreden dat hij neerzette overtrof mijn verwachtingen. Het laatste dat ik had verwacht was dat hij nog evenveel over het podium heen en weer zou rennen en net zo los zou gaan als normaal. Petje af voor Matthew, want aan die voet denken we geen seconde. Zelfs als hij stijf staat van de pijn merken we daar niets van. Hij loopt, speelt en zingt de sterren van de hemel.

Ondersteboven

Dan komt nu het punt waarop ik een poging moet doen om te omschrijven wat ik ervan vond. De eerste woorden die in me opkomen zijn fantastisch, fenomenaal, het beste concert van het jaar. De setlist was wat mij betreft perfect. Slechts één nummer heb ik nooit op repeat staan (Explorers) maar ondanks dat wist ik zelfs het refrein nog mee te zingen. Voor de meeste mensen was Explorers een mooi moment om even een drankje te halen. Het podium was wederom spectaculair, zowel de piramide als het licht, en het optreden zelf… Wauw. Bij Muse krijg je wat je hoort op de cd, maar dan tien keer beter. Tel daar bij op dat ze er overduidelijk zin in hebben, iets dat bij niet iedere band het geval is. Zo was ik ooit bij Arctic Monkeys, waar je keek naar hoe de cd gespeeld werd. Muse speelt vol overgave, met iets extra’s, en geeft een echte show weg, zo ook gisteravond. Niet alleen gingen ze alledrie helemaal op in hun muziek, er was ook nog eens bijzonder veel interactie met het publiek, zoals Matthew en zijn paar zinnen Nederlands. Of Matthew die even van het podium afweek om langs de voorste rij van het publiek te lopen (en ja, ik ben best jaloers). En Christopher met zijn verlichte basgitaar, Dominic met de Nederlandse vlag als cape. Als klap op de vuurpijl was er geen vuurwerk, grote ballonen of megaconfetti, maar gigantische ‘rookwerpers’. Had ik al gezegd dat ik ondersteboven ben van de hele avond? En dat het weer fenomenaal was?

Waardering:

Muse Ziggo Dome

Setlist

Klik op de titel voor een filmpje van dat nummer tijdens het concert (uiteraard geen eigen filmmateriaal – daar had ik geen tijd voor tijdens het springen en zingen).