Katten, kerst en cadeautjes

Alle cadeautjes lagen onder de kerstboom. De dag ervoor had ik nog de laatste hand gelegd aan mijn verrassing, dus ik was er helemaal klaar voor. Mijn vriend was er klaar voor. Echt, we waren er heel erg klaar voor, maar moesten nog een dag wachten. Tot het noodlot toesloeg…

Het zwarte noodlot

We zaten rustig ons ding te doen. Mijn vriend zat wat te werken en ik keek een serie. Vanuit onze ooghoeken zagen we het gebeuren: een groot zwart gevaarte dat zo in onze boom sprong. De kerstballen die kapot kletterden, net als in al die kerstkattenfilmpjes die we ieder jaar zien, waarna we ons altijd gelukkig prijzen met onze niet-kerstboom-bespringende kat. Maar ja, het noodlot hè. En wat zijn kerstcadeautjes nu zonder kerstboom?

Engeltje

Nee, geen zorgen. De boom staat nog nagenoeg ongeroerd te schitteren en we troffen ook geen uit elkaar gescheurde pakjes aan (inpakpapier is en blijft immers een feestje voor iedere kat). Onze Jack is zo’n engeltje, dat er zelfs geen ballen zijn weg gemept. Hij vist alleen de kerstengel die mijn tante voor ons maakte eruit, maar dat is een klein detail.

De details

Over kleine details gesproken: ik had aan alle kleine details gedacht voor de kerstcadeautjes voor mijn vriend. Ik had het logo van de film waar ik hem kaartjes voor zou geven nagemaakt zodat ik iets tastbaars onder de boom kon leggen, want de kaartjes kon ik pas vlak voor de film bij de kassa afhalen. Ik legde de datum vast in zijn agenda (“vrijhouden”). Ik had zelfs contact opgenomen met een vriend van hem met de vraag of hij mijn vriend wilde afleiden als hij ineens naar die film zou willen. Hij zou wel een romantische komedie voorstellen dan, sms’te hij terug. Geregeld.

Het echte noodlot

Maar ja, toen ging mijn vriend zelf sms’en naar die vriend en nóg een vriend. Hij had namelijk een tweet gezien over de nieuwste Coen brothers-film, Inside Llewyn Davis. De film waarvoor ik twee kaartjes besteld had als kerstcadeau, als ultieme verrassing. Want je moet weten dat hij mij maanden geleden de trailer liet zien en het nu compleet vergeten leek te zijn. Tot die tweet, en gezien die andere vriend van niets wist, restte mij één ding wilde ik mijn cadeau nog redden.

Waar kinderen van dromen

Daarom deden we dat waar kinderen van dromen: een dag eerder dan gepland de cadeautjes uitpakken. Na mijn ietwat verdachte gedrag (“We moeten NU de cadeautjes uitpakken.” “Maar waarom dan? Ik maak eerst even dit sms’je af.” “Nee nee, de cadeautjes moeten NU.” Een kind had nog volwassener geleken) had hij een vermoeden, maar toch. Die glimlach, de knuffel en de blijdschap. De verbazing en de verrassing; verwacht had hij het totaal niet (hallo magisch moment!), net als ik niet had verwacht dat ik de kaartjes in een envelop op tafel zou aantreffen later die middag, uit de brievenbus gehaald door mijn vriend – over verrassingen gesproken. Kaartjes voor de voorstelling van afgelopen maandag.

Inside Llewyn Davis

Llewyn Davis (Oscar Isaac) is een folk singer met een gitaar en een kat, en zonder winterjas. Het is een verhaal vol (mooie!) muziek, krachtige karakters en bijzondere situaties. Een verhaal dat ontstaan is door de vraag: “Why would anyone beat up a folk singer?” (Joel Coen).

Vind ik leuk

Hoewel ik geen grote Coen-kenner ben, vind ik het leuk dat ook deze film gekenmerkt wordt door uitgesproken, eigenwijze en herkenbare karakters. Karakters met vleugjes sarcasme, zwarte humor en spot-on opmerkingen. De kracht van deze film zit hem niet in special effects, heftige affaires, ingewikkelde relaties of high tech spionnenspeeltjes, maar in de afwezigheid ervan. Een gitaar, een kat en momenten: de alledaagse dingen in een jasje van onverwachte situaties. Dat is wat ik zo leuk vind. En die scène waar Llewyn gitaar speelt in de auto (maar daarvoor moet je toch echt de film zien).

Vind ik niet leuk

Carey Mulligans donkere, lange haar want dat korte, blonde in The Great Gatsby stond zo mooi. Klein detail.

Zien?

Als je de zaal uitloopt na afloop voel je je goed, maar het is niet een typische feel good film. Het is juist “weer eens iets anders,” iets dat ik niet goed onder woorden kan brengen. Het is gewoon zo’n film die je moet zien om te weten wat ik bedoel met dat gevoel.