Hoe vaak ik met een kater de collegezaal in gestrompeld ben (nooit) of überhaupt niet op kwam dagen (alleen als ik ziek was). Afgelopen woensdag was het dan zo ver: mijn allerlaatste college ooit. In Utrecht dan. En hoewel ik best blij ben dat de vakantie voor de deur staat (eerst nog twee essays schrijven), vind ik het eigenlijk niet leuk om weg te gaan.
Kun je het je voorstellen na al die jaren? Eigenlijk ben ik best klaar met studeren – vooral nu die twee laatste essays meer moeite kosten dan mijn hele scriptie – en kijk ik uit naar “het grote mensen leven,” maar ik ga de Universiteit Utrecht heel erg missen. Nu ik dit typ, realiseer ik het me ineens: ik heb praktisch mijn universitaire Bachelor op zak! En hoewel heel veel mensen dat hebben, voelt het plotseling als een grote prestatie. Ik, havo-meisje dat hbo ging doen, gaat naar huis met een WO Bachelor binnen drie jaar en voegt daar in 2014 een Masterdiploma aan toe. Absoluut geen uniek geval, want velen zijn mij voorgegaan, maar dat betekent niet dat ik minder trots ben.
Utrecht
Ik heb redelijk blindelings voor Utrecht gekozen. Ik had er immers al gestudeerd (dat ik uit de Uithof kwam en naar de binnenstad ging, en dus in een nieuwe wereld terecht kwam, deed er niet toe), het was dichtbij en het programma van Engelse Taal & Cultuur zag er hier verreweg het beste uit. Zo goed, dat ik op open dagen niet eens de vraag kan beantwoorden wat er dan zo anders is aan ons programma ten opzichte van dat in Amsterdam, Groningen, Leiden of Nijmegen (zo goed had ik me georiënteerd op andere programma’s). Uiteindelijk bleek het gelukkig een topkeuze, want:
- Ik mocht heel veel literatuurvakken doen.
- Ik mocht sowieso het overgrote deel van mijn vakken zelf kiezen.
- Ik had zelfs iets bij Psychologie mogen doen als ik dat had gewild en aan de ingangseisen had voldaan.
- Ik vond Engels en Literatuurwetenschappen zo leuk, dat ik nog wel tien vakken bovenop mijn programma had kunnen volgen. Alleen tsja, dan lijk ik zo’n nerd, dus ik heb me beperkt tot één extra vak (bij Literatuurwetenschap). En stiekem ben ik ook wel toe aan vakantie.
- Utrecht biedt Creative Writing en Journalism aan. Bij die vakken hoef je geen MLA toe te passen en zelfs al houd ik als één van de weinigen van MLA, er gaat niets boven de lay-out van jouw eigen artikelen ontwerpen. Oh, en ik word gewoon heel gelukkig van schrijven, mocht dat nog niet opgevallen zijn.
- De mensen. Lekker cliché, maar ik heb echt superleuke mensen ontmoet en vrienden gemaakt.
- Andere mensen die ook leuk waren: de docenten. Ja, echt. De meesten dan, want sommigen hadden een bepaalde didactiek (of eigenlijk een gebrek daaraan) die niet bij mij paste, maar veel docenten waren inspirerend, motiverend en hebben me heel veel geleerd. Ook tof is dat ze echt respectvol met studenten omgaan en niet op je neerkijken omdat je “maar” een student bent.
- Docenten zijn ook maar mensen, met een hond bijvoorbeeld waar de docent in kwestie een foto van laat zien als hij bij jouw discussiegroepje komt kijken wat voor’n academische wonderen jullie verrichten, terwijl het onderwerp van gesprek honden is (in plaats van “the American Dream” in Jewish Literature).
- Ik mocht heel veel boeken lezen en daar ook nog eens veel over schrijven. En dat terwijl mijn grootste hobby’s lezen en schrijven zijn.
- Mijn scriptie over Jeremy Clarkson en de BBC gedaan. Hoe leuk is dat?
In die drie jaar heb ik…
Voor het geval jullie de tel kwijt zijn geraakt me alle essays die ik schreef en de boeken die ik las.
- Eén blok overgehouden waardoor ik een extra vak kon doen waarbij ik voor de verandering géén secundaire literatuur hoefde te lezen, maar alleen maar gewone boeken (voor zover House of Leaves gewoon is) moest doorwerken. Foucault, Derrida en anderen: ik mis jullie geen seconde.
