Als het gepiep van de pinautomaat verandert in onheilspellend geratel, sta ik gelijk op hete kolen. Ik kijk naar het scherm, waar nog steeds op staat dat ik vooral niet moet vergeten om mijn pas eruit te halen. Dan kijk ik naar de opening waar mijn pas zojuist in is verdwenen. Ik hoor iemand zijn keel schrapen en krijg een boze, ongeduldige blik toegeworpen als ik achterom kijk. Dat is het moment waarop ik een rood scherm krijg.
Mijn reactie lijkt in niets op die van de Wie Is de Mol?-deelnemers wanneer zij een rood scherm krijgen. Waar zij verbijsterd zijn (hoe konden ze eruit vliegen als ze zo zeker wisten dat BN’er A de mol is?) en teleurgesteld omdat het mooie avontuur voorbij is, maar tegelijkertijd kunnen glimlachen omdat het dus een mooi avontuur was, staat mij het huilen nader dan het lachen. Nu de pinautomaat mijn pas heeft ingeslikt en besloten heeft dat het apparaat buiten werking is (met mijn pas dus ergens in het holst van de automaat), zie ik gelijk een aantal rampenscenario’s voor me, zoals dat ik geen eten kan halen. En gezien ik toch echt energie nodig heb om een danstraining te kunnen volbrengen en om überhaupt iets te doen (zo zit ons lichaam nu eenmaal in elkaar), slaat de paniek langzaam toe.
Ik laat me niet kennen
Natuurlijk laat ik me niet kennen, ook al vrees ik nooit meer iets te kunnen betalen omdat mijn pas er toch ineens uit zou floepen terwijl ik binnen alles sta te regelen, en iemand anders zijn kans schoon zou zien. Nu scheelt het dat ik niet rijk ben, maar dat neemt niet weg dat er iedere maand dingen betaald moeten worden en er in ieder geval drie maaltijden op een dag gegeten op tafel moeten staan. Maar goed, niets van die zorgen laat ik blijken. Schouderophalend zeg ik tegen de keelschraper dat de machine het niet doet. Nijdig rent hij mij voorbij het gebouw in (zodat hij sneller kan pinnen), terwijl ik mijn best doe om niet argwanend achterom te kijken naar het apparaat dat mijn pasje inslikte.
Drama queen
Ik doe er alles aan om niet over te komen als drama queen. Gelukkig voor mij, is de man aan de balie nog erger dan dat. De medewerkster zucht en vertelt de man voor de derde keer in die twee minuten dat ik in de rij sta dat hij zijn zaken op orde moet krijgen omdat het iedere maand weer hetzelfde riedeltje is. Daardoor valt het niemand op dat ik van mijn ene op mijn andere been sta te springen en in het rond blijf kijken om te zien of er iemand anders is die mij kan helpen, voordat iemand mijn pas te pakken heeft (want ik heb geen idee wat daarbuiten allemaal gebeurt).
Opsturen
Na wat een eeuwigheid lijkt (voldoende tijd dus om mijn hele bankrekening leeg te trekken als mijn pas er per ongeluk wel weer uitgefloept is), krijgt de medewerkster het voor elkaar om de man weg te sturen. Ik doe mijn verhaal en ze begint ermee dat mijn pas opgestuurd moet worden als hij vast zit in de machine. De moed zakt me in de schoenen. Dan zou het namelijk nog minstens een dag duren voor ik ‘m terug zou krijgen en dat is, als je alleen thuis bent èn nog moest tanken (en niet genoeg erin hebt zitten om nog even 50 kilometer te rijden en bijvoorbeeld bij je ouders te gaan eten) niet het meest ideale vooruitzicht. Tenzij je natuurlijk van een crashdieet houdt en graag in een dag tijd een kilootje of twee kwijtraakt, maar dat is nu net niet de bedoeling.
Vijf minuten
Maar niets van dat, want godzijdank deed ik mijn pinpoging bij een filiaal van mijn eigen bank. Binnen vijf minuten (nadat ik me gelegitimeerd heb met mijn rijbewijs) komt ze rustig aangelopen met in haar handen mijn pasje. Het bedrag dat ik wilde pinnen is afgeschreven en weer bijgeschreven. Als ik even later binnen pin, is alles weer goed en laat ik een zucht van opluchting ontsnappen.
Ingeslikt
Weer zoiets waarbij ik me realiseer hoe vanzelfsprekend ik dingen vind, zoals altijd geld op kunnen nemen en overal met mijn pinpas kunnen betalen (behalve bij de ijssalon). Hoe ontzettend slim ik het vind dat als mijn portemonnee gestolen wordt, ik toch nauwelijks geld verlies, want die pinpas kan ik gelijk telefonisch blokkeren. Heel doordacht allemaal, tot je daar staat, met je pas ingeslikt, net als dat ene lelijke woord dat er bijna uitfloept uit frustratie.
2 reacties op “Ingeslikt”
Dat is mij nog nooit gebeurd! *afkloppen*
Gelukkig dat dramatisch zaken ook nog wel eens goed aflopen.