Master of Arts

Een tijdje geleden kreeg ik post. “Mevrouw L. Kaai MA,” stond erop. Toen ik dat zo zag staan, welde er een gevoel van trots in me op, maar het was pas met de buluitreiking afgelopen woensdag dat ik me realiseerde wat het nu eigenlijk voor mij betekent, Master of Arts zijn.

De uitreiking

De uitreiking in Groningen was heel anders dan die in Utrecht. Waar we vorig jaar met een grote groep kandidaten waren die met z’n tweeën op moesten komen, waren er nu vijf kleine sessies met zes kandidaten per keer die één voor één naar voren geroepen werden. Op alfabetische volgorde. En hoewel ik niet alle medekandidaten kende, wist ik wel dat ik na de één en voor de ander zou zijn. Ik stond al bijna op toen toch plotseling de kandidaat wiens achternaam met de L begint genoemd werd. Pas na vijf kandidaatpraatjes, vijf ondertekende diploma’s en één foutieve cijferlijst werd ik naar voren geroepen.

En dan ook nog ademhalen

Vijf kandidaatpraatjes, ja. Iedere kandidaat moest namelijk een praatje over zijn/haar scriptie van maximaal drie minuten voorbereiden. Probeer maar eens 18.000 (goed, 17.995) woorden in drie minuten te proppen, ervoor te zorgen dat het dan nog begrijpelijk is (ook voor de mensen die geen Engels of literatuur hebben gestudeerd) én dat het leuk is om naar te luisteren. En daarbij dan ook nog tussendoor ademhalen. Ik ging staan, haalde adem, en begon:

“Who of you has heard of Harry Potter?”

Praatjes

Alle handen gingen omhoog – ook die van mijn docenten, nadat ik ze aankeek – en ik begon te vertellen over hoe ik op mijn onderwerp was gekomen, waarom ik voor een case study van J.K. Rowlings boeken koos en wat mijn bevindingen waren. Dat was toch zo heerlijk, om te kunnen vertellen over dat waar ik zo’n passie voor heb en waar ik trots op ben, met mijn vriend en ouders in het publiek. Voor ik het wist, zaten de drie minuten er al op, ontving ik applaus en nam ik plaats in de stoel om naar mijn scriptiebegeleider te luisteren, die met alleen maar lof sprak en mij de grootste complimenten gaf die ze had kunnen geven:

“You demonstrated exceptional creativity in your writing process. You proved to be meticulous, and very thorough in your research.”

“You chose J.K. Rowling and I think that is a very creative choice that made the whole scriptie, I think, into the success it was.”

“I remember you once said that you considered it your masterpiece and in many ways, of course, that is true. I thought it a very appropriate remark and so a masterpiece it is.”

Meer dan dat

En dat is ook echt zo – mijn masterscriptie voelde aan als mijn meesterwerk en er is tot nog toe niets waar ik trotser op ben. Maar mijn masterscriptie is veel meer dan dat: het is voor mij de bevestiging geweest dat ik mijn plekje in de wereld heb gevonden. Dat, zelfs al kan dat nu niet gelijk, ik uiteindelijk verder zal gaan met mijn onderzoek om zo te promoveren, want het blijft kriebelen. Als je uitkijkt naar een praatje houden over je scriptie en als je scriptiebegeleider dan zegt “You kept your enthusiasm – I think you still have it” en jij zit heel hard te knikken, dan zegt dat genoeg.

Als laatste naar voren geroepen worden omdat ik, naast de lovende woorden van mijn scriptiebegeleider, ook mijn bul met lof mocht ontvangen, was dan ook één van de mooiste momenten. Met de handtekeningen die ik daar heb gezet, is het dan officieel: ik ben nu Laura Kaai, Master of Arts, met als gouden randje het judicium cum laude, een glunderende vriend en apetrotse ouders.