Masterjacht vervolgd

Gewapend met mijn Heath Anthology (a.k.a. Amerikaanse literatuurbijbel), zelfgemaakte pastasalade en een OV-chipkaart stapte ik in de trein. De masterjacht zou voortgezet worden naar een zelfs voor mij nog altijd verrassende bestemming, want wie had gedacht dat ik ooit zou overwegen om in het ‘verre’ Groningen te gaan studeren?

Ik in ieder geval niet. Geen seconde. Ik ben natuurlijk totaal niet bevooroordeeld, maar Groningen ligt zo’n beetje aan de andere kant van Nederland, je bent een halve dag kwijt om er überhaupt te komen en ze hebben er toch geen master die ik wil doen. Zoals ik al zei heb ik dus absoluut geen last van vooroordelen hebben.

Afgeschreven

In werkelijkheid heeft mijn scriptiebegeleider wel eens gehint dat ze er een internationale journalistiekmaster hadden. Maar waarom zou ik naar Groningen willen? Afgezien van het feit dat ik geen journalistiek wilde doen. Nee, Groningen was al afgeschreven voor ik het ooit een kans heb gegeven.

Of ik gek ben geworden

Nu kijken mensen me met een scheef hoofd aan. Of ik gek ben geworden, want Groningen, dát is pas ver weg. Leiden niet natuurlijk. Ik geef toe dat ik soms best een beetje gek ben, maar geloof het of niet: het idee om in Groningen te gaan studeren is iets dat ik serieus overweeg, en wel om de reden die Writing, Editing, Mediating heet.

Serieus overwegen

Er zijn drie dingen die ik wil, drie dingen waar ik later (ook al is later al over anderhalf jaar) mijn beroep van wil maken: schrijven, redigeren en als het even kan, Engels. Laat deze master (in Groningen dus) nu net die dingen in huis hebben. Ik pluisde de website van de RUG uit en belde zelfs om te voorkomen dat ik weer zou ontdekken dat er slechts twee studenten toegelaten worden. Maar toen dat niet het geval was, begon ik serieus na te denken.

Zo erg is die treinreis immers niet. Lang is het wel ja (een uur en drie kwartier) maar ik hoef niet over te stappen en de kans dat ik met m’n neus in andermans zweetoksel moet staan omdat het zo druk is, is ook klein want de meeste mensen worden geloosd op Amersfoort, waar ik natuurlijk instap voor mijn reis richting Groningen. Sterker nog, ik kan die tijd prima besteden. Met studeren, bijvoorbeeld (gewoon een ideetje). In Groningen zelf blijk je maar één straat te hoeven volgen en je komt zo bij de uni uit. Een minuutje of tien, gok ik zo. Al met al ben ik van deur tot deur zo’n twee uur en een kwartier bezig, waarvan ik het meerendeel van de tijd met mijn neus in de boeken kan zitten. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Nog beter dan Leiden, dat dichterbij lijkt te zijn, maar waar ik toch twee uur mee bezig ben, inclusief een overstap en bomvolle treinen. Tegen Amsterdam kan Groningen natuurlijk niet opboksen, maar dat neem ik dan maar voor lief. Bijkomstigheid is dat ik slechts drie colleges per week zal hebben (wel op drie verschillende dagen, maar dat overleef ik wel), een halfjaar lang. Het tweede semester wordt namelijk gevuld met een scriptie (van een miljoen woorden in verhouding met mijn huidige BA scriptie á 7.500 woorden) en een vak of een stage. Drie maal raden waar ik voor ga.

Droom?

Het klinkt echt als een droom (schrijven, redigeren, Engels, stage) en daarom zat ik gisteren dus in de intercity naar Groningen. Ik had van tevoren al bedacht waar ik in moest stappen – spoor twee – en me gerealiseerd dat ik nooit meer zou hoeven rennen om mijn trein te halen. Ik kon ze de eerste coupé inspringen – hoppa. Die droom viel al gelijk in duigen toen bleek dat het natuurlijk de gecombineerde intercity naar Groningen/Leeuwarden is. Geen zorgen, ik was gelukkig maar twintig minuten te vroeg op het station (iets met een horloge en een lege batterij) en realiseerde me op tijd (kantjeboord natuurlijk als je ‘maar’ twintig minuten hebt) dat ik naar achteren moest sprinten om te voorkomen dat ik in Leeuwarden uit zou stappen.

Charmant

Eenmaal in Groningen werd ik gelukkig in de steek gelaten door dat fantastische richtingsgevoel van een cavia van mij en vond ik zowaar in één keer de universiteit. Het was koopavond en ik kon gelijk een beetje de winkels in gluren. Waarom ben ik ook alweer nooit in Groningen geweest? Zo charmant als de winkeltjes waren, zo weinig charmant was het universiteitsgebouw. Misschien ben ik wel verpest door de Utrechtse binnenstad. De informatiemarkt viel tegen (er stond niemand bij WEM) en de voorlichting was ook niet heel verrijkend (al komt dat vooral doordat ik de website dus al van binnen en buiten kende), maar toch fijn om even geweest te zijn. De voorlichter leek me te herkennen op basis van ons telefoongesprek vorige week en daarmee zat het er weer op. Terug naar huis.

Via Deventer

Zelden maak ik lange treinreizen. Rustig ging ik zitten – een halfuur eerder dan verwacht – en begon mijn pastasalade op te peuzelen. Ineens viel mijn oog op dat elektronische scherm dat iedereen standaard negeert (behalve opaatjes en omaatjes die niet kunnen geloven dat zoiets bestaat). Een aanrijding met een persoon tussen Zwolle en Amersfoort. Ik denk dat dit zo’n beetje de grootste NS-nachtmerrie is voor iedereen. De oplossing? Omreizen via Deventer. Hier speelt mijn cavia-richtingsgevoel weer op, want in Utrecht pak ik altijd de treinen die naar verre plaatsen gaan, zoals Groningen. En Deventer. Dat halfuur eerder maakte ineens niets meer uit, want nu zou ik vast uren extra onderweg zijn. Bij Zwolle zat ik klaar om over te stappen. Er klonken wat kggghghghghghhhhkk-geluiden en ineens hoorde ik: “Ladies and gentlemen, the delay between Zwolle and Amersfoort is cancelled.” Konden we vertraging maar altijd annuleren. Hoe dan ook was ik blij dat ik lekker kon blijven zitten.

Nadenken

Nu, thuis, heb ik flink wat om over na te denken. Drie masters die leuk klinken, met allemaal hun voors- en tegens. Redacteur/editor wat betreft Nederlandstalig zijn, specificiteit en aanmeldingen, Book and Digital Media Studies vanwege het bijzonder theoretische en – jawel – de aanmeldingen. Wat er dan mis is met Writing, Editing, Mediating? Tot nu toe nog niets, behalve dat het dus in Groningen ligt. Maar volgens mij heb ik al besloten dat ik dat wel overleef…