Ik ging toch met mijn vodden in het vliegtuig

Soms koop je een paar schoenen dat haast één met je voeten lijkt te zijn, zo lekker zitten ze. Dat het rubber aan de zijkanten opengescheurd is en dat je hak zo ver is afgesleten dat je de straattegel er nog net niet doorheen voelt, negeer je simpelweg. Pas als het leven van dat paar schoenen na drie jaar aan een katoenen veter hangt, spreek je met jezelf af dat je ècht nieuwe nodig hebt. Voor die vakantie in Londen nog, het liefst.

Toch stapte ik met mijn vertrouwde vodjes in het vliegtuig. Ik heb echt mijn best gedaan om nieuwe te vinden, speurde iedere potentiële winkel in Amersfoort af naar nieuwe Converses. Je zou zeggen dat dit niet zo’n moeilijke opgave is met zo’n populaire schoen, verkrijgbaar bij zo veel winkels. Zoals gewoonlijk is niets wat het natuurlijk lijkt.

Het aanbod

Zo heeft de gemiddelde winkel een standaard aanbod: crèmekleurige, blauwe, groene en rode. Sommigen doen wild en bieden ook nog paars of een lederen uitvoering aan. Een enkeling denkt het echt bont te maken met een luipaardprintje. Datzelfde luipaardprintje kom je ook bij die andere winkels tegen die origineel uit de hoek willen komen met hun aanbod. Dan is er nog de seizoenscollectie, waarbij mijn oog telkens op een mintgroen, laag model viel. Alleen die Converses van mij moeten opgewassen zijn tegen bier van morsende mensen op festivals, bij concerten en in kroegen, om maar iets te noemen. Belangrijk detail: mijn Converses worden nooit gewassen of schoongemaakt. Van dat guitige mintgroen is al snel niets meer over.

Toen ze nog maar een halfjaar oud waren, Parijs 2010

Ach, ze redden het wel

In een halfuur had ik dus alle winkels in Amersfoort doorgewerkt. Uiteraard had ik naar Utrecht of Amsterdam kunnen gaan, maar er moesten tentamens gemaakt worden en blogjes geschreven, dus het schoot er een beetje bij in. En ach, ze hielden het al een heel jaar op deze manier uit, dus die vijf dagen Londen konden er echt wel bij.

Prima Puma’s vs. afgeragde All Stars

Daarom stapte ik met mijn vertrouwde voetenvriendjes in het vliegtuig, maar eenmaal in Londen ruilde ik ze om voor mijn oude (maar praktisch als nieuw-uitziende) Puma’s, die beter opgewassen zouden zijn tegen de regen die met bakken uit de hemel kwam. Gelijk wist ik weer waarom die Puma’s nog haast als nieuw waren, terwijl mijn All Stars afgeragd van ellende uit elkaar vielen. Ik kroop zo’n beetje de trap op toen we ’s avonds in het hotel aankwamen (oké, ik geef toe dat er een lift was) en begon de zaterdag – regen of geen regen – gewoon op mijn stoffen gympies.

Geen glazen-muiltje-gevoel

Ondertussen liep ik af en toe wat winkels binnen, maar mijn schoenen hielden het al zo lang vol en ik wist dat we Victoria’s Secret nog in het vooruitzicht hadden, om nog maar te zwijgen over het feit dat geen van de modellen die ik zag dat glazen-muiltje-gevoel gaven, dus ik liep keer op keer weer naar buiten met mijn Converses. Na mijn shopaholic-gedrag bij Victoria’s Secret gaf ik het op. Dat zou op alle manieren beter zijn voor mijn portemonnee, dacht ik. Uitgerekend dan, op het moment dat je het niet meer verwacht, slaat het noodlot toe: mijn veter brak af. Ik had natuurlijk een setje nieuwe veters kunnen kopen, maar dat doe je niet met Converses. En ooit moest het moment waarop ik afscheid van ze moest nemen een keertje komen. Dit gebeurde op de één-na-laatste dag in Londen. Dit leek het einde van alles…

Tevreden met mijn gehavende voetjes in nieuwe muiltjes omhoog, onderweg naar huis

De ware

Tot ik wat improviseerde en mijn schoen toch dicht wist te knopen. Godzijdank, geen man overboord en nu kon ik het kopen van een nieuw paar nog wel even uitstellen. Dat was dat, maar toch wilde ik de volgende dag die winkel aan de overkant nog even snel binnenlopen. Lo and behold, want daar vond ik ze, mijn glazen muiltjes. Nog geen tien minuten later (en £47 armer) liep ik de winkel uit, op mijn nieuwe Converses. Het was liefde op het eerste gezicht en sindsdien zijn mijn voetjes en dit paar schoentjes onafscheidelijk. Een schot in de roos, dus. En dat was maar goed ook, want die duistere dag waarop mijn oude voetenvriendjes overleden, kreeg ik als souvenir acht blaren op mijn rechterhak, elf stuks op mijn linker en nog eens vijf op de bal van mijn linkervoet. Als wijze les wil ik dus meegeven dat je nooit (maar dan ook echt nooit) op schoenen op vakantie moet gaan als ze al een jaar aan vervanging toe zijn, maar een nog veel wijzere les is natuurlijk dat je altijd moet wachten op de ware. Ook als het om schoenen gaat. Was ik niet met mijn vodden in het vliegtuig gestapt, dan had ik ook dit prachtpaar niet gevonden en €30,- bespaard, want zo veel duurder waren ze in Nederland. Ik zei het al, een wijze les dus.