Categorieën
Columns

Ik ben een boevrouw

Toen ik klein was, zag ik de twee sterkste mannen van Nederland en deed het nog net niet in mijn broek. Twee grote kleerkasten met spierballen van het formaat meloen lieten even zien wat ze konden. Ik stond er als bang musje bij, maar dat ik zelf blijkbaar mensen in bange musjes verander?

Of misschien wel? Ik bedoel, ik ben me nogal een verschijning. Als ik iemand tegen zou komen die zo groot en breed is als ik ben, pfoe. Al helemaal als diegene net zo’n spierbonk is. Wie zou in dat geval niet maken dat ze wegkomt?

Voorproefje

Afgelopen dinsdag gaf ik voor het eerst in mijn leven een workshop Creative Writing. Eigenlijk was het überhaupt de eerste keer dat ik workshops gaf. In twee uur tijd zou ik vier groepen kersverse eerstejaars onder mijn hoede nemen en in een halfuurtje ze iets bijbrengen over Creative Writing. Een voorproefje op het echte studeren. Ik had alles prima voorbereid en was er klaar voor. Volgens mij was ik de enige.

Musjes

Het begon al met een niet-werkende beamer. Het enige dat ik had waren mezelf en mijn stem. Ja, daar moest ik dus de aandacht van een groep losgeslagen, ongeremde eerstejaars mee temmen. En met dat indrukwekkende postuur van mij, natuurlijk. De eerste sjaars druppelden langzaam binnen. Ze kropen nog net niet over de grond met hun staart tussen hun achterpoten. Braaf koos iedereen een tafeltje uit en ineens zat er zo’n dertig man (ten opzichte van de vijftien die ik iedere workshop verwachtte) voor me. In werkelijkheid leek het alsof het er maar drie waren. Dertig bange musjes, die nog niet eens genoeg geluid maakten voor drie kuikentjes.

Workshopster

Ik ging bij mezelf na wat het probleem kon zijn, maar aan de opdrachten lag het niet, anders hadden ze niet zo driftig zitten schrijven. Het voorlezen misschien? Maar bijna alle groepen waren zó stil, dat het eerder leek alsof praten überhaupt een taboe was. Terwijl ik echt niet als een strenge juf Ria de boel onder de duim hield. Met zo’n aanwijsstok, weet je wel? Sterker nog, ik moedigde ze alleen maar aan om te overleggen. Ik voelde me juist een heel relaxte workshopster.

Lampje branden

Ineens had ik het. Natuurlijk, hoe kon ik dit nu over het hoofd gezien hebben? Ze waren gewoon bang voor mijn boosaardige blik. Voor mijn erwten-spierballen (heb je ze wel eens gezien? Reken maar dat je er kippenvel van krijgt). Voor mijn brede lichaam. Mijn zware stem. Want zeg nu zelf, als je mij ziet, denk je toch gelijk aan een bloeddorstige zombie? Aan een boeman – eh – boevrouw? Dat bedoel ik nou.

7 reacties op “Ik ben een boevrouw”

Wauwie, van zo’n Boevrouw wil ik ook wel een workshop krijgen, inspiratie gegarandeerd! 🙂
Zei je niet dat ze allemaal zo druk aan het schrijven waren? Jij gaat nog eens wat blogjes over jezelf aantreffen deze week 😛

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *