Hoe ik yogajuf werd

Mijn eerste yogales zal ik niet snel vergeten. Het was best leuk, dat rekken en strekken, tot ze de gevreesde woorden zei: “Word één met de aarde…” Ik ben nog net niet gillend weggerend. Ik was zelf dan ook de laatste persoon op aarde die had verwacht dat ik ooit yogadocent zou worden.

Hoe het begon

Veel mensen denken dat yoga een beetje liggen, rollen en rekken met een zweverig tintje is. Dacht ik zelf ook, dat geef ik eerlijk toe. Maar daar kwam verandering in toen ik opnieuw met yoga kennismaakte via Yoga With Adriene. Regelmatig stond ik met trillende spieren en zweetdruppeltjes parelend op mijn rug op de mat, terwijl Adriene me op een nuchtere manier eraan herinnerde dat ik goed naar mijn lichaam en grenzen moest luisteren, en me zo stukje bij beetje in contact bracht met de filosofie achter yoga. Dat hielp me meer rust in mijn hoofd te vinden en minder pijn in mijn lichaam te ervaren; de dagelijkse pijn in mijn rechterschouder nam voor het eerst in jaren af. Ik werd nieuwsgierig en besloot naar een yogastudio te gaan, waar ik allerlei stijlen en docenten probeerde.

Gewoon een vraag

Die nieuwsgierigheid veranderde in een honger naar meer yoga – meer practice en meer kennis – en ik vroeg aan een van mijn favoriete docenten hoe zij yogadocent was geworden. Ik had namelijk geen flauw idee hoe dat eigenlijk gaat. Gewoon, omdat het leuk is om te weten. Ze vertelde over haar Yoga Teacher Training (YTT) bij Frog Lotus Yoga International. Ik keek eens op de website. Ik wilde het nog niet aan mezelf toegeven, maar wist het eigenlijk wel: ooit zou ik dit ook gaan doen, om zo mijn eigen practice te verdiepen. Niet om docent te worden, maar puur voor mezelf (en ook hier had ik beter moeten weten).

De YTT bleef in mijn hoofd zitten. Ik merkte dat ik het heel, heel graag wilde, maar mezelf inschrijven was toch wel een dingetje. Want hallo, is zo’n YTT niet alleen voor ‘supergoede’ yogi’s die zichzelf in een driedubbele krakeling kunnen vouwen terwijl ze op één been (of hand) staan? Mijn docent herinnerde me eraan dat je een YTT doet om (ja, heel cliché dit) iets te leren en niet om iets al te kunnen. Heel erg yoga en heel erg waar natuurlijk. Je raadt vast al wat er daarna gebeurde.

Het was zover

Op 24 juni 2017 was het zover en zat ik in het vliegtuig naar Sevilla. Ik was nog nooit alleen op vakantie geweest. Ik had nog nooit een kamer gedeeld met wildvreemden (leek me wel goed voor me, dus ik had gekozen voor een slaapzaal met nog drie andere meiden). Ik wist niet of ik goed genoeg was, of ik fit genoeg was, of ik het mentaal wel aan zou kunnen. In het vliegtuig stampte ik nog snel de lijst met asanas (yogaposes) in mijn hoofd om de onzekerheden te bedwingen. Want ja, toch best spannend allemaal – wat kon ik nu precies verwachten van dit avontuur?

Veel yoga

Dat antwoord werd al snel duidelijk en was, niet geheel onverwacht: yoga. Veel yoga. Ik stond op met yoga en ik ging slapen met yoga. Dat zag er ongeveer zo uit:

• 07.00-07.30 uur: meditatie
• 07.30-09.30/10.00 uur: vinyasa flow yoga
• 09.30/10.00 uur-11.00 uur: ontbijt
• 11.00-14.00 uur: asana (leren lesgeven), anatomie of filosofie
• 14.00-16.00 uur: lunch
• 16.00-19.00 uur: asana, anatomie of filosofie
• 19.00-bedtijd: diner en iedere avond weer een sensationele zonsondergang

De tijd tussen en na de lessen was niet alleen om te eten, maar ook voor bijvoorbeeld ontspanning en huiswerk. En dat laatste, daar hadden we iedere dag best wat van. Niet zo gek als je 200 opleidingsuren in drie weken stopt. Ben je dan ook nog eens een streber (zoals ik) die alles goed wil doen, dan ben je daar tot je naar bed gaat zoet mee en dat is best intensief; het heet niet voor niets een intensive. Een YTT is dus zeker niet hetzelfde als een yogaretreat.

