Muse – Drones

Toen ik maanden geleden las dat Muse vóór deze zomer een nieuw album zou uitbrengen met het rauwe randje waar ze ooit mee begonnen, kon ik mijn geluk niet op ondanks dat ik de laatste drie albums, gekenmerkt door hun symfonische rockgeluid, helemaal grijs gedraaid heb. Ik keek dan ook echt uit naar Drones, dat afgelopen vrijdag uitkwam en dinsdag in mijn brievenbus lag.

De opwarmer

Voordat het zo ver was, bracht Muse als opwarmertje “Psycho” uit op 12 maart. Daar zat ik dan met mijn hoge verwachtingen te luisteren, wachtend tot ze waargemaakt zouden worden. “Een lekker nummer” vond ik het wel en het enigszins duistere en mysterieuze sprak me ook aan, maar toch was ik teleurgesteld. Dat geschreeuw van de Drill Sergeant vond ik vervelend, de tekst sprak me evenmin aan en hetgeen dat echt voor de teleurstelling zorgde: het klonk alsof ze precies dit al eerder hebben gedaan (ik heb alle nummers ooit teruggeluisterd maar nog steeds niet ontdekt waar dit gevoel vandaan komt). Het was eigenlijk voor het eerst dat ik een nieuw Muse-nummer niet gelijk op repeat zette.

Regelmatig op repeat

Toch heeft “Psycho” wel genoeg geprikkeld, want ik wist niet hoe snel ik “Dead Inside” moest luisteren toen deze twee weken later uitkwam. En gelukkig maar, want hier was ik wél heel enthousiast over. Het nummer bleef gelijk hangen (en dat zal wellicht iets te maken hebben met het feit dat ik ‘m regelmatig op repeat had staan) door de lekkere beat en doordat ik de zang mooi vond aansluiten op de muziek. Dit beloofde veel voor de rest van het album.

Echt lekkere rock

Hier bleef het niet bij. Op 18 mei kwam “Mercy” uit, waar ik wederom niet echt warm voor liep (maar wat dan wel weer in mijn hoofd bleef zitten), gevolgd door “Reapers” op 29 mei. “Reapers” was waar ik op had zitten wachten: pure rock en gitaargeweld, zes minuten lang. Het lag gelijk goed in het gehoor en nam, zeker de eerste paar keren luisteren, telkens weer nieuwe wendingen; ik kon geen genoeg krijgen van de klassieke bas-drums-gitaar combi. Plots was daar 2 juni nóg een nummer: “The Handler,” wat dat gevoel voortzette. Tot slot verscheen een dag later – slechts 2 dagen voor de Europa-release – “Defector,” waarmee we lekker in die sferen bleven en ik met deze nummers toch echt wel uitkeek naar het moment waarop het album op de mat viel.

Anticlimax

Dat was dinsdagavond laat, waardoor ik pas woensdag de kans had om het gehele album te luisteren. De eerste zes nummers (de interludes “[Drill Sergeant]” en “[JFK]” niet meegerekend) kende ik dus al en waren hierdoor een fijn feestje van herkenning en vooral hadden de toon voor de rest van het album gezet. Maar “Revolt,” “Aftermath,” “The Globalist” en “Drones” waren een behoorlijke anticlimax na mijn enthousiasme voor inmiddels alle nummers, met uitzondering van “Mercy.”

“Revolt” gaat op zich nog wel – dat is gewoon niet zo mijn ding en niet wat ik van Muse verwacht (misschien moet ik even wennen) – maar het zijn vooral “Aftermath” en “Drones” waar ik echt niets mee kan. Ik word er niet warm of koud van; beide nummers doen niets met mij. Het helpt niet dat “The Globalist” daar tussen zit. “The Globalist” duurt namelijk 10 minuten en spreekt mij, afgezien van die twee minuten keihard gitaarspel en rocken (voor de luisteraars: vanaf vierenhalve minuut), totaal niet aan. Die twee minuten zijn dan wel weer écht heel lekker en genieten, maar maken de anticlimax van het einde van het album misschien des te groter, want ze lijken op te bouwen naar iets groots dat vervolgens – in mijn ogen – niet komt.

“Sowieso fantastisch” – Niet persé

Drones laat mij dus vooral met gemixte gevoelens achter en dat is een verrassing, niet alleen omdat ik hoge verwachtingen had, maar ook omdat het hier om mijn favoriete band gaat en je stiekem aanneemt dat je het sowieso fantastisch gaat vinden. Niet dus. De eerste nummers, met uitzondering van “Mercy,” luister ik graag, maar de laatste vier nummers van het album vond ik jammer. Drones is een concept album met een verhaal van begin tot eind (leadzanger Matt Bellamy vertelt hier meer over in een interview met Rolling Stone), maar ik luister liever alleen de nummers die mij echt aanspreken en die wél aan mijn Muse-verwachtingen voldoen en in mijn ogen dat beloofde rauwe rockrandje hebben.

Ondanks dat Drones (nog) niet als een bom insloeg of tot mijn favoriete Muse-albums behoort, kijk ik toch weer uit naar de live concerten die, naar wat ik gelezen heb, fenomenaler zullen worden dan ooit. We zullen het zien, waarschijnlijk begin volgend jaar (volgens een interview van Music Feeds met bassist Chris Wolstenholme). Tot die tijd vermaak ik me met de eerste zes nummers en met name met “Dead Inside” en “Reapers,” en vooruit, met de twee minuten van “The Globalist.”

O ja…

Wat ik trouwens wel een groot succes vond, is de album cover en het boekje. De sinistere stijl past perfect bij het album en dit wordt prachtig uitgedragen met de afbeeldingen. Op de foto’s zie je het niet goed (het is in het echt ook maar net leesbaar), maar op iedere afbeelding staat de titel van één van de nummers. Iedere afbeelding heeft een geheel eigen karakter en vind ik stuk voor stuk bijzonder mooi. Achterin staan alle lyrics en hoewel het niet altijd even leesbaar is op deze manier, houd ik wel van de keuze voor deze onconventionele opmaak.