Het is iedere dag wat

Vrijdagen zijn van die dagen die iedereen wel en niet leuk vindt. Wel, omdat het dan bijna weekend is. Niet, omdat het dan bijna weekend is en je alleen door het vooruitzicht al afgeleid bent. Dag productiviteit. Dag concentratie. Dag dag. En dan heb ik het nog niet eens over maandagen gehad…

Maandag – Rotdag

Garfield heeft er een hekel aan. Heel veel mensen hebben er een hekel aan: maandag. Want ja, het weekend is voorbij en alleen dat al is genoeg reden om maandag niet leuk te vinden. Was het laatst ook nog eens Blue Monday – heel Nederland depressief, alleen maar omdat Cliff Arnall dit bedacht voor een publiciteitsstunt van tv-zender Sky Travel. Maar goed, het was Blue Monday dus Facebook en Twitter stonden ’s ochtendsvroeg al vol met berichtjes over die enorme rotdag.

Kiplekker

Ikzelf had nergens last van. Wat zeg ik? Ik voelde me kiplekker, helemaal toen ik mijn laatste deadline inleverde, ik ’s middags op pad ging voor ingrediënten om een nieuwe lading pizzadeeg te maken, die ’s avonds te verorberen met mijn vriend en een vriendin en ik die avond lekker op de bank lag te dommelen. Ik voelde me voor het eerst sinds weken mezelf. En dat op Blue Monday, hè.

Zaterdag – Net-niet dag

Maar zaterdagen… Dat zijn altijd van die net-niet dagen. Dagen waarop ik veel moet wil doen en dus niet kan uitslapen maar dat dan toch uiteindelijk wel een beetje doe maar toch ook niet want ik lig de hele tijd mezelf te overtuigen dat ik ècht uit bed moet. Oftewel, net-niet uitgeslapen en net-niet vroeg opgestaan.

“Even”

En dan het boodschappen doen. Probeer dat maar eens “even” te doen als je altijd door de winkelstraat loopt en je nog “even” dit en dat nodig hebt. En ja, ach, als we dan toch bezig zijn, waarom dan niet “even” de boekwinkel in? Vervolgens is het ineens alweer vier uur of half vijf als ik thuis kom (wel met boodschappen, hoor), terwijl ik om een uurtje of twee vertrok. Dit betekent dat ik het studeren, dat blogje, de vrije tijd met mijn vriend en niet te vergeten het koken allemaal in één avond moet proppen. Om nog maar te zwijgen over dat keukenkastje dat ik wilde soppen…

Iets geweldigs op zaterdag

Dit was tot twee weken geleden zo. Toen gebeurde er namelijk iets geweldigs op zaterdag. Het dreigde weer zo’n net-niet zaterdag te worden. Net-niet lekker gestudeerd, net-niet binnen de tijd boodschappen gedaan – we zaten namelijk ineens te lunchen bij het bakkertje waar ik “even” brood zou kopen. Met dat brood liep ik de stad door naar de supermarkt (lees: met twintig tussenstops) terwijl ik achtervolgd werd door die heerlijke geur. Thuis was het brood nog steeds warm (en jullie weten nu hoe veel tijd daar waarschijnlijk tussen heeft gezeten). Verser dan dat kan niet.

Om naar uit te kijken

Een paar uur later proefde ik het lekkerste brood ooit, dit zuurdesem-speltbroodje met zijn krokante korst en heerlijk luchtige binnenkant. Je weet wel, zo’n brood dat je zelf moet snijden. Zo’n brood dat alleen met een dun laagje roomboter al heerlijk is. Zo’n brood dat de zaterdag ineens een feestje maakt, omdat je iedere week naar dat leuke bakkertje mag waar het zo lekker ruikt en vooral omdat je dan weer zo’n versgebakken broodje maar naar huis kan nemen.

Heerlijk.