Ook ontspanning

Dat wil overigens niet zeggen dat er geen dingen waren om ultiem mee te kunnen ontspannen: er werden verschillende soorten massages aangeboden (ik zwichtte al op dag 2), er was een zwembad en een sauna, en je kon paardrijtochtjes maken. Iedere dinsdag- en vrijdagmiddag had je na de lunch vrij en kon je ervoor kiezen om een mooie plek in de omgeving te bezoeken of lekker te genieten van het prachtige Suryalila en haar omgeving. Halverwege was er een hele dag vrij en ben ik naar Sevilla gegaan. Niet alleen is deze charmante stad een must-see, maar het was ook echt lekker om even een dagje niet met yoga bezig te zijn – met uitzondering van de momenten waarop we de Instayogi’s uithingen.

Goddelijk eten

Het eten was zo lekker, dat het een eigen paragraaf verdient. Zo lekker, dat ik ’s ochtends regelmatig op de huisgemaakte chocoladepasta mediteerde. De eerste weken na thuiskomst viel alles dat ik zelf kookte dus flink tegen. Bij Suryalila was al het eten vegetarisch of veganistisch én zelfgemaakt, grotendeels met producten van hun eigen land. Suryalila heeft namelijk Danyadara opgericht, een initiatief waarmee ze een zelfvoorzienend voedselbos creëren. Hiermee wordt tevens de hoeveelheid afval gereduceerd. Wat op je bord ligt, kun je recyclen en wordt vervolgens weer gebruikt als compost voor het bos. En alles dat jouw lichaam als ‘afval’ produceert en dat in composttoiletten komt, wordt ook weer gebruikt voor het voedselbos. Heel indrukwekkend en ook een mooi voorbeeld van hoe yoga (in dit geval het concept van Ahimsa/non-harming) bij FLY/Suryalila in alles terugkomt. Bovendien zorgden ze er ook nog eens voor dat iedereen altijd lekker kon eten; ook de mensen met een triljoen maffe allergieën en intoleranties (zoals ondergetekende). Alleen al voor het eten wil ik nog een keer terug – dat zegt genoeg.

Yogafamilie

Veertig vrouwen, één jongen, twee mentoren en drie docenten van over de hele wereld – Frankrijk, Spanje, Duitsland, Oostenrijk, Zweden, Denemarken, Noorwegen, Australië, Nieuw-Zeeland, Verenigd Koninkrijk, Ierland, Amerika, Puerto Rico, Kazachstan en ikzelf als enige uit Nederland. Als je drie weken lang dag in, dag uit met elkaar doorbrengt en zoiets intensiefs en ook intiems deelt, dan schept dat al snel een band. Het is alsof je één grote familie bent en dat voelt fijn, vertrouwd. Dat houdt na de YTT niet op: ik heb nog regelmatig contact met een aantal van hen en ga binnenkort zelfs met een van mijn mentoren naar een yogaweekend. En ben ik bijvoorbeeld onzeker over de nieuwe les die ik bedacht heb, dan app ik mijn yogafamilie of ze mee willen kijken. Heel erg bijzonder en waardevol!

Transformational journey

En dan tot slot: was het een transformational journey, wat iedere yogaopleiding schijnt te zijn? Toen mensen mij dat een vlak na de YTT vroegen, antwoordde ik steevast dat ik er eigenlijk niet veel van merkte, behalve dan dat ik wist hoe ik een les moet opbouwen, hoe ik asanas moest instrueren en dat ik was gegroeid in mijn eigen asana practice. Ik was verder nog steeds Laura, alleen dan met een certificaat. Maar nu, precies een jaar later, kijk ik daar heel anders tegenaan. Ik ben nog steeds Laura, maar wel met een andere blik op de wereld en een andere manier van omgaan met de uitdagingen die ik in mijn leven tegenkom. Waar yoga zich in het prille begin vooral beperkte tot de bewegingen op mijn mat en iets meer rust in mijn hoofd, is het nu een waardevolle leidraad die overal in terugkomt. De zaadjes daarvoor zijn tijdens de YTT geplant en nu ik lesgeef aan het ontkiemen. Die transformational journey is pas net begonnen.

Update: Inmiddels is mijn visie op yoga enorm veranderd en kijk ik er weer anders aan dan hierboven beschreven.