Categorieën
Columns

Hoi, ik heet Laura

Laura: een makkelijke naam waar weinig fout mee kan gaan. Precies wat mijn ouders wilden. En je zou denken dat het ook nooit fout gaat. De halve wereld heet immers Laura. Zo zijn er ‘slechts’ 256 Laura’s geboren in 2011 en staat de naam behoorlijk hoog op de populariteitslijst.

Het begon al op de basisschool (misschien zelfs eerder, maar dat kan ik me niet meer herinneren hoor). Ik zat bij een andere Laura in de klas. Maar ach, dat kan gebeuren, toch? Er zaten vast ook twee Tims in één groep. Op de middelbare school zat ik met nog drie Laura’s in het jaar (waaronder die van de basisschool). Alsof twee niet verwarrend genoeg was. Ik had ook nog eens met allemaal een aantal vakken. Op het HBO ging het gewoon verder, want daar kwam ik weer bij een Laura in de groep te zitten. Onderscheiden door middel van ‘Laura K.’ ging niet, want zo heetten we allebei.

Lau, Lautje, Lau-Lau

Dus. Je gaat me niet vertellen dat je nog nooit gehoord hebt hoe je mijn naam uitspreekt, want er lopen zo veel Laura’s rond op deze aarde. Het kan gewoon niet mis gaan. We luisteren ook massaal naar Lau en Lautje, dus genoeg opties. Lau-Lau is ook nog een optie, want zo noemde ik mezelf toen ik leerde praten (heb ik vernomen van betrouwbare bronnen). Jaren ging het goed en ik zag het dan ook totaal niet aankomen. Tot het gebeurde, natuurlijk.

De buurman en Linda

Nietsvermoedend stelde ik me voor aan de buurman. En dan bedoel ik de buurman op de camping. Als Laura, natuurlijk. Buurman stelde zich ook voor en die avond speelden we een ouderwets spelletje Jumbojet (soort van Monopoly, maar dan met vliegtuigen) met z’n allen. Ik deed een fantastisch zet. “Die Linda, die gaat het winnen als we niet oppassen!” zei hij. Verbaasd keken we hem aan. We zaten met z’n vijven aan tafel. Zonder Linda.

Ah, daar is Linda!

Dat is nu vier jaar geleden. Buurman noemt me nog steeds weleens Linda (maar ook regelmatig Laura). Nouja, foutje bedankt, toch? Maar het bleef niet bij deze ene situatie. Toen ik met Engelse Taal en Cultuur begon, wilde ik persé bij de krantcommissie (heel studentikoos, ik weet het). Als enige, dappere eerstejaars meldde ik me aan en we gaan terug naar de tweede vergadering. “Ah, daar is Linda!” zei de toenmalige hoofdredacteur. Ik keek even achter me in der veronderstelling dat er misschien nog een eerstejaars was. En toen barstte ik in lachen uit.

Een L en een A

Het is toch niet te geloven? Dan heb je zo’n makkelijke naam die je overal tegenkomt, maar dat blijkt geen garantie voor goede resultaten, want laatst overkwam het me weer. En wéér werd ik Linda genoemd. Hallo mensen, ik heet Laura. Dat begint met een L en eindigt met een A, maar is nog geen Linda. Al kan ik er stiekem wel heel erg om lachen. Linda.

P.s. Zie jij een Linda op de vakantiefoto’s van toen?

14 reacties op “Hoi, ik heet Laura”

Thanks! Ik ben wel tevreden ja. Soms vind ik het jammer dat mijn naam zo veel voor komt, maar op z’n minst weet iedereen hoe je het schrijft en uitspreekt. Als ze me geen Linda noemen, natuurlijk 😛

Ik ken niemand die Zoë heet, maar heb de naam wel eens gehoord. Volgens mij een steeds populairdere naam tegenwoordig 🙂

Blijft bizar inderdaad om iemand met dezelfde naam aan te spreken, haha.

Op de basisschool hadden wij ook twee Laura’s. En twee Ellens. Gelukkig zat mijn naamgenoot in de parallelklas, heb er alleen in het 1e jaar van de brugklas mee in de klas gezeten. Later ontmoette ik wel meer naamgenoten, maar daar had ik ook niet zo veel mee te maken. Gelukkig maar =)

Ik vind het trouwens leuker om iemand tegen te komen die op dezelfde dag als ik is geboren (zeker ook als het hetzelfde jaartal is), dan mensen die dezelfde naam hebben.

Ik ben regelmatig Annelie genoemd, ik zie niet in hoe ze daar bijkomen als ik “Ailine” zeg (uitspraak: Eileen/Aileen). Ik heb standaard het trauma dat mensen géén idee hebben hoe ze mijn naam moeten uitspreken en als ik me dan voorstel herhalen ze mijn naam met “Eline”. “Aline” word ik ook vaak genoemd, dat vind ik echt een raar iets. 😛 Ik heb nog nooit een naamgenootje ontmoet trouwens, zelfs niet iemand waarbij het dus volgens de wat bekendere manieren gespeld wordt.
Ik snap ook echt niet hoe Laura dan opeens Linda wordt, dat zijn toch hele andere klanken! 😛

Haha, daar heb ik compleet geen last van 🙂 Ik ben nog nooit een naamgenootje tegenkomen!
Ik vind mijn eigen naam wel heel mooi (mijn echte, maar Nimke ook, haha), maar soms is het wel vervelend hoor! Niemand onthoud hem en je bent heel makkelijk op te zoeken… op mijn werk draag ik een naamkaartje, en ben ik via fb en hyves (toen nog) benaderd door een jongen die dus op mijn werk mijn naam gelezen had en gegoogled had, zo makkelijk is hij dus op te zoeken 🙂 (Daarom nu dus Nimke, mocht je het je afvragen…)

Geef mij dan maar Laura! Laura’s komen veel voor, bloggen ook veel trouwens :), maar ik vind ’t nog steeds een leuke naam! Zij het dat er geen Linda van gemaakt wordt, want dat vind ik stiekem minder leuk…

Hoe herkenbaar als mede-Laura.
Op de basisschool was er ook een leraar die mij steeds Linda noemde.
De eerste keer dat ik in de klas zat met meerdere Laura’s was pas op de hogeschool. Begin je aan een ICT opleiding waar toch 75% manvolk rondloopt, bestaat het kleine groepje vrouwen toevallig uit 3 Laura’s.

Voor mijn werk moet ik regelmatig kaartjes aan mensen adresseren en dan voel ik mij er toch wel raar bij om te zeggen ‘Beste Laura, […] Groetjes Laura’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *