Het magische moment

De klok slaat twaalf uur. Ik heb net zijn vriend aan de telefoon gehad en gefluisterd dat hij de deur voor me open moet doen. Muisstil sluip ik de trap op, duw de deur open en vlieg in mijn vriend z’n armen. Een hartstochtelijke verjaardagskus volgt, zoals in de films.

Al maanden ben ik ermee bezig: dat magische moment waarop je een bijzonder cadeautje geeft en zijn gezicht straalt van geluk. Toen hij zijn Corvette ophaalde, zag ik gelijk wat er ontbrak en besloot ik wat hij voor zijn verjaardag zou krijgen: een neusembleem. Zo’n auto verdient gewoon een stralend logo in plaats van een versleten exemplaar. Een topcadeau voor een echte automan, als je het mij vraagt. Ineens schoot me iets te binnen: hoe mooi zou het zijn als het embleem al op de neus zou zitten? Met mijn rijbewijs toen al in het vooruitzicht was dat helemaal geen gekke gedachte. Een beter cadeau kon ik me niet indenken en ik kon ook niet wachten tot het zo ver zou zijn.

In het water

Het leek erop dat ik het prima voor elkaar had, tot mijn vriend op een avond liet vallen dat hij een neusembleem wilde halen voor als hij de motorkap heeft opgeknapt. Niet alleen viel mijn plan om de Corvette te ontvoeren zodat ik het embleem er alvast op kon laten zetten in het water, maar ook de verrassing. Ik moest het wel vertellen, anders zou hij hem zelf misschien kopen. De teleurstelling droop van mijn gezicht, terwijl zijn gezicht oplichtte van enthousiasme. Dat zijn meisje dit cadeau had bedacht! Die missie was dus in ieder geval wel geslaagd, zelfs zou de uitvoering nooit lukken zoals ik wilde.

Verrassing verpest

Nu had ik natuurlijk wel mijn eigen verrassing verpest, dus ik zette hem op een dwaalspoor. Nou ja, ik deed in ieder geval een poging tot. Ondertussen stond ik nog steeds te trappelen om hem zijn cadeau te geven om twaalf uur ’s nachts, tot ik erachter kwam dat hij die avond niet thuis zou zijn. Ik wilde nog eerder van een feestje weggaan, maar ik moest gewoon lekker blijven, zei hij. Dat was dus het plan. Ik zou blijven, hij zou zijn avondje doen en dan zou het cadeau ’s nachts wel komen. Ja.

Halsoverkop

Ik was zaterdag dus op dat feestje en stond rustig te kletsen met mijn vriendinnen, tot één van hen ineens iets zegt. Of ik niet naar huis moet om mijn vriend om klokslag twaalf uur te feliciteren. Dat ik nu moet gaan om bij zijn vriend aan te bellen en hem daar te feliciteren. Nog geen drie minuten laten (23:33 u) zit ik in mijn Cinqje en race ik van Zeist naar huis. Tien minuten voor twaalf rijd ik langs het huis van zijn vriend. Maar ach, ik heb nog tien minuten en kan makkelijk mijn auto nog in de garage zetten. ‘Dit wordt pas een verrassing,’ dacht ik nog bij mezelf.

Het filmmoment

Ik stap uit. Zes minuten; dat red ik makkelijk. Ik zet het op een lopen, maar als ik een stel hangjongeren in het park zie zitten (je weet wel, scooter, Nike Air Max, sigaretjes en “Yo yo, eg nie normal man”) draai ik resoluut om. Op dat moment weet ik het nog niet, maar dat doet me de das om. Ik wandel nog sneller dan een snelwandeler (zonder vals te spelen, zoals alle snelwandelers bij de Olympische Spelen dat schijnen te doen) en trek af en toe een sprintje (op hakken, ja, en met een bomvolle tas. Waarom neem ik ook alweer altijd een boek mee?). Eindelijk. Ik loop op de hoek en ik zie zijn deur al. Ik durf niet op mijn horloge te kijken hoe laat het is, maar ik voel dat dit gaat lukken. Zo’n filmmoment. Ik bel zijn vriend om open te doen en een paar seconden later sta ik als verrassing in de kamer. Mijn vriend is verbaasd, verrast. Dan komt dat romantische moment.

Het raam

Je raadt het al, dit was niet precies wat er gebeurde. Ik sta op diezelfde hoek en durf niet op mijn horloge te kijken. Net als ik wil gaan rennen, dringt het tot me door: de kerkklokken luiden. Shit. Het is twaalf uur. Ik ren de longen uit mijn lijf (tenminste, ik leek wel een hijgend paard toen ik voor de deur stond) en bel snel zijn vriend. Van dat fluisteren komt niets terecht met mijn gehijg en enthousiasme, maar enigszins hoopvol ga ik naar boven. Ik ben hooguit anderhalve minuut te laat. Wat ik me niet realiseerde was dat het raam al die tijd open had gestaan. Of dat ik nogal hard blijk te praten (sorry buren die na Sesamstraat al lagen te tukken) en dat telefoons sowieso niet geluidsdicht zijn voor de buitenwereld. Hij slaat zijn armen om mij heen en die verjaardagskus was nog steeds een verrassing, want tot ik beneden in mijn telefoon stond te kwetteren, had hij geen idee dat ik zou komen. Het voelde toch een beetje als een magisch moment of ligt dat aan mijn meisjesachtigheid? Hoe dan ook, missie geslaagd.

Supercadeau

Hoe het met het cadeau afgelopen is? Dat gaf ik toen we thuiskwamen en ik heb hem nog nooit zo blij gezien met een cadeau (maar dat roep ik ieder jaar). Hij had het wel een beetje verwacht (zo’n goed dwaalspoor was het blijkbaar niet) maar wat maakt het uit? Hij was blij en daar gaat het om. Ik kon mijn supercadeau geven en hem een beetje verrassen met iets dat hij graag wilde. Ik bakte cheesecake en maakte ’s avonds walnoot-tortellini terwijl hij dolgelukkig was met zijn cadeautje en zich jarig voelde. Misschien was het niet zo’n filmmoment, maar dat doet er niet toe. Die lach op zijn gezicht, zijn sprankelende ogen, de blijdschap. Daar gaat het om, want dat is net zo magisch. Dat is wat er toe doet.