Ian Siegal in Tivoli De Helling

We zijn nog geen minuut in de zaal (voor een concert dat naar verwachting niet druk zou zijn en met “volop gratis parkeergelegenheid” moesten we bar lang zoeken naar een parkeerplekje) of er verschijnt een jongen op het podium. Na het eerste nummer en zijn eerste zinnen in het Nederlands (hij had nog nooit voor zo’n volle zaal gestaan, zei hij. De zaal was halfvol) twijfel ik sterk en vraag ik aan mijn vriend: “Is dit Ian Siegal?”*

Het voorprogramma

Het was niet Ian Siegal. Wie het wel was, is ons tot op de dag van vandaag nog steeds een raadsel, want deze leadzanger was op geen enkele manier te verstaan. We weten niet hoe de band heet, hoe de bandleden heten of wat hij gezongen heeft. Nu is dat voor ons op zich geen probleem, want hun muziek is op geen enkele manier spannend, interessant of heel goed. De zogenaamd verrassende, unieke elementen bestaan vooral uit abrupte en vreemde overgangen die eerder verwarring dan verrassing scheppen (vooral als één van de nummers afgelopen lijkt te zijn en overgaat in het volgende nummer, maar na drie minuten plots toch nog hetzelfde nummer blijkt). De momenten dat ze niet spelen, rommelen ze met het stemmen van hun gitaren (want dat was niet goed voor hen gedaan (?), zeggen ze) of dat vermoeden we tenminste, want verstaan kunnen we het natuurlijk niet.

Zoals het hoort

Des te groter is het contrast met de man waar we voor komen, Ian Siegal (die gewoon zelf zijn gitaar kan stemmen, ook tijdens het optreden). De zaal is plots vol en dat voor een doordeweekse woensdag. Vanaf moment wordt de zaal gevuld met een bonk muzikaliteit. Geen rare, abrupte overgangen en geen ongemakkelijke pogingen tot iets dat op headbangen moet lijken, maar een ontspannen Ian Siegal met even ontspannen begeleiding en muziek, zoals je verwacht van bluesrock. Bluesrock die klopt, die boeit, die je doet bewegen. Zo zie ik schuin voor mij een man op leeftijd (afgaande op zijn kalende hoofd met wat witte plukjes haar) staan – of eigenlijk dansen. Armen in de lucht, voeten van de vloer; voor hem gaat het dak eraf. En voor ons ook, want Ian speelt een aantal fantastische nummers uit zijn eigen repertoire met daarnaast een kleine selectie covers waarbij je echt niet stil kunt blijven staan. Zijn muziek en stem hebben een warm, aanstekelijk geluid met een rauw randje dat heerlijk resoneert in het Utrechtse Tivoli De Helling. De jongens op de drums, gitaar en basgitaar begeleiden hem daar mooi bij. Leuk detail: de jongens lijken wat jonger dan Ian en hij biedt hen dan ook duidelijk een podium aan door middel van solo’s.

Onderonsjes

Dit alles moet – vind ik – bewonderd worden. Ian zelf vindt dat ook als hij de voorste rij aanschouwt en subtiel vraagt: “Are you enjoying the concert through the screens of your mobile phones?” Zo heeft hij meer interactiemomentjes met het publiek – van die kleine onderonsjes, en dat geeft het gevoel alsof we hem een beetje kennen. Het geeft ook dat beetje extra aan het optreden, iets eigens, iets persoonlijks. Zoiets dat je onthoudt, samen met die ongelofelijke muziek. Dat doet Ian trouwens niet alleen met het publiek: hij bedankt ook nog eens het technische team voor de kwaliteit van het licht en geluid, en terecht, want dat maakt het plaatje van een goed concert helemaal af.

Waardering:

Ken je Ian Siegal nog niet? Ga dan eens heel snel naar YouTube en bewonder de bluesrock van deze Brit. Liever live bewonderen? Hij is 20 juni weer in Nederland en zal optreden bij Heyhoef Backstage in Tilburg.

*Ik kende zijn muziek, maar nog niet het gezicht dat erbij hoort.