Categorieën
Columns

Het luchtalarm

Ik ben rustig aan het wandelen tot die rust ineens ruw verstoord wordt door het meest schelle en alarmerende geluid dat Nederland kent: het luchtalarm. Gelijk kom ik in actie. Zelfs al heb ik een hekel aan rennen en heb ik altijd het gevoel niet eens significant sneller te zijn als ik dat doe, toch sprint ik (voor mijn begrippen dus) als een malle naar huis.

Eenmaal daar doe ik alle ramen en deuren dicht terwijl ik al multitaskend de radio en televisie aanzet. Ik grijp mijn telefoon om mijn vriend te bellen voor het te laat is, zodat ik hem in ieder geval nog kan vertellen dat ik van hem hou voordat ons land overstroomt of iets dergelijks. Ik ben verrast als ik hoor hoe kalm hij is. Hij praat tegen me alsof het een dag is als alle anderen en daar snap ik helemaal niets van. Ik roep mijn liefdesbetuigingen in de telefoon, maar gezien ik nogal impulsief ben wat dat betreft vat hij het heel goed op en lijkt zich van geen kwaad bewust. Tijd om hem wakker te schudden want voor je het weet is de invasie met aliëns er. Je weet nooit.

“Maar liefie, het is de eerste maandag van de maand,” is zijn nog altijd kalme reactie. O ja. Het is maar goed dat ik blond ben en dat als excuus kan gebruiken.

‘We worden aangevallen!’

Natuurlijk is dit niet echt gebeurd, maar iedere maand weer schrik ik me een hoedje als dat stomme luchtalarm afgaat. Effectief is het dus absoluut wel, want het eerste dat ik denk is: ‘Oh God, het is zo ver, we worden aangevallen!’ om me na een paar seconden te realiseren dat dit iedere maand zo lijkt te zijn, maar in werkelijkheid nooit zo is. Je zou denken dat ik er na tien jaar wel gewend aan ben, maar niets is minder waar.

Slimme terrorist

Eigenlijk zou ik het gewoon wat onverschillig moeten wegwimpelen, want ach, het is de luchtalarmoefening maar. Toch schiet telkens de gedachte ‘maar wat als’ weer door mijn hoofd. Maar wat als terroristen het op ons voorzien hebben? Het lijkt me nogal onrealistisch dat ze zulke dingen niet van tevoren bestuderen. Goed, terroristen is misschien wat aan de extreme kant, maar wat dacht je van iemand van Nederlandse afkomst? Of woonachtig in Nederland? Die hoeven het niet eens op te zoeken – die weten het.

Raar land

Als ik me al bedenk dat ik nog steeds niet aan die oefening heb kunnen wennen, hoe zullen toeristen of immigranten het ervaren? Die moeten haast een rolberoerte krijgen van schrik en in volkomen verwarring verkeren als heel Nederland rustig verdergaat met zijn leven, alsof er niets aan de hand is. Hoe raar moet dat zijn? En dan het alarm dat ineens stopt, terwijl er niemand is die hen even uitlegt dat dit nog niet voor het echt is. Dat we dit iedere maand oefenen (maar dan zonder massaal hysterisch naar huis te rennen en voor de buis te kruipen terwijl we het huis van alle frisse en potentieel schadelijke lucht onthouden).

Iets is niets

Het doet me denken aan het stormalarm dat in mijn ogen te snel afgegeven wordt. Net als de honden van Pavlov zullen we het luchtalarm gaan associëren met iets, en ironische genoeg is dat iets in dit geval niets. Leven we gewoon ons leventje terwijl de giftige gassen langzaam… Goed, zo dramatisch zal het niet worden, maar je snapt mijn punt. Vandaag zal het niet anders zijn. Ik schrik me ongetwijfeld weer een hoedje en toeristen zullen denken dat we gek zijn geworden. Zoals iedere eerste maandag van de maand.

NL-Alert

Dan heb je nog dat alarmsysteem via sms. Ik ontdekte vanochtend dat dit al sinds november bestaat en tevens dat het bericht niet op iPhones te ontvangen is, noch via Vodafone. Daar gaan al mijn kansen op overleven in het geval van nood. Mocht jij het toevallig wel op je telefoon ingesteld hebben (hoe vertellen ze er niet bij), dan kun je vandaag een testbericht ontvangen. Wat een teleurstelling zal dat zijn als je een sms’je verwacht van die leuke jongen…

7 reacties op “Het luchtalarm”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *