Laatst was het weer zover. Ik zat er een halfuur van tevoren al helemaal klaar voor – je kent het wel, minstens tien browsers open op drie (of meer) apparaten. En dan, om stipt tien uur, begint het: refresh, refresh, refresh, om na 75 minuten foutmeldingen het woord ‘UITVERKOCHT’ te zien verschijnen. Best een beetje balen, maar gelukkig heb ik deze meester vorig jaar al mogen zien schitteren en… zelfs mogen ontmoeten.
Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Telkens als Einaudi in Nederland was, zat ik in het buitenland en als hij in het buitenland optrad (waar ik net geweest was of naartoe zou gaan), was ik natuurlijk hier. Zul je net zien. Daarom nam R. me vorig jaar mee naar een van Einaudi’s concerten. In Milaan. Als hij niet op het juiste moment naar ons komt, dan gaan wij wel naar hem.
Het grote moment
Ik denk dat ik, na zo lang wachten, zenuwachtiger was dan de maestro die voor een uitverkochte zaal moest spelen. Ik slaakte nog net niet een gilletje van geluk toen we in de zaal zaten en de lichten boven ons langzaam dimden. Het moment was daar: Ludovico Einaudi verscheen op het podium en werd met applaus ontvangen. Na een bescheiden buiging ging hij op zijn pianokruk zitten en liet zijn vingers over de toetsen glijden.
Zo soepel en vloeiend als zijn vingers bewogen, klonk ook de muziek in de zaal. Die kenmerkende helderheid, de feilloos getimede tempowisselingen en de alleszeggende pauzes tussen noten in – precies dat wat je verwacht van deze meester was er, en dat was enorm bevredigend. Toch (en ik kan niet geloven dat ik dit echt ga typen over een van mijn grote helden) miste er iets.
Muziek en emotie
Ik miste de passie, de emotie, het waarnemen van het creatieve proces om deze muziek te kunnen spelen op dat moment. Uit Einaudi’s muziek zelf blijkt die passie zonder twijfel, maar ik wilde het ook zien. En in alle eerlijkheid kon ik vrij weinig emotie lezen in het bewegen van de achterkant van zijn hoofd waar wij en de rest van het publiek tegenaan keken. Of het zijn eigen keuze was of die van Teatro Dal Verme weet ik niet, maar Einaudi zat met zijn rug naar het publiek en dat was dus best wel jammer.
Dat neemt gelukkig niet weg dat het een fantastisch en ook verrassend concert was waar ik volop van genoten heb. Achter Einaudi en zijn strijkers was een net-doorzichtig scherm met projecties zichtbaar. Tig keer zei ik tegen R.: ‘Daar zit straks een orkest achter, let maar op.’ Ik kreeg gelijk, want toen de eerste klanken van ‘Primavera’ klonken, onthulde het scherm een voltallig orkest dat de volledige zaal zou vullen en kippenvel zou bezorgen met deze klassieker.
Secret Show
Ingetogen maar zichtbaar dankbaar nam Einaudi een daverend applaus in ontvangst, om vervolgens met een ‘Grazie mille’ in de coulissen te verdwijnen. Hoe heb je ‘m dan in hemelsnaam ontmoet, vraag je je misschien af. Nou, er was nog meer: een ‘Secret Show’ voor een besloten groep, en daar hadden wij kaartjes voor. Iets met ‘door Einaudi geselecteerde artiesten’, maar wat we daar precies van moesten verwachten, wisten we niet. Of de maestro zelf erbij zou zijn, was ook niet zeker.
Vol anticipatie daalden we de trappen af naar een kleine, knusse, met kussens gevulde zaal in Teatro Dal Verme en streken ergens in het midden, vrij vooraan, op de grond neer. De twee strijkers van het hoofdconcert kwamen binnen en namen plaats op het kleine podiumpje. Het geroezemoes van zo’n honderd man ebde langzaam weg en werd vervangen door een warm applaus bij het arriveren van (jawel!) Einaudi. Er speelde een oprechte glimlach om zijn lippen terwijl hij de artiest van de avond (in het Italiaans) aankondigde: Jonathan Moore. Hoewel ik nog nooit van hem gehoord had en hoewel ik niet meer Italiaans spreek dan ‘pizza’, ‘pasta’ en ‘melanzane Parmigiana’, begreep ik uit Einaudi’s woorden dat deze acteur en auteur voor een onvergetelijke ervaring zou zorgen.
In vervoering
Daarmee had Einaudi niets te veel gezegd. Jonathan Moore droeg meerdere fragmenten uit zijn eigen werk – in dit geval toneelstukken – voor met een ongekende verve en waarbij zijn woorden door bleven klinken in stiltes. Ik heb veel goede voordrachten gehoord, maar nog nooit zoals dit. Niet alleen hing ik aan Moore’s lippen; soms was de manier waarop hij het bracht het enige waar ik aandacht voor had. Zo adembenemend mooi. Ondertussen volgden Einaudi’s pianovingers en de strijkers’ stokken het ritme, de adempauzes, de klinkers en de medeklinkers van Moore in een kwetsbare improvisatie. Daar ontvouwde zich het schouwspel waar ik voor kwam: het woordloze gesprek tussen meesterlijke muzikanten en de expressiviteit van emoties op hun gezichten (dit keer wél duidelijk zichtbaar), een ervaring die menigeen in het publiek in vervoering bracht (mij in ieder geval wel).
Maestro in het wild
Tot mijn grote verbazing verlieten Einaudi en co naderhand de zaal niet, maar liepen ze gewoon rond. Ik herhaal: een van mijn helden liep in het wild rond. Een wildvreemde aanspreken? Geen probleem. Een hoorcollege, presentatie of optreden geven voor een gevulde zaal? Leuk! Een held persoonlijk bedanken na afloop van een optreden? Starstruck. Maar met een ‘Dit is waarschijnlijk je enige kans en je vergeeft het jezelf niet als je die mist’ van R. stapte ik met puddingbenen en al toch op Einaudi af.
Ik vroeg hem of hij mijn programmaboekje wilde tekenen. Hij vroeg mij waar ik vandaan kwam. We schudden handen. Ik bedankte hem voor de gedenkwaardige avond; hij mij voor het afreizen naar Milaan. En R., die nam stiekem een foto, van mijn hoofd en Einaudi’s gezicht mét glimlach.
Gelukkige fan
Dus ben ik er rouwig om dat ik misgreep voor het concert in Amsterdam komend jaar? Tuurlijk, want we hebben het over Ludovico Einaudi, maar ik geloof niet dat deze concert-citytrip überhaupt geëvenaard kan worden. Ik heb hem live gehoord en gesproken – ik ben een gelukkige fan.
Één reactie op “Live gehoord (en ontmoet!): Ludovico Einaudi”
Wat heerlijk om weer een blogje van jouw te lezen, maar wat fijn om met jouw schrijfwijze te kunnen voelen hoe jij dit allemaal heb ervaren.
Hoop dat je in de toekomst weer meer tijd gaat vinden om je blog weer nieuw leven te geven.
Je grootste fan!!!!