- Of eigenlijk kon dat alleen maar dankzij het falen Osiris, die niet erkent dat ik al afgestudeerd ben, waardoor ik geen uitstel aan hoef te vragen of andere moeilijke procedures hoef te doorlopen om dat extra vak te doen.
- Minstens een miljoen pagina’s gelezen.
- Of in ieder geval een miljoen pagina’s gekocht aan literatuur.
- Ongeveer net zo veel woorden aan essays geschreven (maar dit is slechts een ruwe schatting, hoor).
- Eén keer op mysterieuze wijze al mijn bestanden van de uni die op mijn externe harde schijf stonden, gewist.
- Mijn ouders meegenomen naar de Ouderdag die in het eerste jaar door de studievereniging georganiseerd werd, om vervolgens weg te sneaken tijdens de wandeling (en dat was niet mijn initiatief!).
- Een heel mooi studentenmagazine gemaakt samen met een heel gezellige redactie. Ons concentratievermogen was nog korter dan dat van een vis waardoor onze vergaderingen 95% over vanalles gingen en 5% over het magazine.
- Bijna niet hoeven leren voor tentamens. Pfew.
- Eén gastdocent tegengesproken met Mean Girls als argument. Slechteriken zijn namelijk niet altijd lelijk.
Het laatste college
En dan is ineens dat laatste college er. Dat gaat heel anders dan op de basisschool (waar je nog net niet je laatste vingerverfkunstwerk afmaakt) of op de middelbare school (met de beruchte examenstunt, al heb ik die van mij dan weer net gemist). Het was een gewoon college waarvoor je jezelf om 06:30 ’s ochtends uit bed moet slepen. Maar zeg nu zelf, als je weet dat dit het laatste college is èn de zon schijnt buiten, zit jij er dan op te wachten dat iemand nog filosofischer en dieper op wat een fictief karakter claimt in een boek ingaat? Nee, ik ook niet. Maar ik zat wel in één van de mooiste zalen met zo’n prachtig plafond. En vergat er een foto van te nemen.
Mijn tijd in Utrecht zal ik echter niet vergeten. Waarom wilde ik ook alweer naar Groningen? Nee grapje, al ga ik Utrecht wel echt missen.
6 reacties op “Het laatste college”
Zo’n laatste college is heel raar en toch zo gewoon, omdat het bij mij althans niet als een laatste voelde.
Ik kan me je gevoel goed voorstellen! Ik heb vorige week mijn allerlaatste trainingen gehad. Ik moet nog wel twee jaar, maar dat is stage en afstuderen. Heel vreemd!
Hé, hallo! “..voelt het plotseling als een grote prestatie” een Bachelor diploma ís ook gewoon een hele grote prestatie hoor 😉 En ik kreeg rillingen toen ik Foucault zag staan. Mijn zweefdocente heeft het daar heel vaak over. Ik weet alleen niet meer wat ermee was, iets met discours? In ieder geval iets waarvan ik de helft niet zo goed begreep. Maar even weer on-topic: wat een historisch moment, zo’n laatste college! Dat lijkt me best raar en ook een beetje eng, omdat er weer iets nieuws aan komt. Maar ook spannend en leuk!
Ja, discourse. Foucault, pfff. Die man heeft mijn leven zuur gemaakt tijdens mijn scriptie, want hij is dus een van de grote definieerders van het begrip “discourse” maar het even zelf definiëren, ho maar. Er was serieus geen definitie te vinden van hem over zijn eigen begrip.
Maar ik heb het toch gevonden, hoor.
Ik vind het niet eng maar wel heel jammer. Ik was graag in Utrecht gebleven maar daar hebben ze geen leuke masters. Ik vind het vooral historisch dat ik eindelijk een diploma krijg “waar ik iets mee kan” (alleen Engels is dan weer niet zo’n studie waarbij ze dat denken). Maar goed, weer eens wat anders dan havo/propedeuse 🙂
Slechterikken zijn heel vaak niet lelijk. Kijk naar James Moriarty in Conan Doyle’s Sherlock. Of Sauron, die in de gedaante van Annatar de Elfen en Dwergen verleidde tot het maken van de Ringen van Macht. Of Gaston in Disney’s Beauty & the Beast, waarvan ook uit wordt beweerd dat hij knap is (ook vaak door zichzelf, trouwens).
Fijn te lezen dat je het er zo fijn vond,en zoals altijd aan alle leuke dingen in het leven komt eens een eind,hoop dat Groningen ook zo goed bevalt,gefeliciteerd en alvast succes!